ที่มาของความสุขทางโลก
อย่างที่ได้กล่าวมาแล้วข้างต้นว่า ความสุขจะต้องไม่ใช่ความพึงพอใจในเรื่องของดุนยาเราจะมากล่าว เพิ่มเติมอีกว่าความสุขที่ได้มาจากดุนยาหรือความสุขที่ได้มาจากโลกของวัตถุ คือความรู้สึกมีความสุขที่ได้มาจากความเผลอเรอหรือความโง่เขลาและขณะ เดียวกันความ ทุกข์จัดอยู่ในความรอบรู้ความฉลาดแหลมคม ซึ่งการอธิบายเกี่ยวกับความทุกข์ในแง่มุมนี้ ขึ้นอยู่กับเหตุผลสองประการ
1.การเกิดขึ้นในสิ่งที่ไม่พึงประสงค์และการมีอยู่ในสิ่งที่ไม่มีความเหมาะสมกัน
2.ยิ่งมนุษย์มีความรู้และ ความเข้าใจที่ถูกต้องมากขึ้นเท่าไหร่เขาก็จะมีความทุกข์มากขึ้นเท่านั้น เช่นหากมนุษย์มีความรู้และเชื่อมั่นในความรู้ของเขาว่า หากเขาตายจากโลกนี้ไป
เขาจะได้อยู่ใกล้ชิดกับพระเจ้าและจะได้รับรางวัลต่างๆ อย่างมากมายที่ถูกสัญญาไว้ ถ้ามนุษย์มีความรู้ความเข้าใจจากเรื่องนี้จริง จะไม่มีมนุษย์คนไหนอยากอยู่บนโลกนี้แม้เพียงเสี้ยววินาทีเดียว ดังนั้นเมื่อใดก็ตามที่มนุษย์นั้นมีความหลงลืมหรือเผลอเรอในสิ่งที่เขาประ จักรแจ้งเขาก็จะรู้สึกถึงความสุขของดุนยาที่เป็นวัตถุมากขึ้นทันที
อิมามอะลีได้กล่าวถึง สภาพของผู้ที่หลงลืมในดุนยา ว่าพวกเขาจะใช้ชีวิตบนโลกนี้อย่างปรกติสุขและมีความชื่นบานกับสิ่งที่เขาได้ เห็นในดุนยา และได้อธิบายเกี่ยวกับสภาพบุคคลประเภทนี้ว่า มีบุคคลจำนวนมากที่เขาดำเนินชีวิตอยู่บนหน้าแผ่นดินและเขามีความรักและ หลงใหลกับวัตถุและแสงสีของโลกนี้พวกเขาใช้ความพยายามอย่างมากมายเพื่อให้ได้ ใช้ชีวิตอย่างหรูหราและพยายามที่จะสรรหาและเพิ่มพูนเนียะมัตให้กับตัวเอง อยู่ตลอดเวลาและจะใช้ความรู้ความสามารถของเขาเพื่อแสวงหายังเกียรติยศศักดิ์ศรีความ มีหน้ามีตาในวงสังคม และเวลาที่พวกเขามีความทุกข์เขาก็จะเยียวยาความทุกข์นั้นด้วยการผักผ่อน หย่อนใจ และทุกครั้งเขาต้องเจอกับความโศกเศร้าเขาก็จะหันหน้าไปพึ่งพาสิ่งไร้สาระ ในขณะเดียวกันก็เกรงว่าเขาจะใช้ช่วงเวลาที่มีค่าของชีวิตกับสิ่งไร้สาระพวกนี้ไปเสียหมดและทำให้เขาเสียโอกาสที่ดีที่สุดในชีวิตของเขาไปมารู้ตัวอีกที ก็ต่อเมื่อความตายได้มาเยือนเขาเสียแล้ว
ขอขอบคุณเว็บไซต์อะฮ์ลุลบัยต์ออนไลน์
