جلوه هايى از بزرگترين پديده ها

خداوند در راستاى الطاف خاصّ خود به بنده محبوبش حسين عليه السلام ، از بزرگترين مخلوق خويش كه عرش است ، نشانه ها و امتيازاتى بدو عنايت كرده است .
1 نخستين امتياز اين است كه : سايه عرش را به او بخشيد و آنجا را محفل دوستانش ساخت ، تا آن حضرت در آنجا با زائران و سوگوارانش گرد آيند و آنان به گونه اى به آن محفل ، دلبستگى مى يابند كه آن را با هيچ لذّت و انس و الفتى مبادله نمى كنند، تا آنجايى كه نزديكترين كسانشان از بهشت به سوى آنان پيام مى دهند كه بدانجا بروند، امّا آنها امتناع مى ورزند و محفل و سخن امام حسين عليه السلام را بر همه چيز و همه كس ، برمى گزينند.
و نيز خداوند سمت راست عرش را به حسين عليه السلام عنايت فرمود و آن را قرارگاه او در جهان برزخ ساخت كه از آن نقطه عرش ، پيوسته به قربانگاه و به زائران و سوگوارانش نظر مى افكند و با آنان سخن مى گويد و برايشان طلب آمرزش مى كند و از نياى گرامى و پدر گرانقدرش نيز مى خواهد تا براى آنان آمرزش خدا را بخواهد.
و نيز فراز عرش را جايگاه سخن براى زائرانش قرار داد.
در برخى احاديث وارد شده است كه : آنجا جايگاهى است كه خداوند با زائرانش سخن مى گويد عرش بدينگونه ، محفل او و دوستان اوست ، كه در سايه آن ، امام حسين عليه السلام با شيفتگانش سخن مى گويد و بر فراز آن ، خدا با آنان در مورد عظمت امام حسين عليه السلام سخن مى گويد.
و نيز خداوند سايه عرش را كه در شهادت او گريست و خونرنگ و دگرگون گرديد، به او عطا فرمود.
و همانند عرش ، فرشتگان طواف كننده آن را نيز بدو ارزانى داشت .
2 و الطافى فراتر از آنچه گذشته ، اين است كه : خداوند همه عرش را به آن گرامى بخشيد، چرا كه او و برادرش زينت عرش ‍ الهى اند و ارزش و آراستگى هر چيزى هم به زينت آن است و اگر عرش سخن گويد، خواهد گفت : (من از حسين هستم .)