مَروان بن حَکم

از سران مخالف با اهل بیت علیهم السلام و هوادار خط اموی و پسرعموی عثمان که در امور مالی و سیاسی انحرافهای فاحشی داشت و از محرکین بر ضد آل علی بود و سوء استفاده های بسیاری از بیت المال در زمان عثمان داشت . (1) وی به زبان رسول خدا صلی الله علیه و آله لعنت شده بود . علی (ع) هم روزی به او نگریست و فرمود : وای بر تو و وای بر امت محمد از دست تو و دودمانت ، آنگاه که موی سرت سفید شود . علی (ع) او را پرچمدار گمراهی می دانست
 
مروان از افراد سرشناس بنی امیه بود و پس از مرگ معاویه ، ولید والی مدینه وقتی نامه یزید را دریافت کرد که به او دستور بیعت گرفتن از حسین (ع) داده بود ، با مروان مشورت کرد . مروان هم گفت همین شبانه در پی حسین (ع) بفرست و اگر بیعت نکرد ، گردن او را بزن و پیوسته او را تحریک می کرد که به زور از ابا عبدالله الحسین بیعت بگیرد . (2) نسبت به سیدالشهداء (ع) کینه شدید داشت . چون پس از احضار امام ، قرار بر فردای آن شب شد ، مروان ، ولید را تشویق می کرد که همین امشب کار را یکسره کن . در راه هم وقتی به امام حسین (ع) برخورد و او را به بیعت فرا خواند ، حسین بن علی علیهما السلام ، کلام معروف خویش « عَلَی الا سلامِ السلامُ ، اِذْ قَدْ بُلِیتِ الاُمةُ بِراعٍ مِثلِ یزید ... » را خطاب به او گفت ، و میان امام و آن شیطان کین توز ، سخنان تندی رد و بدل شد . (3) مروان بعدها به خلافت رسید و در سال 65 هجری ، در سن 63 سالگی مرد . (4) از کسانی بود که نسبت به شیعه سختگیری می کرد و چون به حکومت مدینه رسید ، هر جمعه در منبر ، علی (ع) را لعن و سب می کرد . (5)
  
پی نوشتها:
1 - الغدیر ، ج 8 ، ص 260 تا 267 .
 
2 - حیاة الامام الحسین ، ج 2 ، ص 250 .
 
3 - همان ، ص 256 .
 
4 - مروج الذهب ، ج 3 ، ص 89 .
 
5 - حیاة الامام زین العابدین ، باقر شریف القرشی ، ص 605 .