قیام و نهضت امام حسین ـ علیه السلام ـ آثار و نتایج بزرگی در جامعه اسلامی بر جا گذاشت كه ذیلاً برخی از آنها را به عنوان نمونه مورد بررسی قرار می دهیم:

رسوا ساختن هیئت حاكمه

از آنجا كه بنی امیه به حكومت و سلطنت خود رنگ دینی می دادند و بنام اسلام و جانشینی پیامبر بر جامعه اسلامی حكومت می كردند و با شیوه های گوناگون (مانند جعل حدیث، جذب شعرا و محدثان، تقویت فرقه های جبر گرا و...) جهت تثبیت موقعیت دینی خود در جامعه می كوشیدند، قیام و شهادت امام حسین ـ علیه السلام ـ بزرگترین ضربت را بر پیكر این حكومت وارد آورد و هیئت حاكمه وقت را رسوا ساخت ؛ بویژه آنكه سپاه یزید در جریان فاجعه عاشورا یك سلسله حركات نا جوانمردانه همچون بستن آب به روی یاران امام حسین ـ علیه السلام ـ، كشتن كودكان، اسیر كردن زنان و كودكان خاندان پیامبر و امثال اینها انجام دادند كه به رسوایی آنان كمك كرد و یزید بشدت مورد نفرت عمومی قرار گرفت، به طوری كه «مجاهد»، یكی از شخصیتهای آن روز، می گوید:

به خدا سوگند مردم عموماً یزید را مورد لعن و ناسزا قرار دادند و به او عیب گرفتند و از او روی گرداندند[1].

یزید با آنكه در آغاز پیروزی خود بسیار شادمان و مغرور بود، در اثر فشار افكار عمومی قافیه را باخته و گناه كشتن حسین بن علی ـ علیه السلام ـ را به گردن عبید الله بن زیاد (حاكم كوفه) افكند.

حضرت امام حسین (علیه السلام) قبل از خروج از مدینه، خط مشی حرکت اصلاح گرایانه خود را چنین تبیین می کند:

«من از روی خودخواهی، خوش گذرانی، فساد و ستمگری قیام نکردم، بلکه برای اصلاح امت جدّم خروج کرده ام».(2)

این کلام کوتاه، اما ژرف امام دربردارنده ی دو نکته است: فراز نخست، در حقیقت، نفی تبلیغات مسموم دستگاه تبلیغی بنی امیه بود که در فضایی غوغاسالارانه درصدد برآمده بودند تا حرکت اصلاح گرایانه ی امام حسین (علیه السلام) را خروج بر خلیفه و به ضرر اسلام معرفی کنند. فراز دوم، در حقیقت، تبیین حرکت اصلاح گرایانه بر محوریت سیره و سخن پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله وسلم) می باشد.

پی نوشت:

[1] . سبط ابن الجوزى ، تذكره الخواص ، نجف ، منشورات المكتبه الحیدریه، 1383هـ.ق ، ص 262

[2]. بحارالانوار، ج 44، ص 328.