در آيات قرآن اين نكته آمده است كه هر عذابى در قيامت- در صورتى كه آن گنهكار توبه و جبران نكرده باشد، تا از پرونده‌اش پاك شود- با خود آن گناه تناسب دارد.
چگونه؟ براى شما از روايت مثالى بزنم.
به اميرالمؤمنين عليه السلام خبر دادند كه فلان دوست شما را مار گزيده و حال او خيلى بد است، حضرت آمدند و ديدند او دارد به خودش مى‌پيچيد و ناله مى‌كند. دوا روى زخمش گذاشته بودند. از اميرالمؤمنين عليه السلام سؤال كرد، چون از اين فرهنگ خبر داشت كه اغلب مصيبت‌ها، بلاها و رنج‌هايى كه به انسان مى‌رسد، محصول گناه خود انسان است. خدا در قرآن مجيد مى‌فرمايد:
«إِنَّ اللَّهَ لا يُغَيِّرُ ما بِقَوْمٍ حَتَّى يُغَيِّرُوا ما بِأَنْفُسِهِمْ»
من سختى‌ها، فشارها، بلاها، مصايب، رنج‌ها و مضيقه‌ها را از زندگى شما تغيير نمى‌دهم، مگر اين كه شما زندگى خود را به آلودگى‌ها تغيير دهيد؛ يعنى آلودگى‌ها باعث بلاها، مصايب، سختى‌ها و رنج‌ها مى‌شوند. البته اين مطلب را در انبيا و ائمه عليهم السلام پياده نكنيد. آنها مصايبى كه مى‌كشند، براى آنان درجه دارد؛ چون مصائب آنها، نتيجه گناه نيست. ولى ديگران كه مشكل پيدا مى‌كنند، مشكل آنان در آلودگى‌ها و گناهان ريشه دارد.
البته جريمه‌هاى گناه در دنيا قابل مقايسه با جريمه‌هاى گناه در آخرت نيست.
اميرالمؤمنين عليه السلام در دعاى كميل مى‌فرمايند:
«على أن ذلك بلاء و مكروه قليل مكثه يسير بقائه»
بلاى دنيايى بلايى است كه ماندگار نيست و رد مى‌شود و اگر هم بماند، مدت آن كم است.
«فكيف احتمالى لبلاء الآخرة و جليل وقوع المكاره فيها و هو بلاء تطول مدّته و يدوم مقامه و لايخفّف عن اهله لانّه لايكون الّا عن غضبك و انتقامك و سخطك» اگر كسى گرفتار جريمه آخرت شود، آن جريمه ديگر زمان، مدت و علاج ندارد.
منبع : پایگاه عرفان
