احد صالح تبریزی‏ سقای لب ‏تشنه‏

من واله گفتار گهربار حسینم 

دلباخته و عاشق رخسار حسینم  

ای لشکر بدکیش و جفا پیشه دوران 

من از دل و جان یار و هوادار حسینم  

سلطان زمن کرده قبولم به غلامی 

سردار نیم، چاکر دربار حسینم  

عشاق به جهان در طلب دیدن یارند 

من در دو جهان طالب دیدار حسینم  

داروی طبیبان نکند چاره ی دردم

بیمار، من از دیده بیمار حسینم  

من تکیه به دیوار و در کس ننمودم 

عمریست که در سایه ی دیوار حسینم  

شبها ز غم فکرت او خواب ندارم 

بیدار من از دولت بیدار حسینم  

در کعبه ی دل بسته ام احرام محبت 

در سعی و صفا همره زوار حسینم  

در دام غمش طایر دل گشته گرفتار 

آزاد از آنم که گرفتار حسینم  

امروز مر راه علی (ع) راه حسین (ع) است 

من هم به مثل میثم تمار حسینم  

از دیده فشانم گهر اشک بدامن 

با اینهمه نقدینه خریدار حسینم  

افتاده ام اندر خم چوگان بلا، لیک 

در بند خم طره ی طرار حسینم  

غم نیست که سقایم و لب تشنه و لیکن 

آزرده ز افسردن گلزار حسینم  

تا دست من افتاد، علم گشت نگونسار 

مشکم به دو دندان و علمدار حسینم  

من «صالحم» ای وارث حیدر به دو عالم 

این فخر مرا بس که عزادار حسینم