การรักนวลสงวนตัว ในวจนะของอิมามอะลี (อ.)
ท่านอมีรุลมุอ์มินีน อะลี (อ.) กล่าวว่า :
اِنَّ الْحَیٰاءَ وَالْعِفَّة مِنْ خَلٰائِقِ الإیمٰانِ وَ إنَّهُمٰا لَسَجیَّة الأَحْرارِ وَ شیمَة الْأَبرارِ
“แท้จริงความละอายและการรักนวลสงวนตัวนั้น เป็นส่วนหนึ่งจากมารยาทและคุณลักษณะของความศรัทธา (อีหม่าน) และแน่นอนยิ่ง ทั้งสองประการนี้ คือคุณลักษณะของเสรีชน และเป็นสัญลักษณ์อันสูงส่งของคนดีมีคุณธรรม”
คำอธิบาย :
ความละอายและการรักนวลสงวนตัว คือเครื่องหมายของความเป็นเสรีชนและความเป็นสุภาพชน และเป็นสิ่งที่อยู่คู่กับความศรัทธา (อีหม่าน) บุรุษและสตรีทุกคนล้วนจำเป็นต้องมีคุณลักษณะดังกล่าวนี้ แต่ทว่าพระผู้เป็นเจ้าผู้ทรงสูงส่งได้ทรงประทานความละอายให้กับสตรีมากกว่า เนื่องจากโครงสร้างแห่งการดำรงอยู่และสถานภาพที่พวกเธอมีในสังคม ด้วยเหตุนี้พวกเธอจึงมีหน้าที่รับผิดชอบที่หนักหน่วงกว่า ความละอายและการรักนวลสงวนตัวนั้นเป็นสิ่งที่ดีงามและจำเป็นสำหรับทุกคน แต่สำหรับสตรีนั้นเป็นสิ่งจำเป็นมากกว่า
ความละอายเป็นสัญลักษณ์ของความเป็นเสรีชน บุรุษและสตรีที่เป็นเสรีชน คือผู้ที่รักนวลสงวนตัว เป็นผู้ที่ครองตนอยู่ในความสะอาดบริสุทธิ์ และเป็นผู้ที่มีความละอาย
หากใครก็ตามที่มีความเป็นเสรีชนอย่างแท้ จริงแล้ว เขาผู้นั้นก็จะมีคุณลักษณะที่ดีงามอื่นๆ อยู่ในตัวเองด้วยเช่นกัน สตรีและบุรุษที่เป็นมุสลิมและเป็นผู้เคร่งครัดนั้น พวกเขาจะแสวงหาเสรีภาพในลักษณะต่างๆ ที่ถูกเน้นย้ำไว้สำหรับพวกเขา
ที่มา : จากหนังสือ “ฆุร่อรุ้ลฮิกัม วะดุร่อรุ้ลกิลัม” แปลและอธิบายโดย คูนซอรี เล่มที่ 2 หน้าที่ 584
ขอขอบคุณเว็บไซต์ซอฮิบซะมาน
