روز نهم و دهم از ماه محرم الحرام را تاسوعا وعاشورا گويند . در فرهنگ و قاموسهاي مختلف دنيا عنوان روزها به هر زباني كه باشـند به تنهـائي و خـود به خـود فـقط مبّين شمارش ايّام هـستند و بدون توجه به
ما وقع آن هيچ منزلت و شأنيتي ندارند و بنابر اين اهميت هريك از روزها به اتفاقاتي است كه در آن واقع شده و به همين اعتبار است كه مي بينيم قران كريم روزهاي خاصي را به واسطة محتواي معنوي و الهي آنها با عنوان ايام اله تعبير فرموده « وذكرهم با يام ا... » ( اي پيامبر ايام خدا را به آنها متذكر شو ) چرا كه آنها نقاط عطف تاريخ بشـريتند و ياد آوري آنهـا ، ارزشـهـا و اهـداف بلند انساني را به ياد آيندگان مي آورد و پيامـهاي جا ودانة آنها را منتشر مي سازد و تاسوعا و عاشورا علي رغم وجود نقاط غم بار و مـصيبت بار در خود ، حامـل پرده هاي بلندي از نمايش عملي عشق و عرفان و قرباني و تقرب كامل به ذات مقدس احديت است و درصحنة روز تاسوعا امام حسين (ع) به عنوان سَنْبُلِ تمام نماي عصمت و برادر بزرگوارش حضرت ابوالفضل (ع) به عنوان الگوي انسان عارف و كامل در شناخت خداي حسين (ع) و نمونة عيني و برجستة پذيرش ولايت الهي امام حسين(ع) ودر سرسپردگي و تسليم در برابر ولايت ، گوي سبقت را از ساير ا فراد غير معصوم ربوده و در حّد عصمتِ پيشرفته است ، لذا منزلتي مي يابد كه امام حسين (ع) به او مأموريتهاي ويژه اي مي دهد كه من جملة آنها نمايندگي كامل امام (ع) براي ابلاغ رسالت و پيام امام (ع) به دشمن و نصيحت به انها بود و سپس يافتن سِمَتهاي بزرگي همچون نگهباني حرم رسول الله (ص) و آبرساني آنان و پرچمدار اصلي سپاه امام (ع) و( .... كاشف الكرب عن وجه اخيه الحسين (ع) ) كه همة اينها بواسطة يافتن بالاترين ظرفيت عرفاني توسط حضرت اباالفضل بود و منزلتي يافت كه به روايت امام سجاد (ع) در روز قيامت شهدا به آن غبطه خواهند خورد و اما روز عاشوراي حسيني ، روز تجلي عيني عرفان و در نتيجه ، كسب تقّرب كامل الهي براي قربانيان خيمة ابا عبدالله الحسين (ع) بود كه در قربانگاه مناي كربلا ، حجت برحق خدا حضرت ابي عبدالله الحسين (ع) با تقديم و قرباني كردن عزيزترين انسانهاي عالم ، و جان عزيزش حج خود را به اتمام رساند و عَلَمِ آزادگي و عزّت اسلام و مسلمين را در جهان به اهتزاز درآورد و از همين جا بود كه تاسوعا و عاشوراي حسيني منزلتي جاودانه يافت .
نویسنده:علي ميرزا بگي
منبع : تبیان زنجان