كمك كردن به اهل بيت(علیهم السلام) و نيكي كردن و اداء حق به آنان

کسی که لیاقت اقامه یا شرکت در عزاداری اهل بیت: را پیدا می‌کند، در اثر معرفت یافتن به ذره ای از مقام و عظمت بی‌انتهای ایشان نه تنها به ناچیز بودن ما سوای آنان پی می‌برد و فقر و ناچیزی خود را درک می‌کند، بلکه در حال اشتغال به عزاداری با باز شدن چشم دل به جمال این برگزیدگان الهی دیگر خود و عالم اطراف خود را نمی‌بیند، به طوری که خود را و حوائج خود را فراموش می‌کند و دیگر برای او مهمترین امر پیروزی خودش و کسب لذتها و بهره‌های دنیایی و حتی بهشت و مقامات اخروی نیست. تمام هم و غم او آنست که بتواند وجود خود را در راه یاری رساندن به اهل بیت: و کم کردن بار غم از دل آنان یا جبران گوشه‌ی از مصائب وارده بر ایشان صرف کند، به آنان یاری برساند و آنها را با عمل خود خوشحال سازد و به ایشان برّ و نیکی کند و در این حال عمل و تلاش او برای نجات از جهنم یا کسب بهشت یا بهره مند شدن از بالاترین مقامات بهشتی نیست، بلکه قلب او فقط در غم اربابان مظلوم خود می‌سوزد و برای یاری رساندن و ادای حق آنان می‌تپد و سعی می‌کند لااقل از جانب خود او ظلمی به اهل بیت: وارد نشود و صد البته اربابانی که کرم و رحمت الهی بدست آنان جاری است خود بهتر می‌دانند چگونه پاداش او را بدهند.
«تبکیک عینی لا لأجل مثوبهٍ       لکنّما عینی لأجلک باکیه»
اما به راستی آیا عملی هست که پیرو اهل بیت: بتواند با آن حق ایشان را ادا کند، یا به آنان یاری برساند، یا به آنان خدمت و نیکی کند یا آنان را خوشحال کند و یا لااقل در غم و مصیبت با آنان مشارکت کند؟
و اساساً با توجه به اینکه عترت طاهره: بر ما و همه‌ی مخلوقات حقّ وجود و کمالات وجودی دارند. آیا ادای حق ایشان امکان دارد؟
این روایات را بارها و بارها بخوانیم:

حدیث ۱

عن الصادق(ع) : رحم الله شیعتنا لقد شارکونا فی المصیبه بطول الحزن و الحسره علی مصاب الحسین(ع).[۱]
از امام صادق(ع) روایت شده است که فرمودند:
خداوند رحمت کند شیعیان ما را، به تحقیق که مشارکت کردند با ما در مصیبت، [و] با حزن و حسرت [و اندوه شدید و] همیشگی بر مصیبت امام حسین(ع) [با ما همدردی کردند].

حدیث ۲

قال الصادق(ع): یا زراره إن السماء بکت علی الحسین(ع) أربعین صباحاً بالدم، و إن الأرض بکت أربعین صباحاً بالسواد، و إن الشمس بکت أربعین صباحاً بالکسوف و الحمره، و إن الجبال تقطعت و انتثرت، و إن البحار تفجّرت، و إن الملائکه بکت أربعین صباحاً علی الحسین (ع). و ما اختضبت منا امرأه و لا ادهنت و لااکتحلت و لا رجّلت حتی أتانا رأس عبیدالله بن زیاد لعنه الله. و ما زلنا فی عبره بعده. و کان جدی إذا ذکره بکی حتی تملأ عیناه لحیته و حتی یبکی لبکائه رحمه له من رآه. و إن الملائکه الذین عند قبره لیبکون فیبکی لبکائهم کل من فی الهواء و السماء من الملائکه، و لقد خرجت نفسه(ع) فزفرت جهنم زفره کادت الأرض تنشق لزفرتها...
و ما عین أحبّ إلی الله و لا عبره من عین بکت و دمعت علیه، و ما من باک یبکیه إلا و قد وصل فاطمه(س) و أسعدها علیه، و وصل رسول الله(ص)، و أدی حقنا، و ما من عبد یحشر ألا و عیناه باکیه إلا الباکین علی جدی فإنه یحشر و عینه قریره و البشاره تلقاه و السرور علی وجهه، و الخلق فی فزع و هم آمنون، و الخلق یعرضون و هم حدّاث الحسین(ع) تحت العرش و فی ظل العرش، لا یخافون سوء الحساب، یقال لهم ادخلوا الجنه، فیأبون و یختارون مجلسه و حدیثه، و إن الحور لترسل إلیهم إنا قد اشتقناکم مع الولدان المخلدین فما یرفعون رؤوسهم إلیهم، لما یرون فی مجلسهم من السرور و الکرامه، و إن أعدائهم من بین مسحوب بناصیته إلـی الـنـار و من قائل )ما لنا من شافعین( )و لاصدیق حمیم(‌[۲] و یؤتـون بـالـمـراکـب عـلـی الـنـجائب فیستوون علیها و هم فی الثناء علی الله و الحمدلله و الصلاه علی مـحـمـد و علی آله حتی ینتهوا إلی منازلهم.[۳]
امام صادق(ع) فرمودند:
ای زراره! به درستی که آسمان بر مصیبت حسین(ع) چهل روز خون گریه کرد و زمین چهل روز به سیاهی گریه کرد و خورشید چهل روز به کسوف و قرمزی گریست و کوهها قطعه قطعه و متلاشی شدند و دریاها به جوشش درآمدند و ملائکه چهل روز بر حسین(ع) گریه کردند!
و هیچ زنی از ما موی خود را خضاب نکرد و روغن‌مالی نکرد و سرمه به چشم نکشید و به موی خود شانه نزد تا وقتی که سر عبیدالله بن زیاد لعنت الله علیه به نزد ما آمد و پس از آن نیز ما همواره در حال اشک ریختن و گریه هستیم!
و جدم چنان بود که هرگاه حسین(ع) را یاد می‌کرد، گریه می‌کرد، به طوری که محاسنش از اشک چشمش پر می‌شد و به قدری می‌گریست که به خاطر گریه‌ی او هرکس او را می‌دید از سر ترحم و دلسوزی بر او به گریه می‌افتاد.
و به درستی که ملائکی که نزد قبر حسین(ع) هستند، هر آینه گریه می‌کنند و در اثر گریه‌ی آنها هر ملکی که در هوا و آسمان است، به گریه می‌افتد. و هنگامی که جان حسین(ع) از بدن مبارکش خارج شد، از جهنم زفیر و فریاد حسرتی خارج شد که نزدیک بود زمین در اثر آن شکافته [و پاره پاره] شود...
و هیچ چشمی و هیچ اشک و گریه‌ای نزد خدا محبوب‌تر نیست از چشمی که گریه کند و اشک بریزد بر حسین(ع) و هیچ گریه‌کننده‌ای برای حسین(ع) گریه نمی‌کند مگر آنکه به فاطمه(س) نیکی و احسان کرده باشد و به او در این امر یاری و کمک رسانده باشد [و او را خوشحال کرده باشد] و به رسول الله(ص) نیکی کرده باشد و حق ما اهل بیت را ادا کرده باشد.
و هیچ بنده‌ای روز قیامت محشور نمی‌شود، مگر آنکه چشمانش گریان باشد، به جُز گریه‌کنندگان بر جدم حسین(ع)، که چنین شخصی محشور می‌شود در حالی که چشم او روشن است [و مطمئن و خوشحال می‌باشد] و بشارت به سوی او می‌شتابد و سرور و خوشحالی بر صورت او نمایان است و خلق در هول و فزع می‌‌باشند و گریه‌کنندگان ایمن و در امان.
خلایق در معرض حساب و کتاب قرار می‌گیرند و گریه‌کنندگان در زیر عرش و در سایه‌ی عرش الهی مشغول گفتگو و سخن با حسین(ع) هستند و هیچ ترسی از حساب بد ندارند. به آنها گفته می‌شود: داخل بهشت شوید و ایشان ابا می‌کنند و نشستن در محضر آن حضرت و گفتگو با او را ترجیح می‌دهند. حوریان بهشتی برای آنان پیام می‌فرستند که ما به همراه ولدان مخلدون [خادمان بهشتی] مشتاق آمدن شما هستیم، ولی آنان سرهای خود رابه طرف آنها بلند نمی‌کنند [و به آنها توجه نمی‌کنند] و این به خاطر سرور و کرامت و بزرگداشتی است که در آن مجلس می‌بینند.
و اما دشمنان ایشان: گروهی از آنان را از موی پیشانی بر زمین می‌کشند و به سوی آتش می‌برند و گروهی از آنان می‌گویند: )اکنون شفیعی برای ما نیست و دوست دلسوزی نداریم.(
... پس از آن مرکبهای نفیسی را برای گریه‌کنندگان می‌آورند. آنها بر پشت مرکبها مستقر می‌شوند و در حالی که ثنا و حمد الهی را به جا می‌آورند و صلوات بر محمد و آل محمد(ص) می‌فرستند، به منازل بهشتی خود می‌رسند [و در آنجا مأوی می‌گیرند].

حدیث ۳

 
عن الصادق(ع) : ... یا أبا بصیر إن فاطمه(س) لتبکیه و تشهق ... یا با بصیر أما تحب أن تکون فیمن یُسعد فاطمه(س)؟[۴]
از امام صادق(ع) روایت شده است که فرمودند:
... ای ابابصیر! به درستی که حضرت فاطمه(س) هر آینه گریه می‌کند بر حسین(ع) و در مصیبت او شهقه می‌زند [و از سوز دل و عمق جان ناله‌ی غم بر‌می‌آورد] ... ای ابابصیر آیا دوست نداری در زمره‌ی کسانی باشی که کمک و یاری می‌رسانند به فاطمه(س) [و او را خوشحال و مسرور می‌کنند]؟...

حدیث ۴

عن الصادق(ع) : ... و إن فاطمه(س) إذا نظرت الیهم و معها ألف نبی و ألف صدیق و ألف شهید و من الکروبیین ألف ألف یسعدونها علی البکاء[۵]...
امام صادق(ع) فرمودند:
... و به درستی که حضرت فاطمه(س) نظر می‌کند به زوار حسین(ع) در حالی که هزار پیامبر و هزار صدّیق و هزار شهید و هزار هزار نفر از مقرّبین درگاه الهی و ملائک بزرگ به همراه آن حضرت هستند که همه‌ی آنها او را در گریه کردن یاری می‌کنند...

نویسنده:سید علیرضا شاهرودی