امام مهدي(ع)،سوگوار دائمي حسين(ع)

از جمله زيارات شريفه، زيارت ناحيه مقدسه است که منسوب به حضرت مهدي آل محمد (عج) مي باشد. يکي از فقرات زيارت مزبور، اين جمله است:

«وَ لَئِن اَخَّرتَنِي الدُّهُور وَ عَاقَنِي عَن نَصرِکَ المَقدُور لاُ ندِبَنَّّ عَلَيکَ صَباحَاً وَ مَساءَاً وَ لَاَبکَينَّ عَلَيکَ بَدَّلَ الدُّمُوعِ دَمَاً»

اگر روزگار مرا به تاخير انداخت و از ياري و نصرت تو در روز عاشورا باز داشت، هر آينه من صبح و شام بر تو ندبه مي کنم و به جاي قطرات اشک، بر تو خون گريه مي کنم.

اين جمله، حاصل بزرگترين پيام محبت و دلبستگي و ارتباط دل و جان گوينده با مخاطب مي باشد و از جهاتي در خور توجه و تأمل کامل است.

در آغاز، از اينکه بر اثر قضاء الهي از نظر زماني در عصر امام حسين (ع) نبوده و روي جريان طبيعي مي بايست چند نسل بگذرد، تا نوبت به او برسد و قدم به عرصه ي وجود بگذارد، اظهار تألم و تأثر مي نمايد و گويا آرزو مي کند که اي کاش جزء طبقات قبل و نسل پيشين خاندان پيغمبر (ص) بود و به هنگام وقوع جريان دلسوز کربلا جزء نسل موجود به شمار مي رفت و امکان حضور در صحنه ي خونين و عرصه ي نبرد کربلا برايش بود تا به ياري جدّ بزرگوار خود قيام کرده و با جان شريف خود رفع بلا از جان مبارک آن حضرت مي نمود و حتّي به مقام شهادت مي رسيد.