همه پيام آوران خدا و امامان نور عليهم السلام خداى خويش را خالصانه و عاشقانه مى پرستيدند، امّا حسين عليه السلام عبادت و پرستش ويژه اى داشت ، چرا كه از هنگامى كه نور وجودش در جان مادرش فاطمه عليها السلام پديد آمد تا آن لحظاتى كه سر نورانى اش بر فراز نيزه هاى جاهليّت اموى قرار گرفت هميشه و همه جا به ستايش و سپاس و تسبيح و تنزيه خدا، مشغول بود و تلاوت كتاب خدا از او شنيده مى شد به گونه اى كه وقتى از سيّدالساجدين عليه السلام از شماره اندك فرزندان او پرسيدند در پاسخ فرمود:
(چگونه مى توانست فرزندان زيادى داشته باشد در حالى كه شبانگاهان را به ركوع و سجود و نيايش با خدا مى گذراند و هر شب يك هزار ركعت نماز مى گذارد.)
منبع : ويژگيهاى امام حسين عليه السلام