کاروان تا به در شهر رسید
لحظه ها تلخ تر از زهر رسید
کوفیان هلهله برپا کردند
خون دل عترت زهرا کردند
دیده ها خیره به زنها شده بود
زینب غمزده تنها شده بود
کوفه غرق شعف و غوغا بود
خواهر غمزده ای تنها بود
گوئیا موسم مهمانی بود
کوچه در کوچه چراغانی بود
آل عصمت همه تن ، درد وعزا
کوفیان کرده بپا هلهله ها
دیده اهل حرم بارانی
قلب هاشان همگی طوفانی
دست شان بسته به یکدیگر بود
چشم شان خیره به نی وآن سر بود
گرد طفلان فغان سر داده
کوفیان شاد همه استاده
سینه هاشان همه لبریز از غم
دست هاشان همه در بند ستم
گریه هاشان همه پی در پی بود
چشم شان خیره به روی نی بود
طبل شادی زده شد چون هر جا
حرم از فرط غم افتاد ز پا
آن ملاقات رود کی از یاد
دختر فاطمه و ابن زیاد؟
تا که در مجلس او پای نهاد
در دل خویش فغانها سر داد
بین اطفال پریشان بنشست
شیشه صبر وی از غصه شکست
تا و را دید چنین ابن زیاد
گشت مقهور و در طعنه بگشاد
طعنه بر دختر زهرا می زد
بیشتر زخم به دلها می زد
طعنه زینب چو زدشمن بشنید
بر سرش ناله و فریاد کشید
کآنچه دیدم ز خدا زیبا بود
لحظه در لحظه خدا با ما بود
زین جنایت تو کنون شاد مباش
نمکی بیش بر این زخم مپاش
بر سرش داد زد ای خصم خدا
که نمودی به حسین جور وجفا
به چه جرمی تو حسین را کشتی
غرقه در خون تن او آغشتی
او بود میر جوانان بهشت
او بود سرور مردان بهشت
پاره جان رسول الله است
چون علی،حسین، ثار الله است
در دل دخت علی، بزم عزاست
مانده دلها همه در کرببلاست
منبع : غلامعلی رجایی