چه کساني سيداشهدا(ع) راکشتند؟شيعيان کوفه؟

معاویه با سیاست وخباثتی که داشت می دانست که نباید دستش به خون سید الشهداء رنگین شود لهذا در مورد حضرت خیلی احتیاط می کرد وسعی داشت با حضرت درگیری پیدا نکند چون می دانست که حضرت از جایگاه ویژه ای در مدینه وکوفه برخوردار است واگر بلایی سر آن حضرت بیاورد (به خصوص اینکه متهم به قتل امام حسن نیز بود) موقعیتش به خطر می افتاد
در اینجا چند اقدام اورا نسبت به حضرت می آوریم:
الف:مروان بن حکم( والی مدینه در زمان معاویه) مرتبا به معاویه نامه می نوشت که رفت وآمد برای تبانی با حسین بن علی به خانه او زیاد شده
معاویه جواب داد : تا وقتی به تو کاری ندارد به او کاری نداشته باش (اترک حسیناً ما ترکک) 
ب :  معاویه مجلسی ترتیب داد وتمام سرشناسان مدینه را جمع کرد وشروع به تعریف وتمجید از یزید کرد در آن مجلس حضرت سید الشهداء بپا خواست ودر حضور تمام مستمعین خطاب به معاویه فرمود: هم ما یزید را می شناسیم هم مردم ونیازی به تعریف تو ندارد وسپس گوشه ای از خباثتهای یزید را ذکر کرد ( در این مجلس هم معاویه کاری به حضرت نداشت در حالی که هرکس دیگری بود تلافی می کرد) 
ج: بار دیگر معاویه با هزار سرباز شمشیر به دست به مدینه آمد ومجلسی ترتیب داد و از بعضی صحابه با تهدید وارعاب بیعت گرفت ولی حضرت نه تنها بیعت نکردند بلکه در آن مجلس هم سکوت نکردند و فرمودند : تو می خواهی ما را فریب دهی در حالی که هم من از او بهترم هم پدرم از پدر او بهتر است هم مادرم از مادر او بهتر است هم جدم از جد او بهتر است
معاویه گفت : قبول دارم جد تو از جد او ومادر تو از مادر او بهتراند ولی پدر تو از پدر او بهتر نیست وخود تو نیز از خود او بهتر نیستی ( لعنه الله علی آل ابی سفیان) 
در نیمه رجب معاویه به درک رفت(اللهم زد علی عذابه)
وصیتنامه معاویه به یزید:
ای پسرم من از همه برای تو بیعت گرفتم وراه را برای خلافت تو باز کردم وتمام اشیاء را مطیع تو کردم وعزیزان را برای تو ذلیل کردم وتمام گردنها را برای تو پایین آوردم
من به خاطر تو دنیایم را به آخرتم فروختم وحق علی را ندادم ومسئولیتش را به عهده گرفتم
اما حسین؛ با او نرم ورووف باش وبه او کاری نداشته باش اهل عراق همانهایی که پدرش را کشتند وبرادرش را مجروح کردند او را نیز می کشند (یعنی طوری ترتیب بده که خون حضرت به ذمه شیعیان عراق بیفتد)
برحذر باش از اینکه به او تعرض کنی مگر اینکه به راه خیر ودست باز
اورا رها کن تا هرجایی که می خواهد برود و هر کاری می خواهد بکند
انساب الاشراف بلاذری و تاریخ طبری و فتوح ابن اعثم و عقد الفرید وتاریخ ابن کثیر و الامامه والسیاسه و طبقات ابن سعد نامه کامل را آورده اند  
از این جا اقدامات یزید را بررسی می کنیم وبه خوبی پیداست که مرحله به مرحله همانطور که معاویه گفته عمل می کند:
یزید نامه ای نوشت به ولید بن عقبه که بعد از مروان بن حکم والی مدینه شده بود و در آن خواست تا ولید از مردم مدینه برای یزید بیعت بگیرد ونامه کوچکی ضمیمه آن کرد که از کوچکیش در کتب تاریخی معروف به اذن الفاره (گوش موش)است ودر آن آورد: با حسین رووف باش وکاری به او نداشته باش ولی عبد الله بن زبیر را هر جا دیدی بکش.
یزید طبق دستور پدرش تصمیم گرفت هر طور شده حضرت را به طرف عراق بِکِشد ولی خودش مستقیما کاری به او نداشته باشد وآن حضرت را به دست مردم عراق به قتل برساند وخون آن حضرت را به گردن مردم عراق بیندازد.
ادلّه این نقشه : 
الف – ولید به دستور یزید جلسه ای ترتیب داد و از تمامی بزرگان مدینه برای یزید بیعت گرفت ووقتی نوبت به حضرت رسید ایشان بیعت نکردند وفرمودند : من مدتی وقت می خواهم تا کمی فکر کنم
ولید با ایشان موافقت کردند وحضرت را رها کردند تا بروند ووقتی شنید حضرت از مدینه خارج شده خدا را شکر کرد
(یعنی به ظاهر با ملاطفت با حضرت رفتار کردند ولی عرصه را به حضرت تنگ گرفتند تا ایشان مجبور به ترک مدینه بشوند) 
ب- بعد از اینکه هم حضرت وهم عبدالله بن زبیر از مدینه خارج شدند در مورد حضرت خدا را شکر کرد ولی در مورد عبدالله چند نفر را فرستاد دنبالش تا او را به قتل برسانند 
ج- بعد از رفتن حضرت ازمدینه چون ولید وظیفه اش را خوب انجام داده بود ارتقاء درجه گرفت وامیر الحاج شد
د- ولید بن عقبه کینه وکدورت زیادی نسبت به اهل بیت داشت تا جایی که وقتی سر مبارک امام حسین(علیه السلام) را در مدینه دید گفت : یوم بیوم بدر واین نشان می دهد که اگر می خواست خارج از نقشه عمل کند باید در مجلس بیعت، امام را به قتل می رساند.
حضرت در ۲۷ رجب از مدینه خارج شد و۳ شعبان وارد مکّه شد و۸ ذی حجّه از مکّه خارج شد
(چون شعبان از اشهر حج است وامام نیت عمره مفرده کرده نشان می دهد قصد ماندن وحج بجا آوردن نداشته اند وآن چیزی که مشهور است (ومی گویند که امام نیت حج کرد ولی آن را تبدیل به عمره کرد) غلط است) 
ه – وقتی حضرت وارد مکه شدند عمروبن سعید بن عاص (والی مکه) به امام نامه نوشت تا هر وقت که می خواهی در مکه بمان از من به تو آسیبی نمی رسد واز طرف دیگر نقشه ترور حضرت در مسجد الحرام را می ریخت تا جایی که حضرت از این نقشه خبر دار شدند وفرمودند: برای حفظ حرمت مسجد الحرام از مکه خارج می شویم
در این هنگام عمرو نامه نوشت به والی کوفه (نعمان بن بشیر) که حسین بن علی به طرف تو می آید او را بُکُش
(احمد بن حنبل می گوید: در خباثت ورذالت عمرو بن سعید همین مقدار کافی است که پیامبر روزی فرمود جبّاری از جبابره بنی امیّه بالای منبرمن می رود وخون از بینی اش جاری می شود به حدّی که آن خون روی منبر نیز می ریزد. احمد می گوید با چشمان خودم دیدم این قضیه در مورد عمروبن سعید اتفاق افتاد)
بالاخره عمّال یزید موفّق شدند تا امام را به طرف کوفه بفرستند
در این مدتی که حضرت در مکه بودند نامه های زیادی به حضرت رسید وحتی چند نفر برای دعوت ، حضوری خدمت حضرت رسیدند
در این هنگام بود که حضرت ، مسلم بن عقیل (علیه السلام) را  به کوفه فرستاد .
مسلم مخفیانه وارد کوفه شد وبه خانه هانی رفت و شروع به خرید اسلحه کرد.
نعمان بن بشیر ( والی کوفه) طبق دستوری که داشت بالای منبر کوفه رفت و گفت : من با شما کاری ندارم وتا وقتی با من نجنگیده اید با شما نمی جنگم و حتی اگر به کسی بدبین شوم با او کاری ندارم
این چراغ سبزی بود که نعمان به یاران مسلم نشان داد تا آنها احساس امنیت کنند و مکان وفعالیت مسلم علنی شود
در اینجا بود که یزید به بهانه بی کفایتی نعمان ، اورا از ولایت عهدی کوفه برداشت در حالی که به نقشه یزید به خوبی عمل کرده بود و با ابراز ملا طفت و بی کفایتی، یاران ومکان وفعالیت مسلم را علنی کرده بود به خاطر همین ترفیع درجه گرفت و رئیس پلیس شام شد. 
سپس عبید الله بن زیاد(لعنه الله علیه) را  برای سرپرستی کوفه فرستاد و به او نامه ای نوشت که در آن آمده : خذ بالتّهمه والمظنّه
عبید الله اولین کاری که کرد حضرت مسلم را به شهادت رساند.
سپس یزید نامه ای به عبید الله نوشت ودر آن مراحل قتل حضرت سید الشهداء را به او تذکر داد
دستور قتل امام حسین و حضرت مسلم به دست مردم عراق و توسط عبید الله از طرف یزید صادر شده ونامه های آن خبیث در کتب زیر موجود می باشد:
انساب الاشراف بلاذری و تاریخ طبری و فتوح ابن اعثم و سیره نبوی ابن جبال و الاخبار الطوال
شاهد دیگر اعتراف ابن زیاد است که می گوید : یزید مرا مختار کرد بین کشتن حضرت وکشته شدن خودم .
حتی در انساب الاشراف و الاخبار الطوال و فتوح ابن اعثم آمده که یزید با نامه ای مردم کوفه را تهدید کرد که هر کس با عبیدالله همکاری نکند جنازه اش را از بالای سر در قبیله اش آویزان می کنیم.
طبرانی و بلاذری و ابن جوزی نقل می کنند یزید پس از شنیدن خبر شهادت حضرت ویارانش مجلس شرابخواری ورقص برپا کرد وبه شادی پرداخت.
پس حرف ابن تیمیه و اتباع او که می گویند دستور قتل حضرت را یزید نداده ، رد می شود .
به حمدالله اثبات شد که نقشه قتل حضرت را مو به مو معاویه ریخته و یزید مو به مو عمل کرده و خون حضرت بدون هیچ حرف ونقلی به گردن یزید است