آقایی که درجات علمی بالایی هم داشت و آدم متدین و مؤمنی هم بود، زمانی با زن و بچه اش برای دیدن اقوامش از آمریکا به ایران آمده بود و به مناسبتی با من آشنا شد. من خیلی با او بحث داشتم؛ ازجمله بحث گریه. ایشان بزرگ شدهٔ آمریکا بود و می گفت: گریه نعمت فوق العاده ای است که در این کرهٔ زمین، شیعه بهرهٔ کاملی از این حال دارد. ماه رمضان، محرّم و صفر، فاطمیه، دعای کمیل و عرفه و ابوحمزه دارد که همه پر از گریه است. این گریه ضامن سلامت است و به مریض هم برای خوب شدنش کمک می دهد. من به او گفتم: گریه چطور به مریض کمک می دهد که زودتر درمان بشود؟ گفت: الآن دکترهایی در آمریکا آمده اند که درس خوانده، روان کاو روان شناس هستند، اینها به آثار گریه آگاه شده اند. گاهی مریض که به در مطبشان می آید و معاینه اش می کنند، می بینند که گرفته و بسته است و به قول عرفا، دچار قبض است و رنج باطنی دارد. به تناسب درک بیماری اش به او می گویند که شما ده پانزده روز، یک هفته یا دو هفته در گوشه ای بنشین و دلِ سیر گریه کن، خوب می شوی.