امام عصر(عج) و حسین(ع) در ادعیه

بخش پنجم از سلسله مقالات ‌سیدالشهدا(ع) در جبين امام زمان(عج):

دو کشتی نجات در دعای ندبه

سپيده‌ي جمعه ، وقتي اشك و ضجه‌ي دلباختگان ،‌ با ندبه‌ي گره مي خورد و در آن هنگام در پرستوي سينه‌ها به سمت آشيانه‌هاي مهدويشان كوچ مي‌كنند ؛ طلوع آدينه كه سوز و درد ، راز و فرياد ، شكوه و بغض به هم مي‌پيوندند ، وقتي زمزمه‌ها در مي‌گيرد و وردها از جا مي خيزند ؛ پيش از سراغ جستن از مهدي عليه السلام هر عاشقي دنبال سيد الشهداء عليه السلام مي‌گردد . زبان‌هاي شوق و پلك‌هاي جستجو همنوا مي‌شوند :

 أين الحسن و أين الحسين ؟(1)

 به راستي سر اين بستگي آسماني و عاشقانه چيست ؟ كه ندبه خوان ابتدا از حسين عليه السلام مي پرسد و از او سوال مي‌كند و بعد به آن هدفي كه براي آن آمده ديده مي‌دوزد ؟

« كجاست حسن ؟ كجاست حسين ؟ كجايند فرزندان حسين ؟ صالحي از پس صالحي و صادقي از بي‌صادقي .... كجاست بقيه الله كه از عترت هدايتگر پيامبر بيرون نمي‌رود ؟»(2)

« أين بقيه الله » پس از « أين الحسين » و وقتي بداني اولين بازگشت كننده در عصر رجعت نور مشرقين – حسين بن علي عليه السلام - است و كسي كه امام عصر شهيد را غسل و كفن مي‌دهد و به خاك مي‌سپارد اوست ،(3) اين رمز و راز نهفته برايت آشكارتر مي‌شود همين طور كه از امام زمانت پي‌جويي مي‌كني و « أين » « أين » مي‌گويي ، يكباره مي‌پرسي : كجاست اويي كه تقاص خون انبياء و فرزندانشان را مي طلبد و بعد مي‌پرسي :

« أين الطالب بدم المقتول بكربلا»(4)

كجاست خونخواه شهيد كربلا ؟

خون مقتول كربلا خون يحياي نينوايي ما جوشان است تا خونخواه در رسد و تقاص آن را بطلبد، خوني كه پلك‌هاي اهل بيت عليهم السلام را زخمي كرد و اشك‌ها را به گونه‌هايشان جاري ساخت ، خون عزيزي كه در حضيض گودال غروب كرد و كرب و بلا چون تيرهاي بي‌شمار بر سرش باريد ، از آن زمين تا روزي كه شمشير خونخواه در غلاف باشد خون مي جوشد ، خوني كه از قلب رسول خدا صلي الله عليه و آله دويده است .

نام مهدي عليه السلام در زيارت سيدالشهداء عليه السلام

 پس اگر گذرت به كربلا افتاد و قدمت بر آن بهشت مشهود پا نهاد و سحرگاهان بوي سيب در آن حريم سرمستت كرد ، سر بر آن ضريح فياض بند و زبان بياور :

اللهم رب الحسين إشف صدر الحسين

اللهم رب الحسين أطلب بدم الحسين

اللهم رب الحسين انتقم ممن رضي بقتل الحسين

اللهم رب الحسين انتقم ممن خالف الحسين

اللهم رب الحسين انتقم ممن فرح بقتل الحسين(5)

خدايا اي پروردگار حسين ، دل حسين را شاد و گشاده نما .

خدايا ، اي پروردگار حسين ، خونخواهي حسين كن .

خدايا ، اي پروردگار حسين ، از راضي شدگان به قتل حسين انتقام گير.

خدايا ، اي پروردگار حسين ، از مخالفان حسين انتقام گير .

خدايا ، اي پروردگار حسين ، از شادمانان به قتل حسين انتقام گير .

نيمه‌ي شعبان حسين عليه السلام

 شب نيمه ي شعبان ارواح انبياي الهي براي زيارت سيدالشهداء عليه السلام از خداوند اجازه مي‌طلبند و خداوند آنها را اذن زيارت مي دهد . در رأس اين پيامبران ، انبياي اولوالعزم هستند و فرموده‌اند هر كه مي‌خواهد با صد و بيست و چهار هزار پيامبر خدا مصافحه كند ، شب نيمه‌ي شعبان را به زيارت امام حسين عليه السلام برود كه در اين شامگاه مبارك مناديي از افق اعلي ندا مي‌دهد :

زائرين حسين ! باز گرديد كه بخشوده شديد و ثواب شما بر ] عهده‌ي [ خدا و پيامبرتان ] است [.(6)

در زيارت اين شب ، خطاب به آن حضرت عرضه مي‌داريم :

 أشهد أنك قتلت و لم تمت (7)

شهادت مي دهم كه تو كشته شدي و نمردي .

او در قلب هر محبي زنده است و خانه‌ي محبت او تا ابد باز است ! اين است كه مي بيني تا محرم مي‌شود ، سيل دسته‌هاي دل شكسته راه مي‌افتد و علم‌هاي وفادار قد مي‌افرازند . حسين كشته شده ، اما نمرده است . اين را نيمه‌ي شعبان مي‌گويد . يعني زائر مي گويد ما آمده‌ايم تا تو را بشارت دهيم فردا روز ، حسين ديگري داغ تو را به خنكاي انتقام خواهد رساند . زيارت نيمه‌ي شعبان يعني تبريك گفتن به ابا عبدالله عليه السلام و مژده دادن او به فرزند پاكبازش ، يعني ياد كرد حسين عليه السلام در شب ميلاد مهدي عليه السلام ، يعني هم نفس مهدي عليه السلام يا حسين عليه السلام گفتن ! ...

امان نامه از آتش

 در تشرف حاج علي بغدادي خدمت امام عصر عليه السلام كه مرحوم آقا شيخ عباس قمي در مفاتيح الجنان نقل فرموده چنين آمده است :

« ... آنگاه فرمود : برگرد و جدم را زياد كن ، پس برگشتم ] و سلام دادم [ و دست راست او در دست چپ من بود . وقتي به راه افتاديم ديدم در طرف راستمان نهر آب سفيد و صاف جاري است و درختان ليمو و نارنج و انار و انگور همه پر ثمر – با آنكه فصلشان نبود – بر سرمان سايه انداخته ، گفتم اين نهر و اين درخت‌ها چيست ؟ فرمود : هر كه مواليان ما كه ما و جدمان را زيارت كند ، اينها با او هست .. پرسيدم : تعزيه خوان‌ هاي سيد الشهداء عليه السلام نقل مي كنند كه ... سليمان اعمش را در خواب ديد هودجي ميان زمين و آسمان است ، پرسيد در آن هودج كيست ؟ گفتند : فاطمه‌ي زهرا و خديجه‌ي كبري عليهما السلام گفت به كجا مي‌روند ؟ گفتند : به زيارت امام حسين عليه السلام در امشب كه شب جمعه است . رقعه‌هايي در هودج بود و از آن به زمين مي ريخت كه بر آن نوشته بود :

 أمان من النار لزوار الحسين عليه السلام في ليله الجمعه أمان من النار يوم القيامه

 امان از آتش براي زائران شب جمعه‌ي امام حسين عليه اسلام امان از آتش روز قيامت .

 آيا اين رؤيا صحيح است ؟ فرمودند: آري ، درست و تمام است . دوباره پرسيدم ، آقاي من ،‌درست است كه هر كس حسين عليه السلام را شب جمعه زيارت كند براي او امان است ؟ فرمود : آري ، و الله . و اشك از چشمان مباركش جاري شد و گريست ....» (8)

شب جمعه شب اباعبدالله عليه السلام است و امام عصر عليه السلام به خدا قسم فرموده‌اند كه فاطمه زهرا عليهما السلام آن شب به همه‌ي زوار اباعبدالله عليه السلام امان نامه از آتش بدهند و حاج علي را سفارش كرده‌اند كه ايشان را از راه دور زيارت كند تا از نهرها و درختان بهشت بهره‌ور باشد .

 چگونه مي‌شود نيمه شب جمعه در كنار ساير انبياي الهي امام عصر عليه السلام به زيارت پدر نرود و در غم و حسرت پاي ضريح او آب نشود ؟ پس اگر شب جمعه زائر حسين عليه السلام بودي يادت باشد ميان آن همه صورت پي او هم بگرد!

پی نوشتها :

(1)    دعاي ندبه ، مفاتيح الجنان .

(2)    همان .

(3)    تاريخ طبري ، ج 6 ، ص 256 – لهوف سيد بن طاووس ، 122 - ارشاد شيخ مفيد ، 456.

(4)    دعاي ندبه ، مفاتيح الجنان .

(5)    كامل الزيارات ، ص 252 .

(6)    همان ، ص 197 .

(7)    مفاتيح الجنان ، زيارت امام حسين عليه السلام در شب نيمه شعبان .

(8)    مفاتيح الجنان ، حكايت حاج علي بغدادي .