در روایات بسیاری وارده شده که مؤمنین جن بر آن حضرت گریستند، به صورتی که اشک آنان جاری شد[1]. همچنین در کتب متعددی از شیعه و سنی[2] اشعار آنها ذکر شده است به طوری که بعضی از شعرا مانند دعبل با شنیدن آن اشعار شعر سروده‌اند[3].
سیوطی می‌گوید: این دو بیت را جنیان در کربلا می‌گفتند و نوحه می‌نمودند و مردم بارها شنیدند:
مسح الرسول جبینه
أبواه من علیا قریش
فله بریق فی الخدود
و جدّه خیر الجدود[4]
شبی در بصره شنیده می‌شد که گوینده‌ای می‌گوید:
ان الرماح الواردات صدورها
و یهللون بأن قتلت و إنما
فکأنما قتلوا أباک محمدا
نحو الحسین یقاتل التنزیلا
قتلوا بک التکبیر و التهلیلا
صلی علیه الله أو جبریلا[5]
نوحه بانوان جنی نیز به این صورت بوده است:
نساء الجن یبکین من الحزن شجیات
و یندبن حسینا عظمت تلک الرزیات
و أسعدن بنوح للنساء الهاشمیات
و یلطمن خدودا کالدنانیر نقیات
عده‌ای از اجنه برای نصرت حضرت سید الشهداء (علیه‌السلام) در وقت خروج آن حضرت از مدینه خدمتش مشرف شدند ولی آن حضرت فرمود: «موعد ما کنار قبرم! وقتی من در بقعه‌ام دفن شدم به زیارت من بیایید»[6].
عده‌ای دیگر روز عاشورا برای یاری آنحضرت آمدند، ولی امام حسین (علیه‌السلام) اجازه ندادند[7]. جمعی از آنها برای حضرت از محل خود حرکت کردند ولی وقتی رسیدند که شب یازدهم بود و دیدند آن بزرگوار شهید شده است. لذا عده‌ای مرثیه می‌خواندند و عده‌ای گریه می‌کردند[8].
این گریه و زاری ادامه پیدا کرد و عده‌ای در مدینه و عده‌ای در بصره و جمعی در بیت المقدس صدا به ناله و گریه بلند کردند[9].
منبع : سبطین