غروب بود و افق حرف‌های گلگون داشت...

غروب بود، و افق حرفهای گلگون داشت

ز تیر فاجعه، زینب دلی پر از خون داشت

غروب بود و غریبانه خیمه ها می سوخت

کرانه، چشم بدان حزن بی‌کران می دوخت

نسیم، گیسوی خون را دمی تکان می داد 

به این بهانه، گل زخم را نشان می داد

دل شکسته ‌ی زینب، شکسته تر می گشت 

چو چشم طفل به سودای آب، تر می گشت

فتاده بود زواج فلک، ستاره ‌ی عشق 

شکسته بود به یک گوشه، گاه‌واره ‌ی عشق

ستاده اسب و، شکوه سوار را کم داشت 

افق به سوگ شقایق لباس ماتم داشت

در آن غروب که آیات عشق شد تفسیر 

در آن دیار که رؤیای اشک شد تعبیر:

حماسه بود که از بطن خاک و خون می رست 

سرشک بود که زخم ستاره را می شست

به روی دست و سر و پای، باره می راندند 

هزار باره به نعش ستاره می راندند

نبود دست، که گیرد ستاره در آغوش 

میان تیر، تن پاره پاره در آغوش

نبود دست که بیرون ز زخم آرد تیر 

به خیمه آب رساند، اگر گذارد تیر!

سوار آب چو پرواز را تجسم کرد 

چه صادقانه بدان زخم‌ها تبسم کرد

ز خون لاله تمام کرانه رنگین بود 

خمیده بود افق بس‌که داغ، سنگین بود

هزار زخم به عبرت چو چشم، وامانده ست 

که عشق، بی‌سر و دست و کفن رها مانده ست

فراز با همه قامت، فرود آمده بود 

قیام، حمدکنان در سجود آمده بود

صدای سوگ ز محمل به آسمان می رفت

درای، مرثیه ‌خوان بود و کاروان، می رفت