شكيبايى

از صفات برجسته امام حسین(ع) يكى هم شكيبايى بود، همان صفت والايى كه در قرآن هم ، ملاك پيشوايى و امامت امامان معصوم عليهم السلام و هم معيار پاداش آنهاست :
وَجَعَلْنا مِنْهُمْ اَئِمَّةً يَهْدُونَ بِاَمْرِنا لَمّا صَبَرُوا وَ جَزاهُمْ بِما صَبَرُوا جَنَّةً وَحَريرابا سند معتبر از امام صادق عليه السلام روايتى بدين مضمون است :
از چيزهايى كه خداوند در شب معراج بر پيامبر خويش وحى كرد اين بود كه: (خداوند تو را به سه چيز آزمايش خواهد كرد تا بنگرد شكيبايى و پايداريت چگونه است ؟)
پيامبر صلى الله عليه و آله گفت: ( پروردگارا! به فرمانت تسليم و جز به يارى تو بر شكيبايى ناتوانم .)
آنگاه وحى شد كه نخستين آزمايش اين خواهد بود كه :
(بايد محرومان امت را بر خويشتن مقدم دارى .)
كه پيامبر مراتب اطاعت و شكيبايى خويش را اعلان كرد.
ديگر اينكه: (بايد فشار و آزار را تحمّل و رسالت خويش را ابلاغ كنى .)
پيامبر عرضه داشت: ( به فرمانت تسليم و شكيبايى پيشه خواهم ساخت .)
و ديگر اينكه: ( لاجرم بايد بدانچه در راه خدا بر خاندانت مى رسد تسليم باشى چرا كه حقّ برادرت غصب مى گردد و مورد ستم و فشار قرار مى گيرد و دخت گرانمايه ات در حالى كه كودك در رحم دارد، مورد ستم و بى حرمتى و مصادره اموال و ضرب و شتم قرارمى گيرد و قدرت پرستان ، بدون اجازه بر حريم خانه اش ‍ وارد مى گردند و دونورديده ات يكى به مكر و غدر دشمن ، شهيد و پس از شهادت مورد هتك و اهانت قرارمى گيرد و ديگرى از سوى امّتت دعوت مى شود، آنگاه خود و مردان خاندان و همراهانش كشته و زنان و كودكان و خاندانش به اسارت مى روند. )
پيامبر گفت :
انّا للّه وانّا اليه راجعون
كار خويش را به خدا وا مى گذارم و از او شكيبايى مى طلبم.
پيامبر در تمام اين مراحل شكيبايى ورزيد، امّا در مورد سرنوشت حسين عليه السلام گريه امانش نداد و اين لازمه محبّت و رقّت قلب است و با شكيبايى ناسازگار نيست . هرگز نشد كه آن حضرت مصائب خود يا يكى از افراد خاندانش را به ياد آورد و اشك بريزد؛ امّا هرگاه حسين عليه السلام را مى نگريست و يا مصائب او را به ياد مى آورد گريه امانش نمى داد.
به على عليه السلام مى فرمود تا او را نگه دارد و خود گلوى او را ببوسد و هنگامى كه سبب گريه را مى پرسيدند، از فرود آمدن شمشيرهاى بيداد بر پيكر حسين عليه السلام خبر مى داد.
آن حضرت هر گاه حسين عليه السلام را شادمان مى ديد گريه مى كرد و هر گاه اندوهگينش مى نگريست باز هم اشك مى ريخت . هر گاه لباس جديد بر اندام او مى ديد گريه مى كرد و همين گونه ، با اقتداى به پيامبر، على و فاطمه و حسن عليهم السلام همگى بر مصائب و پيشامدهاى ناگوار كه در راه حق براى حسين عليه السلام در پيش بود، مى گريستند.
امّا خود امام حسين عليه السلام در شكيبايى نمونه بود و در همه مراحل به شكيبايى سفارش مى كرد. او به هنگام آخرين وداع به خاندانش ، آنان را توصيه به صبر كرد و ضمن اندرز حكيمانه آنان را از وارد آوردن خراش و صدمه بر چهره و پاره كردن گريبان و جزع و بيتابى نهى فرمود؛ ولى از گريه بازشان نداشت .
آرى ! تنها از دخترش خواست تا پدر زنده است نگريد و قلب او را شعله ور نسازد و فرمود:

آرى ! شكيبايى حسين عليه السلام به گونه اى بود كه فرشتگان آسمان را شگفت زده كرد. بر وضعيّت او بينديش و شرايط سخت او را در نظرت ترسيم كن .
آنگاه كه با زخمهاى بى شمار و فرق شكافته و پيشانى شكسته و سينه درهم كوبيده و سوراخ سوراخ شده از تير سه شعبه بر ريگهاى تفتيده نينوا افتاده است و در همان حال تيرهاى ستم در گلو و حلق و گردنش فرو نشسته ، زبان از شدت عطش و بسيارى حركت ، مجروح و جگرشعله ور و لبها خشك است ، قلب مباركش از سويى با ديدن انبوه شهيدان بر خون طپيده اش سوخته و از دگر سو، با نظاره بر خاندان محاصره شده اش ، سخت بريان و در تب و تاب است .
دست مبارك با ضربت شقاوت پيشه اى قطع و نيزه اى بر انتهاى پايش نشسته و محاسن و سر و صورت به خون آغشته است . در همان شرايط از يك طرف فرياد دادخواهى خاندانش را مى شنود و از طرف ديگر صداى شادمانى و شماتت دشمنانش را، چون چهره از خاك برمى دارد وديده به اين سو و آن سو مى گشايد، پيكرهاى به خون آغشته اى را مى نگرد كه در كنار هم چيده شده اند؛ ولى با همه اين پيشامدهاى سهمگين و مصائب بزرگ و طاقت فرسا، چون كوهى ثابت و استوار بر موضع برحقّ و قهرمانانه اش ايستاده است ، نه آهى مى كشد نه دريغى مى دارد و نه يك قطره اشك ضعف ، در برابر دشمن مى ريزد و تنها زير لب زمزمه دارد كه :
صبراً على قضائك ، لامعبود سواك
بار خدايا! من در برابر حكم تو شكيبايم ! جز تو معبودى نيست ، اى فريادرس دادخواهان .