این روح،از روز اول تا لحظه آخر در وجود مقدس حسین بن على علیه السلام متجلى بود،به قول خودش جزء خون و حیاتش شده بود،امکان نداشت از حسین جدا شود.در لحظات آخر[حیات]ابا عبد الله،وقتى در آن گودى قتلگاه افتاده است و قدرت حرکت کردن ندارد،قدرت جنگیدن با دشمن ندارد،قدرت ایستادن بر سر پا ندارد و به زحمت مى تواند حرکت کند،باز مى بینیم از سخن حسین غیرت مى جهد،عزت تجلى مى کند،بزرگوارى پیدا مى شود.لشکر مى خواهند سر مقدسش را از بدن جدا کنند ولى شجاعت و هیبت سابق اجازه نمى دهد،بعضى مى گویند نکند حسین حیله جنگى به کار برده که اگر کسى نزدیک شد،حمله کند و در مقابل حمله او کسى تاب مقاومت ندارد.نقشه پلید و نا مردانه اى مى کشند،مى گویند اگر به سوى خیمه هایش حمله کنیم او طاقت نمى آورد.امام حسین افتاده است.من نمى توانم آن حالت ابا عبد الله را مجسم کنم.لشکر به طرف خیام حرمش حمله مى کند. یک نفر فریاد مى کشد:حسین،تو زنده اى؟!به طرف خیام حرمت حمله کردند!امام به زحمت روى زانوهاى خود بلند مى شود،به نیزه اش تکیه مى کند و فریاد مى کشد:
«ویلکم یا شیعه آل ابى سفیان،ان لم یکن لکم دین و لا تخافون المعاد فکونوا احرارا فى دنیاکم » (۱)
اى مردمى که خود را به آل ابوسفیان فروخته اید،اى پیروان آل ابوسفیان!اگر خدا را نمى شناسید،اگر به قیامت ایمان و اعتقاد ندارید،حریت و شرف انسانیت شما کجا رفت؟!شخصى مى گوید:ما تقول یابن فاطمه؟پسر فاطمه چه مى گویى؟فرمود:«انا اقاتلکم و انتم تقاتلوننى و النساء لیس علیهن جناح »طرف شما من هستم،این پیکر حسین حاضر و آماده است براى اینکه آماج تیرها و ضربات شمشیرهاى شما واقع شود. ولى روح حسین حاضر نیست او زنده باشد و ببیند کسى به نزدیک خیام حرم او مى رود.
و لا حول و لا قوه الا بالله العلى العظیم،و صلى الله على محمد و اله الطاهرین.
نویسنده:شهید مطهری
منبع : اللهوف،ص ۵۰.