فراز 3 از دعای 35 ( سپاسگزاری و شکر از داده‌ها و نداده‌های الهی )

اطْلُبُوا الْخَيْرَ دَهْرَكُمْ كُلَّهُ وَ تَعَرَّضُوا لِنَفَحاتِ اللَّهِ فَإِنَّ للَّهِ نَفَحاتٍ مِنْ رَحْمَتِهِ يُصيبُ بِها مَنْ يَشاءُ مِنْ عِبادِهِ.«1»

در سراسر روزگار خود جوياى خير و خوبى باشيد و خويشتن را در مسير نسيم‌هاى خداوند قرار دهيد؛ زيرا نسيم رحمت خدا گاهى مى‌وزد و به هر يك از بندگانش كه او بخواهد، مى‌رسد.

إِنَّ اللَّهَ إِذا أَرادَ بِعَبْدٍ خَيْراً طَيَّبَ رُوْحَهُ فَلايَسْمَعُ مَعْرُوفاً الَّا عَرَفَهُ وَ لا مُنْكَراً الَّا أَنْكَرَهُ ثُمَّ يَقْذِفُ اللَّهُ فى‌ قَلْبِهِ كَلِمَةً يَجْمَعُ بِها أَمْرَهُ.«2»

هنگامى كه خداوند بخواهد به بنده‌اى نيكى و خوبى كند، روحش را پاكسازى مى‌كند. در اين صورت وقتى او هر سخن خوب و خداپسندى را مى‌شنود، آن را مى‌شناسد و هر وقت سخن ناپسند و نادرستى را مى‌شنود، از آن متنفّر است. سپس خداوند به دلش كلمه‌اى مى‌افكند كه بدين وسيله تمام امورش را گردآورى كرده و روبه راه مى‌سازد.

لَيْسَ الْخَيْرَ انْ يَكْثُرَ مالُكَ وَ وَلَدُكَ وَلكِنَّ الْخَيْرَ انْ يَكْثُرَ عِلْمُكَ وَ انْ يَعْظُمَ حِلْمُكَ وَ انْ تُباهِىَ النَّاسَ بِعِبادَةِ رَبِّكَ فَانْ احْسَنْتَ حَمِدْتَ اللَّهَ وَ انْ اسَأْتَ اسْتَغْفَرْتَ اللَّهَ وَ لا خَيْرَ فِى الدُّنْيا الَّا لِرَجُلَيْنِ: رَجُلٍ اذْنَبَ ذُنُوباً فَهُوَ يَتَدارَكُها بِالتَّوبَةِ وَ رَجُلٍ يُسارِعُ فِى الْخَيْراتِ.«3»

خير، افزون شدن مال و فرزند نيست؛ خير آن است كه دانشت زياد، و بردباريت بزرگ گردد، و به بندگى پروردگارت بر مردم مباهات نمايى، پس اگر خوبى كردى خدا را شكر كنى، و اگر بدى نمودى به طلب مغفرت برخيزى، خيرى در دنيا نيست مگر براى دو نفر: مردى كه مرتكب گناهانى شده و با توبه جبران نمايد، و مردى كه به جانب كارهاى خير مى‌شتابد.

ثَلاثٌ مَنْ كُنَّ فِيهِ فَقَدْ رُزِقَ خَيْرَ الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ هُنَّ: الرِّضا بِالْقَضاءِ وَ الصَّبْرُ عَلَى الْبَلاءِ وَ الشُّكْرُ فِى الرَّخاءِ.«4»

سه چيز است كه هر كسى داشته باشد خوبى دنيا و آخرت روزيش شده است آنها: راضى بودن به حكم الهى، شكيبايى بر بلا و گرفتارى و سپاس در هنگام آسايش و تندرستى.

وَ اعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ إِذا أَرادَ بِعَبْدٍ خَيْراً شَرَحَ صَدْرَهُ لِلْاسْلامِ، فَإِذا أَعْطاهُ ذلِكَ أَنْطَقَ لِسانَهُ بِالْحَقِّ وَ عَقَدَ قَلْبَهُ عَلَيْهِ فَعَمِلَ بِهِ فَإِذا جَمَعَ اللَّهُ لَهُ ذلِكَ تَمَّ لَهُ‌ إِسلامُهُ.«5»

هرگاه خداوند خير بنده‌اى را بخواهد سينه‌اش را براى اسلام فراخ مى‌گرداند و چون اين نعمت به او عطا كند زبانش به حق گويا شود و دلش با حق گره خورد و به آن عمل كند واز اين رو زمانى كه خداوند اين امور را گرد آورد اسلام او به كمال رسيده است.

در آنها زنانى نيكو سيرت و زيبا صورت‌اند.

يَقُولُ اللَّهُ تَعالَى الْمَعْرُوفُ هَدِيَّةٌ مِنّى إِلى‌ عَبْدِىَ الْمُؤْمِنِ فَإِنْ قَبِلَها مِنّى‌ فَبِرَحْمَتى‌ وَ مِنّى‌ وَ إِنْ رَدَّها فَبِذَنْبِهِ حُرِمَهَا وَ مِنْهُ لا مِنِّى وَ أَيُّما عَبْدٍ خَلَقْتُهُ فَهَدَيْتُهُ إِلَى الْإِيمانِ وَ حَسَّنَتْ خُلْقُهُ وَ لَمْ أَبْتَلِهِ بِالْبُخْلِ فَإِنّى أُرِيدُ بِهِ خَيْراً.«8»

خداوند بزرگ مى‌فرمايد: كار نيك هديه‌اى از جانب من به سوى بنده مؤمن من است. پس اگر پذيرفت؛ اين رحمت از جانب من است و اگر آن را ردّ نمود به سبب گناه خودش از آن محروم مانده است و اين از خود اوست نه از من و هر بنده‌اى كه بيافرينم، به ايمان هدايتش كنم و اخلاق او را نيكو سازم و به بخل گرفتارش ننمايم، همانا خير او را خواسته‌ام.