هنگامى كه زينب (س ) برادرش حسين (ع ) را ديد كه تنها از كنار نهر علقمه باز مى گردد، با خواهران ديگر با صداى جانسوز فرياد مى زدند:
(وا اخاه ! وا عباساه ! وا قله ناصراه ! واضيعتاه ! من بعدك )؛ واى برادرم ، واى عباس ، واى از كمى ياور و مصايب جانكاه ، واى از ديدن جاى خالى تو!(1)
زينب (س ) به امام حسين (ع ) عرض كرد: (چرا برادرم عباس را با خود نياوردى ؟)
امام (ع ) در پاسخ فرمود: (خواهرم ! هر چه خواستم بدن برادرم را بياورم ، ديدم به قدر اعضاى بدنش بر اثر زخمها از همديگر گسيخته كه نتوانستم ، آن را حركت دهم .)
زينب (س ) گفتار فوق را به زبان مى آورد و مى گريست ، از جمله گفت :
(آه ! از كمى ياور و فقدان برادر!)
امام حسين (ع ) فرمود: (آرى ، آه از فقدان برادر و شكستن كمر!).(2)
نویسنده: عباس عزيزى
پی نوشت:
1-كبرت الاحمر، ص 162.
2- الحوادث و الوقايع ، ج 3 ص 23.
منبع : 200 داستان از فضايل ، مصايب و كرامات حضرت زينب (ع)