دیدن عـــاشـــــــور در یــــــوم الحسین/ اشک خون گیرد ز مؤمن از دو عین
چـــــون کــــه تنها شــــــد حسین فاطمه/ منتــــظر گـــــردیـــد بهــــــر خاتمه
هـــر کجـا چشمش نظاره کــــــرد و دید/ بـــــر زمین افتاده شیـــرانش چو بید
جــــمله یاران کشتــــه دیـــده هر طرف/ بــــرگ گلهایش شــده پرپر به صف
باغبان هـــــــر جا گلی پــــــرورده بــود / دشمنش از خشـــم و کین برکنده بود
ساقــــــه ی گلهــــــا فـــــــرو افتاده دیـد/ قامتش از غصّه و غـــــم هــــا خمید
اکبرش یکجــــــــا فتـــــاده بــــــر زمین/ اصغـــرش مــدفون شده، گهواره بین
قـــاسمش غلطان به خــون، نقش زمین/ جســــم عبـــــــاس شهیدش بی قرین،
دست چپ در یک طـــــرف از تن جـدا،/ دست دیگر یک طـــــرف از او جدا،
مشک او پاره چــــو جسمش از عـــــدو،/ فـــــرق او غـــــرقه به خونش با گلو.
هــــــم حبیب و هــــم زُهـیـر و عابسش/ مسلم و هــم عــــون و جعفر، نافعش
هـر کـــــــدام از جمـــــع یاران شهیــــد/ در دو چشــــم پـــر زخونش شد پدید
هــــــر کــــــدام آرام و خونین خفته تن/ خاطره دارد از آنــــــان بی سخـــــن
خیمه هــــــــا در پشت سر با اهـــــل او/ منتـــــظر با بُغــــــض و ناله در گلــو
منتظـــر بر دیـــــــدن مــــــــولای خود/ تا ببــــنـنـدش کنــــــــار جمــع خــــود
با دو چشمش جمله یاران خواند و گفت/ مــــن شـــدم تنها، شما بر خاک خفت؟
ناله ی " هَـــل ناصر" ش آمـد بگـوش/ خیمه هــــا از ناله اش شد پر خروش
هیچ یاری بهــــــر او یاری نکــــــــرد / جـــز همان خونش بر او زاری نکرد
چشـــــم او پـــــر خون و آه و خستگی/ صــورت او شـــد حـــزین از تشنگی
در بیابان هــــــر کجــــا دیدش رســید / هر طـــــرف انبوه دشمـــن را بــدیـد
صحنه ی دیــــــدار او پــــــر از جمال/ او رضایت خــــواه حــق با هر کمال
تکیه بـــر آن خــــــالـــــق و ربِّ وَدود/ عــــزت پر شـــــوکت ربِّ وجـــــود
آنچــــــه در ذهنش مــــــدام آمــــد پدید/ دوری از ذلّـــــت بـــه درگــــاه یزید
ای جمالی کم ســـخن گو این چــــــنین / گـــــریه کــــــن در ماتم قتل حسـین
منبع : نصرت الله جمالی