غيرتمندى و عزّت نفس

از صفات برجسته انسانى امام حسین(ع) غيرتمندى است . غيرتمندى وغيرت ورزى به خود و به خاندان و يارانش .
در مورد غيرت ورزى به خويشتن انبوه سخنان افتخار آفرين و اشعار حماسى و سروده هاى پر محتوا و ستم سوزش ، به هنگام يورش قهرمانانه به سپاه دشمن ، بلندآوازه و شناخته شده است .
همانگونه كه عملكرد غيرتمندانه و افتخار آفرين او بسيار است ، كه اينك يك نمونه آن را كه قلبها را جريحه دار مى سازد، مى نگريم :
در روز جاودانه عاشورا هنگامى كه آن حضرت بر اثر شدّت زخمها و ضربت كارى عنصر ددمنشى به نام صالح بن وهب ، توان نشستن بر فراز مركب و ادامه دفاع را از دست داد و به طرف راست چهره مقدّسش ، برروى خاك افتاد؛ همان ويژگى غيرتمندى و عزّت نفسش بدو اجازه آرميدن بر روى خاك و شنيدن شماتت دشمن بى فرهنگ را نداد؛ به همين جهت با زحمت بسيار بپا خاست و اين بار بر روى پاى خويش به دفاع از حق پرداخت .
پس از چندى شدّت صدمات وارده ، قدرت ايستادن را نيز از او سلب كرد، به ناچار در وسط ميدان نبرد نشست و در حالى كه حلقه محاصره بر او تنگتر مى شد، غيرتمندانه و شجاعانه به دفاع از حق ادامه داد. اين مرحله نيز با شدّت يافتن زخمها و ادامه خونريزى غيرممكن شد و پيشواى غيرتمندان عالم ، در واپسين لحظات شهادت قرار گرفت ؛ امّا شگفتا كه در آن لحظات نيز به زحمت بپا مى خاست و بر خاك مى افتاد تا دشمن ، كار او را تمام شده ننگرد و جراءت جسارت و شماتت نيابد....
غيرتمندى و غيرت ورزى او در مورد خاندانش نيز درس آموز و شنيدنى است . او تمام تلاش خويش را براى تدابير دفاعى بكار گرفت .
با حفر خندق بر اطراف خيمه ها، با افروختن آتشهاى شعله ور و پرشراره در درون خندق  و با فرا خواندن پياپى دشمن زبون ، كه :
اقصدونى بنفسى واتركوا حرمى
شما با من در پيكاريد نه با خاندانم ، پس به خيمه ها نزديك نشويد.
و اين غيرتمندى به جايى رسيد كه با شنيدن خبر هجوم به خيمه ها، آب گوارايى را كه با زحمت بسيار بدان دست يافته و براى نوشيدن به دهان نزديك ساخته بود به زمين پاشيد و با همان حالت عطش براى دفاع از خيمه ها

شتافت .