اللهم ان هذا یوم تبرکت به بنو امیه و ابن آکله الاکباد اللعین ابن اللعین على لسانک و لسان نبیک صلى الله علیه و آله فى کل موطن و موقف وقف فیه نبیک صلى الله علیه و آله، اللهم العن اباسفیان و معاویه و یزید بن معاویه علیهم منک اللعنه ابد الابدین و هذا یوم فرحت به آل زیاد و آل مروان بقلتهم الحسین صلوات الله علیه، اللهم فضاعف علیهم اللعن منک و العذاب الالیم... (فرازى از زیارت عاشورا)
و ما جعلنا الرویا التى اریناک الافتنه للناس و الشجره الملعونه فى القرآن و نخوفهم فما یزید هم الا طغیانا کبیرا (۱)
مفسران عموما در تفسیر این آیه شریفه نوشته اند: رسول اکرم صلى الله علیه و آله در خواب دید میمون ها بر منبر او بالا مى روند. حضرت سخت متاثر شد. جبرئیل نازل شد و خواب را تعبیر نمود و گفت: بنى امیه بر بنى هاشم غلبه مى کنند و از منبر رسول خدا صلى الله علیه و آله بالا مى روند، آنها شجره ملعونه هستند روایت شده که از این تاریخ دیگر کسى خنده بر لب پیامبر اسلام صلى الله علیه و آله ندید. (۲)
نیز از آیاتى که در ذم بنى امیه نازل شده، سوره قدر است. مقصود از الف شهر دولت بنى امیه است که هزار ماه بود، و از برکات و ثواب لیله القدر محروم بودند و خیر اخروى یک شب قدر از خیر دنیوى هزار ماه ریاست بنى امیه بیشتر است چنان که فخر رازى در تفسیر کبیر و ابن اثیر در اسد الغابه از امام مجتبى علیه السلام نقل مى کنند که رسول خدا صلى الله علیه و آله در خواب دید که بنى امیه پاى بر منبرش مى گذارند و نیز مى گوید: روایت شده که جست و خیز مى کنند بر منبرش چون بوزینه گان. پس خداى تعالى این آیات را فرستاد: انا انزلناه...خیر من الف شهر.
قاسم که راوى حدیث است مى گوید: حساب کردیم دیدیم ملک بنى امیه هزار ماه است. (۳)
مسعودى در مروج الذهب مى گوید: جمع مدت سلطنت بنى امیه تا زمانى که منقرض شدند و خلافت به بنى العباس منتقل شد، هزار ماه کامل بود بدون کم و زیاد.
رسول خدا صلى الله علیه و آله همیشه ابوسفیان را لعن مى کرد و مى فرمود: اللعین بن اللعین، الطلیق بن الطلیق. و نیز رسول خدا صلى الله علیه و آله فرموده است: هرگاه معاویه را بر منبر من دیدید او را بکشید. (۴)
نویسنده:على ربانى خلخالى پی نوشت:
نسب بنى امیه
در نسب بنى امیه و سخن بسیار است. آنچه که در رد نسبت بنى امیه به قریش گفته شده این است که امیه بنده اى رومى بود، عبد شمس او را خرید و به رسم عرب در جاهلیت او را پسر خود خواند و کلام امیرالمومنین علیه السلام در یکى از نامه هایش به معاویه مرقوم فرمود:
لیس امیه کهاشم و لاحرب کعبد المطلب، و لا ابوسفیان کابى طالب و لا المهاجر کالطلیق و لا الصریر کاللطیق
به تصریح دانشمندان مانند محمد عبده مصرى در شرح نهج البلاغه صریر کسى راگویند که صحیح النسب باشد، و لصیق کسى است که بیگانه باشد و او را به فامیل و قبیله چسبانده باشند.
امیه مرد بدنامى بود که متعرض زنان مى شد و به فحشا و زنا معروف بود و کسى است که به ده سال جلاى وطن و ترک مکه محکوم شد، به شام رفت و در آن جا ده سال ماند و در آن جا با زن یهودى شوهردارى زنا کرد. آن زن در فراش شوهرش که یهودى بود پسرى آورد و امیه او را به خود ملحق کرد، و او را ذکوان نامید، و کنیه اش را ابى عمرو نهاد و زن خودش را در زندگى خودش به او داد. و این ذکوان پدر ابى معیط و جد عقبه پدر ولید بن عقبه، برادر مادرى عثمان است. (۵)
خاندان ابوسفیان
در میان تمام کسانى که در مقابل دعوت اسلام به توحید و خداپرستى عناد ورزیده، و لجوجانه مخالفت کرده، و مقاومت نشان دادند، ابوسفیان فساد و عناد و اصرارش از دیگران بیشتر بود، براى خاموش کردن انوار آفتاب اسلام تلاش کرد و در جنگ بدر و احد و خندق سردار لشکر و زعیم سپاه کفر بود.
ابوسفیان خودش و زنش و پسرانش آنچه توانستند پیغمبر صلى الله علیه و آله را آزردند و از شرک وکفر پشتیبانى نمودند. در جنگ بدر سه تن از فرزندانش معاویه، حنظله و عمرو شرکت داشتند. على علیه السلام حنظله را کشت، و عمرو را اسیر کرد، و معاویه گریخت، و آن چنان فرار کرد که وقتى به مکه رسید پاهایش ورم کرده بود و تا دو ماه خود را معالجه مى کرد (۶) ابوسفیان گفت: به خدا اگر زنده بمانم حکومت را از دست هاشمیان بیرون خواهم کرد. (۷)
هنگامى که عثمان به خلافت رسید، ابوسفیان بر او وارد شده اظهار داشت: خلافت را چون گوى در دست بنى امیه بچرخان که خلافت و رسالت جز سلطنت چیز دیگرى نیست، و من بهشت و جهنمى نمى فهمم. (۸)
ز مخشرى گوید: ابوسفیان مردى بود کوتاه قامت و بدشکل و صباح که مزدور و اجیر ابوسفیان بود از طراوت جوانى برخوردار بود. هند این جوان را به نظر خریدار نگاه مى کرد، عاقبت نتوانست خوددارى کند و او را به سوى خویش خواند و در میانشان روابط پنهانى برقرار گشت. این روابط نامشروع در حدى بالا گرفت که پاره اى از مورخان معتقدند علاوه بر معاویه، عتبه فرزند دیگر ابوسفیان هم در حقیقت از صباح بوده است. و نیز گفته اند: هند از به دنیا آوردن این طفل در منزل خویش خشنود نبود، از این رو سر به بیابان نهاد و در تنهایى کودک خود، عتبه را به دنیا آورد.
هند جگر خوار
مادر معاویه در تاریخ به هند جگر خوار معروف است. (۹) زیرا جگر حمزه سید الشهدا عموى رسول خدا صلى الله علیه و آله را به خاطر دشمنى با آن حضرت به دندان جوید و قطعات جگر را به رشته کشید و به گردن آویخت. این زن نیز مانند شوهرش ابوسفیان با پیغمبر اسلام صلى الله علیه و آله سخت دشمن بود، بلکه دشمنى وى شدیدتر بود. خلاصه آن که طرز تفکر هند با طرز تفکر خصمانه ابى سفیان نسبت به رسول خدا صلى الله علیه و آله کاملا مشابه بود.
پدر معاویه ابوسفیان است که آزار و دشمنى او به پیشواى اسلام از آغاز بعثت آشکارتر از کفر ابلیس است. وى رهبرى دشمنان رسول خدا صلى الله علیه و آله از کفار قریش و مشرکان مکه را بر عهده داشت و از سخت ترین دشمنانش به شمار مى آمد و همیشه پرچم کفر را به دوش مى کشید و در برابر رسول خدا صلى الله علیه و آله از بت پرستى جانبدارى و پشتیبانى مى نمود. در مکه دام ها و نیرنگ ها علیه مقام رسالت ساخت و در مدینه جنگ ها و دشمنى ها علیه آن حضرت پرداخت تا از بت پرستى و رذایل اخلاقى دفاع نماید و با رسالت الهى پیغمبر صلى الله علیه و آله و فضایل اخلاقى که هدف آن حضرت بود مبارزه کند. (۱۰)
داستان پسر هند مگر نشنیدى
که از او و سه کس او به پیمبر چه رسید
پدر او دو دندان پیمبر بشکست
او به ناحق حق داماد پیمبر بستاد
پسر او سر فرزند پیمبر ببرید
بر چنین قوم تو لعنت نکنى شرمت باد
لعن الله یزیدا و على آل یزید (۱۱)
مادر او جگر عم پیمبر بمکید (۱۲)
اللهم العن اول ظالم حق محمد و آل محمد و آخر تابع له على ذلک، اللهم العن العصابه التى جاهدت الحسین و شایعت و بایعت و تابعت على قتله، اللهم العنهم جمیعا... (فرازى از زیارت عاشورا)ص
۱-سوره بنى اسرائیل، آیه ۶۳
۲-مجمع البیان، ج ۳، ص ۴۲۴، تفسیر نور الثقلین، ج ۳، ص ۱۷۹
۳-تتمه المنتهى، ص ۱۰۸
۴-تتمه المنتهى، ص ۳۱
۵-پرتوى از عظمت حسین علیه السلام، ص ۲۳۰
۶-پرتوى از عظمت حسین علیه السلام، ص ۲۳۷
۷-امام على علیه السلام، ص ۲۱۲
۸-فلسفه انقلاب حسین علیه السلام، ص ۲۸
۹-پرتوى از عظمت حسین علیه السلام، ص ۲۳۷
۱۰-فلسفه انقلاب حسین علیه السلام، ص ۸۰، و تتمه المنتهى.
۱۱-حکیم سنائى
۱۲-حکیم سنایى
منبع : کتاب چهره درخشان حسین بن علی (علیه السلام)