در بعضی دعاهای وارده برای وقت صبح و شام غیر از آنچه در «فصول پیش» گذشت؛ و آن «ده» دعاست:
اول:
از حضرت صادق(علیه‌السلام) روایت شده: حضرت سجاد چون وارد صبح می‌شد می‌گفت:
أَبْتَدِءُ يَوْمِي هٰذا بَيْنَ يَدَيْ نِسْيانِي وعَجَلَتِي بِسْمِ اللّٰهِ وَما شاءَ اللّٰهُ.
امروز را آغاز می‌کنم، پیشاپیش فراموشی و شتابم، به نام خدا و آنچه خدا خواست.
دوم:
از حضرت صادق(علیه‌السلام) نقل‌شده: هرکس این کلمات را وقتی وارد شب می‌شود، «سه مرتبه» بگوید، به بالی از بال‌های جبرئیل پوشیده گردد تا وارد صبح شود:
أَسْتَوْدِعُ اللّٰهَ الْعَلِيَّ الْأَعْلَى، الْجَلِيلَ الْعَظِيمَ، نَفْسِي وَمَنْ يَعْنِينِي أَمْرُهُ، أَسْتَوْدِعُ اللّٰهَ نَفْسِي الْمَرْهُوبَ الْمَخُوفَ الْمُتَضَعْضِعَ لِعَظَمَتِهِ كُلُّ شَيْءٍ.
به خدای والای والاتر، شکوهمند بزرگ می‌سپارم خویشتن و هر که را کارش با من است، خویش را می‌سپارم به خدایی که همه چیز هراسان و ترسان و سر فرود آورده در برابر عظمت او است.
سوم:
همچنین از آن حضرت روایت شده: چون وارد شب شوی بگو:
اللّٰهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ عِنْدَ إِقْبالِ لَيْلِكَ، وَ إِدْبارِ نَهارِكَ، وَحُضُورِ صَلَواتِكَ،وَأَصْواتِ دُعائِكَ أَنْ تُصَلِّيَ عَلَىٰ مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ.
خدایا از تو می‌خواهم، هنگام درآمدن شب و رفتن روز و حضور نمازهایت و بانگ‌های خوانندگانت، اینکه بر محمّد و خاندان محمّد درود فرستی.
و به آنچه خواهى دعا کن.
چهارم:
از حضرت صادق(علیه‌السلام) روایت شده: پدرم وقتی وارد صبح می‌شد می‌گفت:
بِسْمِ اللّٰهِ وَبِاللّٰهِ وَ إِلَى اللّٰهِ وَفِي سَبِيلِ اللّٰهِ وَعَلَىٰ مِلَّةِ رَسُولِ اللّٰهِ صَلَّى اللّٰهُ عَلَيْهِ وَآلِهِ . اللّٰهُمَّ إِلَيْكَ أَسْلَمْتُ نَفْسِي وَإِلَيْكَ فَوَّضْتُ أَمْرِي عَلَيْكَ تَوَكَّلْتُ يَا رَبَّ العالَمِينَ . اللّٰهُمَّ احْفَظْنِي بِحِفْظِ الْإِيمَانِ مِنْ بَيْنِ يَدَيَّ، وَمِنْ خَلْفِي، وَعَنْ يَمِينِي، وَعَنْ شِمَالِي، وَمِنْ فَوْقِي، وَمِنْ تَحْتِي، وَمِنْ قِبَلِي، لَاإِلٰهَ إِلّا أَنْتَ، لَا حَوْلَ ولَا قُوَّةَ إِلّا بِاللّٰهِ، نَسْأَلُكَ الْعَفْوَ وَالْعافِيَةَ مِنْ كُلِّ سُوءٍ وَشَرٍّ فِي الدُّنْيا وَالْآخِرَةِ . اللّٰهُمَّ إِنِّي أَعُوذُ بِكَ مِنَ عَذابِ الْقَبْرِ، وَمِنْ ضَُغْطَةِ الْقَبْرِ، وَمِنْ ضِيقِ الْقَبْرِ، وَأَعُوذُ بِكَ مِنْ سَطَوَاتِ اللَّيْلِ وَالنَّهارِ؛
به نام خدا و به خدا و به سوی خدا و در راه خدا و بر آئین رسول خدا درود خدا بر او و خاندانش، خدایا خود را به تو تسلیم کردم و کارم را به تو واگذاشتم و بر تو توکل نمودم ای پروردگار جهانیان، خدایا مرا نگهدار، به نگهداری ایمان، از پیش رویم و پشت سرم و از سمت راست و چپم و از بالا و زیر پایم و از پیش خودم، معبودی جز تو نیست، هیچ نیرو و توانى نیست جز به خداى [بلندمرتبه بزرگ]، گذشت و سلامت کامل، از هر بدی و شرّ در دنیا و آخرت را از تو می‌خواهم، خدایا پناه می‌آورم به تو از عذاب قبر و فشار قبر و تنگی قبر و پناه می‌آورم به تو از یورش‌های شب و روز؛
اللّٰهُمَّ رَبَّ الْمَشْعَرِ الْحَرامِ، وَرَبَّ الْبَلَدِ الْحَرامِ، وَرَبَّ الْحِلِّ وَالْإِحْرامِ، أَبْلِغْ مُحَمَّداً وَآلَ مُحَمَّدٍ عَنِّي السَّلامَ .
اللّٰهُمَّ إِنِّي أَعُوذُ بِدِرْعِكَ الْحَصِينَةِ، وَأَعُوذُ بِجَمْعِكَ أَنْ تُمِيتَنِي غَرَقاً، أَوْ حَرَقاً، أَوْ شَرَقاً، أَوْ قَوَداً، أَوْ صَبْراً، أَوْ مُسَمّاً، أَوْ تَرَدِّياً فِي بِئْرٍ، أَوْ أَكِيلَ السَّبُعِ، أَوْ مَوْتَ الْفُجَاءَةِ، أَوْ بِشَيْءٍ مِنْ مِيْتاتِ السَّوءِ، وَلٰكِنْ أَمِتْنِي عَلَىٰ فِراشِي، فِي طاعَتِكَ، وَطاعَةِ رَسُولِكَ صَلَّى‌اللّٰهُ‌عَلَيْهِ وَآلِهِ، مُصِيباً لِلْحَقِّ غَيْرَ مُخْطِىً، أَوْ فِي الصَّفِّ الَّذِينَ نَعَتَّهُمْ فِي كتابك، كَأَنَّهُمْ بُنْيٰانٌ مَرْصُوصٌ، أعِيذُ نَفْسِي وَ وَلَدِي وَما رَزَقَنِي ربي،
ب‍قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ (تا آخر سوره)، وَأُعِيذُ نَفْسِي وَوَلَدِي وَمَا رَزَقَني ربي
ب‍قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النّٰاسِ (تا آخر سوره) .
خدایا، ای پروردگار مشعرالحرام و پروردگار شهر حرام و پروردگار حلّ و اِحرام، به محمّد و خاندان محمّد از سوی من سلام برسان.
خدایا پناه می‌آورم به زره محکمت و پناه می‌آورم به گرد آوردنت از اینکه مرا بمیرانی به غرق شدن یا سوختن یا گلوگیرشدن یا قصاص یا شکنجه و مرگ تدریجی یا مسمومیت یا به چاه افتادن، یا طعمه درنده شدن یا سکته یا به چیزی از مردنی‌های بد، ولی مرا در بسترم، به حال اطاعت از خود و رسولت (درود خدا بر او و خاندانش) بمیران، به حق و حقیقت رسیده، نه خطاکار، یا در صف آنان که در قرآنت وصفشان کردی: گویی ایشان بنایی استوارند؛
خودم و فرزندانم و آنچه پروردگارم روزی‌ام نموده پناه می‌دهم به
«قل اعوذ بربّ الفلق» (تا آخر سوره)؛ خودم و فرزندانم و آنچه پروردگارم روزی‌ام نموده پناه می‌دهم به
«قل اعوذ برب الناس» (تا آخر سوره).
و می‌گویی:
الْحَمْدُ لِلّٰهِ عَدَدَ مَا خَلَقَ اللّٰهُ، وَالْحَمْدُ لِلّٰهِ مِثْلَ مَا خَلَقَ، وَالْحَمْدُ لِلّٰهِ مِلْءَ مَا خَلَقَ، وَالْحَمْدُ لِلّٰهِ مِدادَ كَلِماتِهِ، وَالْحَمْدُ لِلّٰهِ زِنَةَ عَرْشِهِ، وَالْحَمْدُ لِلّٰهِ رِضا نَفْسِهِ وَلَا إِلٰهَ إِلّا اللّٰهُ الْحَلِيمُ الْكَرِيمُ، وَلَا إِلٰهَ إِلّا اللّٰهُ الْعَلِيُّ الْعَظِيمُ، سُبْحانَ اللّٰهِ رَبِّ السَّمَوَاتِ وَالْأَرَضِينَ وَمَا بَيْنَهُما وَرَبِّ الْعَرْشِ الْعَظِيمِ . اللّٰهُمَّ إِنِّي أَعُوذُ بِكَ مِنْ دَرَكِ الشَّقَاءِ وَمِنْ شَمَاتَةِ الْأَعْدَاءِ، وَأَعُوذُ بِكَ مِنَ الْفَقْرِ وَالْوَقْرِ، وَأَعُوذُ بِكَ مِنْ سُوءِ الْمَنْظَرِ فِي الْأَهْلِ وَالْمالِ وَالْوَلَدِ.
ستایش خدای را به عدد آنچه خدا آفرید و ستایش خدای را مانند آنچه پدید آورد و ستایش خدای را به پُری آنچه خلق کرد و ستایش خدای را به امتداد کلماتش و ستایش خدای را به وزن عرشش و ستایش خدای را به خشنودی خودش، معبودی جز خدا نیست؛ بردبار بزرگوار و معبودی جز خدا نیست والای بزرگ، منزّه است خدا، پروردگار آسمان‌ها و زمین و آنچه در میان آن دو است و پروردگار عرش بزرگ، خدایا به تو پناه می‌آورم از پست‌ترین بدبختی و از شماتت دشمنان و به تو پناه می‌آورم از تنگدستی و سنگینی نیاز و به تو پناه می‌آورم از بد دیدن در خاندان و دارایی و فرزندانم.
و «ده مرتبه» بر محمّد و آل محمّد صلوات فرست.
پنجم:
از حضرت صادق(علیه‌السلام) نقل‌شده: چون نماز مغرب و صبح خواندی «هفت مرتبه» بگو:
بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ، لَاحَوْلَ وَلَا قُوَّةَ إِلّا بِاللّٰهِ الْعَلِيِّ الْعَظِيمِ.
به نام خدا که رحمتش بسیار و مهربانی‌اش همیشگی است، هیچ نیرو و توانى نیست جز به خداى بلندمرتبه بزرگ.
حقیقتاً هرکس این ذکر را بگوید، جذام و پیسی و دیوانگی و هفتاد نوع از انواع بلاها به او نرسد.
و چون وارد صبح و شام شدى «دو مرتبه» بگو:
الْحَمْدُ لِرَبِّ الصَّباحِ، الْحَمْدُ لِفالِقِ الْإِصْباحِ،
ستایش برای پروردگار بامداد، ستایش برای شکافنده صبح،
[و بگو]
الْحَمْدُ لِلّٰهِ الَّذِي أَذْهَبَ اللَّيْلَ بِقُدْرَتِهِ، وَجاءَ بِالنَّهارِ بِرَحْمَتِهِ، وَنَحْنُ فِي عافِيَةٍ.
ستایش خدای را که شب را به قدرتش برد و روز را به رحمتش آورد و ما در سلامت کاملیم.
و [می خوانی]
«آیت‌الکرسی» و آخر سوره
«حشر» و ده آیه از سوره
«صافات» را و می‌خوانی:
﴿سُبْحانَ رَبِّكَ رَبِّ الْعِزَّةِ عَمّا يَصِفُونَ وَ سلامٌ عَلَى الْمُرْسَلينَ والْحَمْدُلِلَّهِ رَبِّ الْعالَمينَ﴾؛
﴿فَسُبْحانَ الِلَّهِ حينَ تُمْسُونَ وَ حينَ تُصْبِحُونَ؛ وَ لَهُ الْحَمْدُ فِى السَّمواتِ وَالاَْرْضِ وَ عَشِيّاً وَ حينَ تُظْهِرُونَ؛ يُخْرِجُ الْحَىَّ مِنَ الْمَيِّتِ وَ يُخْرِجُ الْمَيِّتَ مِنَ الْحَىِّ، وَ يُحْيِى الاَْرْضَ بَعْدَ مَوْتِها وَ كَذلِكَ تُخْرَجُونَ﴾؛ سُبُّوحٌ قُدُّوسٌ، رَبُّنا وَ رَبُّ الْمَلاَّئِكَةِ وَالرُّوحِ. سَبَقَتْ رَحْمَتُكَ غَضَبَكَ لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ سُبْحانَكَ، اِنِّى ظَلَمْتُ نَفْسى، فَاغْفِرْ لى وَارْحَمْنى وَ تُبْ عَلَىَّ اِنَّكَ اَنْتَ التّوّابُ الرَّحيمُ.
«پروردگارت که دارای قدرت شکست‌ناپذیر است از همۀ اوصافی که [مشرکان او را به آن] توصیف می‌کنند منزّه و پاک است؛ سلام و درود بر همۀ رسولان! همۀ ستایش‌ها ویژۀ خداوند، پروردگار جهانیان است»، «خداوند را هنگامی که وارد شب می‌شوید و چون به صبح درمی‌آیید [به پاکی از هر عیب و نقصی] ستایش کنید [تا پیوسته توجه قلبی به این حقیقت داشته باشید]؛ همۀ ستایش‌ها در آسمان‌ها و زمین ویژۀ اوست و شب و هنگامی که وارد ظهر می‌شوید [نیز خداوند را با تسبیح‌گفتن از هر عیب و نقصی پاک و منزّه بدارید]؛ [خداوندی که] زنده را از مرده و مرده را از زنده پدید می‌آورد و زمین را پس از مردنش حیات می‌بخشد و [شما را نیز] این‌گونه [از قبرها زنده] بیرونتان می‌آورند»، بسیار منزّه و مقدّس است پروردگار فرشتگان و روح، پیش گرفته رحمتت بر غضبت، معبودی جز تو نیست، منزّهی تو، من به خود ستم کردم، مرا بیامرز و به من رحم کن و توبه‌ام را بپذیر، به راستی که تو، توبه پذیر و مهربانی.
ششم:
از امام صادق(علیه‌السلام) این دعا برای صبح روایت شده:
اللّٰهُمَّ لَكَ الْحَمْدُ، أَحْمَدُكَ وَأَسْتَعِينُكَ، وَأَنْتَ رَبِّي وَأَنَا عَبْدُكَ أَصْبَحْتُ عَلَىٰ عَهْدِكَ وَوَعْدِكَ، وَأُؤْمِنُ بِوَعْدِكَ وَأُوفِي بِعَهْدِكَ مَا اسْتَطَعْتُ، وَلَا حَوْلَ وَلَا قُوَّةَ إِلّا بِاللّٰهِ وَحْدَهُ لَاشَرِيكَ لَهُ، وَأَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَرَسُولُهُ، أَصْبَحْتُ عَلَىٰ فِطْرَةِ الْإِسْلامِ، وَكَلِمَةِ الْإِخْلاصِ، وَمِلَّةِ إِبْراهِيمَ، وَدِينِ مُحَمَّدٍ، صَلَواتُ اللّٰهِ عَلَيْهِما وَآلِهِما، عَلَىٰ ذٰلِكَ أَحْيىٰ وَأَمُوْتُ إِنْ شاءَ اللّهُ، اللّٰهُمَّ أَحْيِنِي مَا أَحْيَيْتَنِي، وَأَمِتْنِي إِذا أَمَتَّنِي عَلَىٰ ذٰلِكَ، وَابْعَثْنِي إِذا بَعَثْتَنِي عَلَىٰ ذٰلِكَ، أَبْتَغِي بِذَلِكَ رِضْوانَكَ وَاتِّباعَ سَبِيلِكَ، إِلَيْكَ أَلْجَأْتُ ظَهْرِي، وَ إِلَيْكَ فَوَّضْتُ أَمْرِي، آلُ مُحَمَّدٍ أَئِمَّتِي لَيْسَ لِي أَئِمَّةٌ غَيْرُهُمْ، بِهِمْ أَئْتَمُّ، وَ إِيَّاهُمْ أَتَوَلَّىٰ، وَبِهِمْ أَقْتَدِي . اللّٰهُمَّ اجْعَلْهُمْ أَوْلِيائِي فِي الدُّنْيا وَالْآخِرَةِ، وَاجْعَلْنِي أُوالِي أَوْلِياءَهُمْ، وَأُعادِي أَعْداءَهُمْ فِي الدُّنْيا وَالْآخِرَةِ، وَأَلْحِقْنِي بِالصَّالِحِينَ وَآبائِي مَعَهُمْ.
خدایا تو را ستایش، ستایشت می‌کنم و از تو کمک می‌خواهم و تو پروردگار منی و من بنده توأم، صبح کردم بر پیمانت و وعده‌ات و ایمان می‌آورم به وعده‌ات، وفا می‌کنم به پیمانت تا بتوانم و هیچ نیرو و توانى نیست جز به خداى یگانه بی‌شریک و گواهی می‌دهم که محمّد بنده و فرستاده اوست، صبح کردم بر فطرت اسلام و کلمه اخلاص و آیین ابراهیم و دین محمّد درود خدا بر آن دو، بر این زندگی کنم و بمیرم انشاء الله.
خدایا زنده‌ام بدار تا زنده‌ام داری و مرا بمیران آنگاه که بمیرانی، باوردار آن حقایق و مرا برانگیز زمانی که برانگیزانی بر همان حقایق، به آن‌ها خشنودی‌ات و پیروی راهت را می‌جویم، بر تو تکیه کردم، کارم را به تو واگذاردم، خاندان محمّد امامان من هستند، جز آن‌ها امامانی برنگیرم، از آنان پیروی می‌کنم و آنان را دوست می‌دارم و به آنان اقتدا می‌نمایم، خدایا آنان را در دنیا و آخرت سرپرستان من قرار ده و اینکه دوست بدارم دوستانشان را و دشمن بدارم دشمنانشان را در دنیا و آخرت و مرا به شایستگان بپیوند، و پدرانم را با ایشان قرار ده.
هفتم:
و از آن حضرت روایت شده: هرچه را ترک کردی، خواندن این دعا را در هر صبح و شام ترک مکن:
اللّٰهُمَّ إِنِّي أَصْبَحْتُ أَسْتَغْفِرُكَ فِي هٰذَا الصَّباحِ وَفِي هٰذَا الْيَوْمِ لِأَهْلِ رَحْمَتِكَ، وَأَبْرَأُ إِلَيْكَ مِنْ أَهْلِ لَعْنَتِكَ . اللّٰهُمَّ إِنِّي أَصْبَحْتُ أَبْرَأُ إِلَيْكَ فِي هٰذَا الْيَوْمِ وَفِي هٰذَا الصَّباحِ مِمَّنْ نَحْنُ بَيْنَ ظَهْرانِيْهِمْ مِنَ الْمُشْرِكِينَ، وَمِمَّا كانُوا يَعْبُدُونَ، إِنَّهُمْ كانُوا قَوْمَ سَوْءٍ فاسِقِينَ . اللّٰهُمَّ اجْعَلْ مَا أَنْزَلْتَ مِنَ السَّمَاءِ إِلَى الْأَرْضِ فِي هٰذَا الصَّباحِ وَفِي هٰذَا الْيَوْمِ بَرَكَةً عَلَىٰ أَوْلِيائِكَ وَعِقاباً عَلَىٰ أَعْدائِكَ . اللّٰهُمَّ والِ مَنْ والاكَ، وَعادِ مَنْ عَادَاكَ . اللّٰهُمَّ اخْتِمْ لِي بِالْأَمْنِ وَالْإِيمانِ كُلَّما طَلَعَتْ شَمْسٌ أَوْ غَرَبَتْ . اللّٰهُمَّ اغْفِرْ لِي وَ لِوالِدَيَّ وَارْحَمْهُما كَما رَبَّيانِي صَغِيراً . اللّٰهُمَّ اغْفِرْ لِلْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِناتِ وَالْمُسْلِمِينَ وَالْمُسْلِماتِ الْأَحْياءِ مِنْهُمْ وَالْأَمْوَاتِ، اللَّهُمَّ إِنَّكَ تَعْلَمُ مُنْقَلَبَهُمْ وَمَثْواهُمْ.
خدایا صبح کردم در این بامداد و در این روز برای اهل رحمتت، از تو آمرزش می‌خواهم و از اهل لعنتت به تو بیزاری می‌جویم، خدایا من صبح کردم در این روز و در این صبح در حالی‌که از آن‌ها که بین آنانیم از مشرکان به سوی تو بیزاری می‌جویم از آنچه که همواره می‌پرستند، به درستی که ایشان قومی بَد و مجرم و تبهکارند، خدایا آنچه از آسمان به زمین فرو فرستادی در این صبح و این روز، برای دوستانت برکت و برای دشمنانت کیفر قرار ده، خدایا دوست بدار کسی که دوستت داشت و دشمن بدار کسی را که دشمنت داشت، خدایا به ایمنی و ایمان برایم ختم کن، هر زمان که خورشید سر زند یا غروب کند. خدایا مرا و پدر و مادرم را بیامرز و به هر دو رحم کن، چنان‌که مرا در کودکی پروردند، خدایا مردان و زنان مؤمن و مسلمان، زندگان و مردگان آنان را بیامرز، خدایا بازگشت گاه و اقامتگاهشان را تو می‌دانی.
اللّٰهُمَّ احْفَظْ إِمامَ الْمُسْلِمِينَ بِحِفْظِ الْإِيمانِ وَانْصُرْهُ نَصْراً عَزِيزاً، وَافْتَحْ لَهُ فَتْحاً يَسِيراً، وَاجْعَلْ لَهُ وَلَنَا مِنْ لَدُنْكَ سُلْطاناً نَصِيراً . اللّٰهُمَّ الْعَنْ فُلاناً وَفُلاناً وَالْفِرَقَ الْمُخْتَلِفَةَ عَلَىٰ رَسُولِكَ وَ وُلاةِ الْأَمْرِ بَعْدَ رَسُولِكَ وَالْأَئِمَّةِ مِنْ بَعْدِهِ، وَشِيعَتِهِمْ، وَأَسْأَلُكَ الزِّيادَةَ مِنْ فَضْلِكَ، وَالْإِقْرَارَ بِمَا جاءَ بِهِ مِنْ عِنْدِكَ، وَالتَّسْلِيمَ لِأَمْرِكَ، والْمُحافَظَةَ عَلَىٰ ما أَمَرْتَ بِهِ، لَا أَبْتَغِي بِهِ بَدَلاً وَ لَا أَشْتَرِي بِهِ ثَمَناً قَلِيلاً . اللّٰهُمَّ اهْدِنِي فِيمَنْ هَدَيْتَ، وَقِنِي شَرَّ مَا قَضَيْتَ، إِنَّكَ تَقْضِي وَلَا يُقْضىٰ عَلَيْكَ، وَلَا يُذَلُّ مَنْ وَالَيْتَ، تَبارَكْتَ وَتَعالَيْتَ، سُبْحانَكَ رَبَّ الْبَيْتِ، تَقَبَّلْ مِنِّي دُعائِي، وَمَا تَقَرَّبْتُ بِهِ إِلَيْكَ مِنْ خَيْرٍ فَضاعِفْهُ لِي أَضْعافاً كَثِيرَةً، وَآتِنا مِنْ لَدُنْكَ أَجْراً عَظِيماً، رَبِّ مَا أَحْسَنَ مَا أَبْلَيْتَنِي، وَأَعْظَمَ مَا أَعْطَيْتَنِي، وَأَطْوَلَ مَا عافَيْتَنِي، وَأَكْثَرَ مَا سَتَرْتَ عَلَيَّ، فَلَكَ الْحَمْدُ يَا إِلٰهِي، كَثِيراً طَيِّباً مُبارَكاً عَلَيْهِ مِلْءَ السَّماوَاتِ وَمِلْءَ الْأَرْضِ وَمِلْءَ مَا شاءَ رَبِّي وَ رَضِيَ، وَكَما يَنْبَغِي لِوَجْهِ رَبِّي ذِي الْجَلالِ وَالْإِكْرَامِ .
خدایا پیشوای مسلمانان را حفظ کن به حفظ ایمان و او را یاری ده یاری پیروزمندانه و بگشای برای او گشایشی آسان و برای او و برای ما از سوی خود فرمانروایی پیروزمند قرار ده، خدایا لعنت کن فلان و فلان و گروه‌هایی که پشت سر قرار دادند رسولت، والیان امر پس از رسولت و امامان پس از او شیعیان ایشان را و از تو می‌خواهم از فراوانی احسانت و اقرار به آنچه از نزد تو آورد و تسلیم به فرمانت و محافظت بر آنچه به آن امر فرمودی، به طوری که به جای آن جایگزینی نجویم و آن را به بهای اندکی نفروشم، خدایا هدایتم کن در شمار کسانی که هدایت کردی و حفظم کن از شرّ آنچه قضایت بر آن جاری شد، به درستی که قضاوت می‌کنی و بر تو قضاوت نمی‌شود و خوار نمی‌گردد کسی که تو دوستش داری، منزّه و پاکی و برتری و منزّهی، پروردگار کعبه‌ای، دعایم را بپذیر و آنچه به وسیله آن از خیر به تو تقرّب می‌جویم، برایم دوچندان کن، چند برابر بسیار و از جانب خود پاداش بزرگ به ما عنایت کن، پروردگارم چه نیکوست آنچه مرا به آن آزمودی و چه بزرگ است آنچه به من عطا کردی و چه طولانی است آنچه تندرستی‌ام دادی و چه بسیار است آنچه بر من پوشاندی، پس توراست ستایش ای معبود من، بسیار، پاک، مبارک، به انباشتگی آسمان‌ها و زمین و انباشتگی آنچه پروردگارم خواست و پسندید و چنان‌که سزاوار است برای ذات پروردگارم، دارای بزرگی و رأفت و محبت.
هشتم:
از امام باقر(علیه‌السلام) روایت شده است که؛ هر که به هنگام طلوع سپیده «ده مرتبه» بگوید:
لَا إِلٰهَ إِلّا اللّٰهُ وَحْدَهُ، لَاشَرِيكَ لَهُ، لَهُ الْمُلْكُ، وَلَهُ الْحَمْدُ، يُحْيِي وَيُمِيتُ، وَهُوَ حَيٌّ لَا يَمُوتُ، بِيَدِهِ الْخَيْرُ وَ هُوَ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ.
معبودی جز خدا نیست، یگانه و بی‌شریک است، برای اوست فرمانروایی و ستایش، زنده می‌کند و می‌میراند و او زنده است و نمی‌میرد، خیر تنها به دست اوست و او بر هر کاری تواناست.
و ده بار صلوات بر محمّد و آل محمّد فرستد، و سى‌وپنج بار «سبحان اللّه» بگوید، و سی‌وپنج مرتبه «لا اله الاّ اللّه» بگوید، و خدا را سی‌وپنج مرتبه «حمد» (الحمدالله) کند، در آن روز از غافلان نوشته نشود؛ و اگر در شب گوید، در آن شب از غافلان شمرده نشود.
نهم:
از محمد بن فضیل روایت شده: خدمت حضرت جواد(علیه‌السلام) نوشتم که به من دعایی بیاموزد. حضرت در جوابم نوشت: که صبح و شام می‌گویی:
اللّٰهُ اللّٰهُ اللّٰهُ رَبِّيَ الرَّحْمٰنُ الرَّحِيمُ، لَاأُشْرِكُ بِهِ شَيْئاً.
خدا، خدا، خدا، پروردگار بخشنده و مهربان من است، چیزی را برای او شریک نگیرم.
سپس براى حاجت خود دعا می‌کنی، که این کلمات مقدّمه اى است براى برآورده شدن هر حاجتى به اذن خداى تعالى.
دهم:
از حضرت صادق(علیه‌السلام) روایت شده: به داود رقّی فرمود: سه بار خواندن این دعا را در صبح و سه بار در شب، ترک مکن:
اللّٰهُمَّ اجْعَلْنِي فِي دِرْعِكَ الْحَصِينَةِ الَّتِي تَجْعَلُ فِيها مَنْ تُرِيدُ.
خداوندا مرا در زره محکم خود قرار ده که هرکه را بخواهی در آن قرار می‌دهی.
به درستی که پدرم می‌فرمود: این از دعاهای «مخزون» [محفوظ در گنجینه خدا] است.