نامه‌ای که برای حاجت می نویسند و در آب جاری یا چاه می اندازند

در کتاب «تحفة الزائر» از حضرت صادق(علیه‌السلام) روایت شده: هرگاه تو را حاجتی به سوی خدای تعالی باشد یا از امری بیمناک و ترسان باشی در کاغذی بنویس:

پخش صوت

بِسْمِ اللّٰه الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ، اللّٰهُمَّ إِنِّي أَتَوجَّهُ إِلَيْكَ بِأَحَبِّ الْأَسْماءِ إِلَيْكَ وَأَعْظَمِها لَدَيْكَ، وَأَتَقَرَّبُ وَأَتَوَسَّلُ إِلَيْكَ بِمَنْ أَوْجَبْتَ حَقَّهُ عَلَيْكَ بِمُحَمَّدٍ، وَعَلِيٍّ، وَفاطِمَةَ، وَالْحَسَنِ، وَالْحُسَيْنِ، وَعَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ، وَمُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ، وَجَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ، وَمُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ، وَعَلِيِّ بْنِ مُوسىٰ، وَمُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ، وَعَلِيِّ بْنِ مُحَمَّدٍ، وَالْحَسَنِ بْنِ عَلِيٍّ، وَالْحُجَّةِ الْمُنْتَظَرِ صَلَواتُ اللّٰهُ عَلَيْهِمْ أَجْمَعِينَ، اكْفِنِي كَذا وَكَذا.

(به جای کذا و کذا حاجت خود را ذکر می‌کنی)

به نام خدا که رحمتش بسیار و مهربانی‌اش همیشگی است، خدایا به سوی تو رو می‌کنم با محبوب‌ترین نام‌ها به پیشگاهت و بزرگ‌ترین آن‌ها در نزدت و تقرّب و توسّل می‌جویم، به کسی که حقّش را بر خودت واجب کردی، به محمّد و علی و فاطمه و حسن و حسین و علی بن الحسین و محمّد بن علی و جعفر بن محمّد و موسی بن جعفر و علی بن موسی و محمّد بن علی و علی بن محمّد و حسن بن علی و حجّت منتظر که درودهای خدا بر همه ایشان باد، کفایت کن برایم چنین و چنان.

سپس کاغذ را تا کن و در میان تکه‌ای از گل بگذار و در میان آب جاری یا چاهی بینداز که حق‌تعالی به زودی گشایشی در مشکلت کرامت می‌کند.