مردى از انصار خدمت امام حسين عليه السلام آمده تصميم داشت كه در خواست حاجتى كند، حضرت عليه السلام فرمود: ((اى برادر انصارى ! آبروى خود را از روانداختن (حضورى و روبرو) نگهدار، و حاجت خود را در نامه اى (نوشته ) بياور، كه من آنچه را در آن آمده و تو را شادمان مى سازد به خواست خدا بر آورد مى سازم )).
پس او نوشت : اى اباعبدالله ! فلانى پانصد دينار از من طلب دارد و با اصرار آنرا مى خواهد، به او بفرما تا زمان گشايش به من مهلت دهد.
چون امام عليه السلام ، نامه را خواند وارد منزل شده كيسه اى كه هزار دينار داشت بيرون آورد و به او فرمود: ((با پانصد دينار آن بدهى خود را بپرداز و با پانصد دينار ديگر زندگى خود را بچرخان و جز به يكى از سه كس حاجت مبر: شخص ديندار، يا جوانمرد، يا داراى شرافت خانوادگى ، اما ديندار، دين خود را (با برآوردن حاجتت ) حفظ مى كند، اما جوانمرد، از مردانگى خود شرم مى برد (كه پاسخت ندهد) و اما با شرافت مى فهمد كه تو با رو انداختن به او از آبروى خود گذشتى از اين رو در حفظ آبرويت - كه نكند بدون برآورده شدن حاجتت برگردى - مى كوشد))
منبع : تبیان