فضيلت زيارت کربلا

عبداللّه ابن حماد نقل مي کند: روزي امام صادق (ع) به من فرمود:

اي حماد نزد شما فضيلتي هست که مثل آن به احدي داده نشده است. و گمان ندارم آن چنان که بايد آن را بشناسيد و بر او محافظت نمائيد! و قيام به حقّ آن کنيد. و از براي آن فضيلت اهلي هست که ايشان را براي آن کار نام برده اند، و به ايشان توفيق عطاء کرده اند، و اين رحمتي است که خداوند تعالي به ايشان بخشيده است. پرسيدم: آن فضيلت که نام برديد و وصف نموديد کدام است؟ فرمود: زيارت جدّم حضرت امام حسين (ع) است. زيرا که او غريب است و در زمين غريب مدفون شده است. هر که به زيارت او مي رود، بر او برمي گريد. و هر که به زيارت او نمي رود، بر مصيبت او اندوهناک مي باشد و دلش مي سوزد. هر که او را به ياد مي آورد ترحّم مي کند.

و هر که نظر کند به سوي قبر پسرش در پائين پاي او، در بياباني که خويشي و دوستي نزد او نيست و حق او را غصب کردند، و جمع شدند جمعي از کافران و مرتدّان از دين، و ياوري يکديگر کردند تا او را کشتند، در بياباني دفن نکرده انداختند، و منع کردند از او آب فراتي که سگان مي خوردند، و ضايع کردند حق رسول خدا (ص) را، و وصيّتي که در حقّ او و اهل بيتش ‍ کرده بود.

پس او مدفون گرديد، جفا يافته در ميان قبرهاي خويشان و شيعيان خود. هر که نزد او مي رود، وحشت مي يابد از تنهائي او، و دوري از جدّ بزرگوارش. و در منزلي افتاده است که نمي رود نزد او مگر کسي که خدا دلش را به ايمان امتحان کرده است، و حقّ ما را به او شناسانده باشد.

پس گفتم: فداي تو شوم من مي رفتم به زيارت آن حضرت، تا آنکه مبتلا شدم به خدمت خليفه و حفظ اموال او و من نزد ايشان مشهور شده ام. لهذا در اين ولا از براي تقيّه ترک کرده ام و من مي دانم که زيارت آن حضرت ثواب بسياري دارد.

فرمود که: (مي داني که کسي که به زيارت آن حضرت ميرود چه فضيلت دارد و او را نزد ما چه نيکي ها است؟!). گفتم: نه. فرمود که: (امّا فضيلت زيارت کننده او: پس مباهات مي کنند به او ملايکه آسمان ها و امّا آنچه نزد مابراي او هست پس ترحّم مي کنيم براي او هر صبح و شام).

وبه تحقيق که خبر داد مرا پدرم که: روضه آن حضرت از روزي که مدفون شده است هرگزخالي نبوده است از کسي که صلوات فرستد بر او از ملائکه يا جنيّان يا آدميان يا وحشيان صحرا. و هيچ چيز نيست مگر آرزوي حال زيارت کننده آن حضرت مي کند و خود را از براي برکت بر او مي مالد و به نظر کردن به سوي او اميد خبر مي دارد براي آنکه برکت يافته است به نظر کردن به سوي قبر آن حضرت. بعداز آن فرمودکه: (شنيده ام که قومي از نواحي کوفه و غير ايشان مي روند نزد قبر آن حضرت و زنان مي روند و ندبه و نوحه مي کنند در نيمه ماه شعبان پس بعضي قرآن مي خوانند و بعضي قصّه هاي جانسوز آن حضرت را ذکر مي کنند و بعضي مرثيه مي خوانند؟).

گفتم: بلي فداي تو شوم ديدم بعضي از اينهايي که مي فرمائي.

فرمودکه: (حمد و سپاس خداوندي را که در ميان مردم جمعي را مقّرر فرموده است که مي آيند به سوي ما و ما را مدح مي کنند و مرثيه از براي مصيبت ما مي گويند و مي خوانند. و دشمن ما گردانيده است کساني را که طعن کنند بر آنها از خويشان و غير ايشان و استهزاءکنند بر ايشان و قبيح شمارند کردار ايشان را).[1] .

پی نوشتها :

[1] بحارالانوار ج 101 ص 74 - 73 المستدرک ج 2 ص 203 نورالعين ص 108.