عظمت كار اين جا بود كه امام حسين عليه السلام ، در مقابل فشار و سنگينى يك دنياى متعرض و مدعى ، احساس ترديد نكرد؛ در حالى كه آدم هاى معمولى احساس ترديد مى كنند. آدم هاى فوق معمولى هم احساس ترديد مى كنند. كما اين كه بارها گفته ام عبدالله بن عباس - كه يك شخصيت بزرگى است - و همه آقازاده هاى قريش ، از آن وضع ناراحت بودند.
عبدالله زبير، عبدالله عمر، عبدالرحمن بن ابى بكر و فرزندان بزرگان صحابه و بعضى صحابه از اين قبيل اند. در مدينه عده زيادى صحابه بودند؛ آدم هاى با غيرتى هم بودند - نه اين كه خيال كنيد با غيرت نبودند - همان كسانى بودند؛ كه در مقابل تهاجم مسلم بن عقبه ، در قضيه ، ((حره ))ى مدينه - كه سال بعد به مدينه حمله كرد و همه را قتل عام كردند - ايستادند؛ جنگيدند و مبارزه كردند. خيال نكنيد ترسو بودند؛ نه ، شمشيرزن و شجاع بودند.
اما شجاع ورود به ميدان جنگ ، يك مساءله است و شجاعت مواجه شدن با يك دنيا، يك مساءله ديگر است . امام حسين عليه السلام اين دومى را داشت . براى اين دومى حركت كرد، براى همين است كه من بارها تاءكيد كرده ام كه حركت امام بزرگوار ما، يك حركت حسينى بود. اما بزرگوار در زمان ما، رشحه اى از حركت حسينى را در كار خود داشت .
حالا بعضى بگويند كه امام حسين در صحراى كربلا، تشنه شهيد شد؛ ولى امام بزرگوار، با اين عزت ، حكومت و زندگى كردند؛ از دنيا رفتند و تشييع شدند شاخص قضيه اين ها نيست . شاخص قضيه مواجه شدن با يك عظمت پوشالى است ، كه همه چيزها را هم با خود دارد.
قبلا گفتم كه دشمن امام حسين عليه السلام ، پول داشت ، زور، شمشيرزن ، مروج ، مبلغ و سينه چاك داشت . عزيزان من ، الان وضع شما اين است . كربلا تا آخر دنيا گسترده است . كربلا كه به مرزهاى آن ميدان چند صد مترى محدود نمى شد. الان همان روز است . همه دنياى استكبار و ظلم امروز، با جمهورى اسلامى مواجه است
منبع : تبیان