واقعه عاشورا در بیانات مقام معظم رهبری

* مقام معظم رهبري دررابطه با رمز زنده‌ماندن واقعه عاشورا مي‌فرمايند:
اگر زينب كبري (س) و امام سجاد (ع) درطول آن روزهاي اسارت چه در همان عصر عاشورا در كربلا و چه در روزهاي بعد در راه شام و كوفه و خود شهر شام و بعد از آن در زيارت كربلا و بعد عزيمت به مدينه و سپس درطول سال‌هاي متمادي كه اين بزرگواران زنده ماندند مجاهدات و تبيين و افشاگري نكرده بودند و حقيقت فلسفه عاشورا و هدف حسين بن علي وظلم دشمن را بيان نمي‌كردند، واقعه عاشورا تا امروز، جوشان و زنده و مشتعل باقي نمي‌ماند.
  
"چرا امام صادق (ع)- طبق روايت - فرمودند كه هر كس يك بيت شعر درباره حادثه عاشورا بگويد و كساني را با آن بيت شعر بگرياند، خداوند بهشت را بر او واجب خواهد كرد؟ چون تمام دستگاه‌هاي تبليغاتي، براي منزوي كردن و در ظلمت نگهداشتن مساله عاشورا و كلا مساله اهل بيت، تجهيز شده بودند تا نگذارند مردم بفهمند چه شد و قضيه چه بود."
تبليغ، اينگونه است. آن روزها هم مثل امروز، قدرت‌هاي ظالم و ستمگر، حداكثر استفاده را از تبليغات دروغ و مغرضانه و شيطنت‌آميز مي‌كردند. در چنين فضايي، مگر ممكن بود قضيه عاشورا- كه با اين عظمت در بياباني در گوشه‌ايي از دنياي اسلام اتفاق افتاده - با اين تپش و نشاط باقي بماند؟ يقينا بدون آن تلاش‌ها، از بين مي‌رفت.
  
آنچه اين ياد را زنده كرد، تلاش بازماندگان حسين بن علي(ع) بود. به همان اندازه كه مجاهدت حسين بن علي(ع) و يارانش به عنوان صاحبان پرچم، با موانع برخورد داشت و سخت بود، به همان اندازه نيز مجاهدت زينب (س) و مجاهدت امام سجاد(ع) و بقيه بزرگواران، دشوار بود. البته صحنه آنها، صحنه نظامي نبود؟ بلكه تبليغي و فرهنگي بود. ما به اين نكته‌ها بايد توجه كنيم.
   
* ماجراي امام حسين جداي از يك درس، يك عبرت است. درس آن است كه به ما مي‌گويد: اين بزرگوار، آن طور عمل كرد. ما هم بايد آن‌گونه عمل كنيم.
  
امام حسين (ع) درس بزرگي به همه بشريت داده كه خيلي با عظمت و در جاي خود محفوظ است.
    
* چيز عجيبي است كه همه زندگي ما از ياد حسين (ع) لبريز است؟ خدا را شكر. درباره نهضت اين بزرگوار هم زياد حرف زده شده است اما در عين حال انسان هرچه در اين‌باره مي‌انديشد، ميدان فكر وبحث و تحقيق ومطالعه گسترده است. هنوز خيلي حرف‌ها درباره اين حادثه عظيم و عجيب و بي‌نظير وجود دارد كه ما بايد درباره آن فكر كنيم و براي هم بگوييم.
 
اگر اين حادثه را دقيق در نظر بگيريد، شايد بشود گفت انسان مي‌تواند در حركت چند ماهه حضرت ابا عبدالله- از آن روزي كه از مدينه خارج شد و به طرف مكه آمد، تا آن روزي كه در كربلا شربت گواراي شهادت نوشيد - بيش از صد درس مهم بشمارد. نخواستم بگويم هزارها درس مي‌شود گفت هزارها درس هست.
 
ممكن است هر اشاره آن بزرگوار، يك درس باشد اما اين كه مي‌گويم بيش از صد درس، يعني اگر ما بخواهيم اين كارها را مورد مداقه قرار دهيم، از آن مي‌شود صد عنوان و سرفصل به دست آورد كه هر كدام براي يك امت، براي يك تاريخ و يك كشور، براي تربيت خود و اداره جامعه و قرب به خدا، درس است.
 
به خاطر اين است كه حسين بن علي (ع)، در دنيا مثل خورشيدي در ميان مقدسين عالم، اينگونه مي‌درخشد.
    
ايشان در جاي ديگر پيرامون واقعه كربلا مي‌فرمايند: به نظر بنده، موضوع عاشورا، از اين جهت كمال اهميت را دارد كه فداكاري واز خودگذشتگي كه در اين قضيه انجام گرفت، يك فداكاري استثنايي بود.
 
از اول تاريخ اسلام تا امروز، جنگ‌ها و شهادت‌ها و گذشت ها، هميشه بوده است و ما هم در زمان خودمان، مردم زيادي را ديديم كه مجاهدت كردند و از خود گذشتگي به خرج دادند و شرايط سختي را تحمل كردند.
 
اين همه شهدا، اين همه جانبازان، اين همه اسراي ما، آزادگان ما، خانواده هايشان و بقيه كساني كه در سال‌هاي بعد از انقلاب يا اوان انقلاب فداكاري كردند، همه جلو چشم ما هستند.
 
در گذشته هم حوادثي بوده است و در تاريخ آنها را خوانده‌ايد. اما، هيچ كدام از اين حوادث، با حادثه عاشورا قابل مقايسه نيست حتي شهادت شهداي بدر و احد و زمان صدراسلام. انسان تدبر كه مي‌كند، مي‌فهمد چرا از زبان چند نفر از ائمه ما، نقل شده است كه خطاب به سيدالشهدا (ع) فرموده‌اند: "لايوم كيومك يا اباعبدالله" يعني هيچ حادثه‌اي مثل حادثه تو و مثل روز تو نيست.
 
چون عاشورا يك واقعه استثنايي بود.
  
لب و جوهر حادثه عاشورا اين است كه در دنيايي كه همه جاي آن را ظلمت و فساد و ستم گرفته بود، حسين بن علي (ع) براي نجات اسلام قيام كرد و در اين دنياي بزرگ، هيچ كس به او كمك نكرد! حتي دوستان آن بزرگوار، يعني كساني كه هر يك مي‌توانستند جمعيتي را به اين ميدان و به مبارزه با يزيد بكشانند، هر كدام با عذري، از ميدان خارج شدند و گريختند!
ابن عباس يك طور، عبدالله بن جعفر يك طور، عبدالله بن زبير يك طور، بزرگان باقيمانده از صحابه و تابعين يك طور... شخصيت‌هاي معروف و نام و نشاندار و كساني كه مي‌توانستند تاثيري بگذارند و ميدان مبارزه را گرم كنند، هر كدام يك طور از ميدان خارج شدند. اين، در حالي بود كه هنگام حرف زدن، همه از دفاع از اسلام مي‌گفتند.
 
اما وقتي نوبت عمل رسيد و ديدند كه دستگاه يزيد، دستگاه خشني است رحم نمي‌كند و تصميم بر شدت عمل دارد، هركدام از گوشه‌اي فرار كردند وامام حسين (ع) را در صحنه تنها گذاشتند. حتي براي اينكه كار خودشان را توجيه كنند، خدمت حسين بن علي (ع) آمدند و به آن بزرگوار اصرار كردند كه "آقا، شما هم قيام نكنيد! به جنگ با يزيد نرويد."
 
* در زندگي حسين بن علي (ع) يك نقطه برجسته، مثل قله‌اي كه همه دامنه ها را تحت‌الشعاع خود قرارمي‌دهد، وجود دارد و آن عاشوراست. در زندگي امام حسين (ع)، آنقدر حوادث و مطالب و تاريخ و گفته‌ها و احاديث وجود دارد، كه اگر حادثه كربلا هم نمي‌بود، زندگي آن بزرگوار مثل زندگي هريك ازائمه ديگر، منبع حكم و آثار و روايات و احاديث بود.
 
به راستي اين چه قضيه‌اي بود كه از پيش تقدير شده بود "الموعود بشهادته قبل استهلاله و ولادته" قبل از اينكه حسين بن علي (ع) چهره بنمايد، با شهادت ناميده و خوانده مي‌شد.
 
به نظر مي‌رسد كه در اينجا رازي وجود دارد، كه براي ما آموزنده است.
 
البته در باب شهادت حسين بن علي (ع)، بسيار سخن گفته شده است - سخنان خوب و درست - وهر كس ب‌ه قدر فهم خود، از اين ماجرا چيزي فهميده است. بعضي او را به طلب حكومت محدود كردند بعضي او را درقالب مسائل ديگر كوچك كردند و بعضي هم ابعاد بزرگتري از او را شناختند و گفتند و نوشتند.
   
* در عواطف هم از همه قويتر، عواطف مربوط به عاشورا و امام حسين(ع) است. به همين خاطر است كه بيشتر از همه، آن را تضمين مي‌كند.
  
* خون حسين بن علي(ع) به هدر نرفت. آن بزرگوار را با آن وضع فجيع به شهادت رساندند و علي‌الظاهر دشمن توانست آن عزيزان را به شهادت برساند - ظاهر مطلب اين بود كه يزيد پيروز شد - اما در باطن، حسين بن علي(ع) پيروز شد.
  
حسين بن علي(ع) براي باقي ماندن اسلام، خون خود را نثار كرد و در اين راه توفيق پيدا نمود و توانست اسلام را بيمه كند.
 
* حقيقت شهادت حقيقت عظيمي است، اگر اين حقيقت، به وسيله كساني كه امروز در قبال شهيدان مسووليت دارند، زنده بماند، حفظ و تقديس گردد و بزرگ نگاه داشته شود، هميشه تاريخ آينده ما، از اين ايثار بزرگي كه آنان كردند، بهره خواهد برد.
  
همچنان كه تاريخ بشريت، هنوز از خون به ناحق ريخته سرور شهيدان تاريخ، حضرت ابا عبدالله الحسين (ع) بهره مي‌برد چون كساني كه وارث آن خون بودند، مدبرانه‌ترين و شيواترين روش‌ها را براي زنده نگهداشتن اين خون به كار بردند.