نعمتهای الهی برای مؤمنین در بهشت، بی‌پایان، جاودانه و روزافزون است. اما به مقتضای عدل الهی و تصریح آیات کریمه‌ی قرآن و روایات اهل بیت: مقامات و درجات بهشتی به تناسب مقام بهشتیان متفاوت است. به طوری که فاصله جایگاه یک فرد بهشتی با فرد دیگر به فاصله‌ی زمین تا ستاره‌ها تشبیه شده است. مؤمن حقیقی نه تنها برای ورود به بهشت تلاش می‌کند بلکه در پی بدست آوردن بالاترین مقامات و جایگاههای آن است، تا در آن منزل ابدی حسرت منازل بالاتر را نخورد. اما به راستی بالاترین جایگاه بهشت و اعلی علیین مقامات جنت کدام است؟ چنانچه در روایات اشاره شده لذت‌بخش‌ترین نعمت های بهشت و بالاترین آرزوی بهشتیان آنست که اجازه یابند تا به محضر اهل بیت: برسند و شکی نیست که بالاترین مقامات بهشت مقام چهارده معصوم: است و بالاترین آروزی بهشتیان مجاورت با این برگزیدگان الهی است.
امام حسن عسکری(ع) در حدیثی می‌فرمایند: موالات محمد (ص) و آل او: و برائت از دشمنان ایشان قیمت و بهای بهشت است و ]می‌توان با آن بهشت را بدست آورد و خرید[ و به سبب آن انسان مستحق می‌شود که به محضر ایشان شرفیاب شود که این بالاتر از بهشت است، زیرا که محمد(ص) و آل او: شریفترین زینت بهشت هستند.[۱]
آری! عزاداری بر مصائب اهل‌بیت:: عملی است که موجب می‌شود شیعیان ایشان در روز قیامت در کنار این بزرگواران و در سایه‌ی لطف آنان باشند و پس از استقرار در بهشت بتوانند به محضر ایشان شرفیاب شوند، بلکه در جوار آنان ساکن شوند و در بالاترین درجات بهشت به همراه اهل بیت: به لطف الهی متنعم باشند و این قسم از ثواب که برای عزاداری در روایات آمده، بالاتر از دو مرحله قبل است. به این روایات توجه فرمایید:
نویسنده:سید علیرضا شاهرودی پی نوشت:
حدیث ۱
قال الرضا(ع) : من تذکر مصابنا و بکی لما ارتکب منا کان معنا فی درجتنا یوم القیامه، و من ذکر بمصابنا فبکی و أبکی لم تبک عینه یوم تبکی العیون، و من جلس مجلساً یحیی فیه أمرنا لم یمت قلبه یوم تموت القلوب.[۲]
امام رضا(ع) فرمودند:
کسی که به یاد مصائب ما بیفتد و به جهت ظلمهایی که نسبت به ما مرتکب شدند گریه کند، در روز قیامت با ما در درجه‌ی ما خواهد بود و کسی که مصیبت ما را ذکر کند و گریه کند و دیگری را بگریاند، چشمانش در روزی که همه‌ی چشم‌ها گریه می‌کنند، گریان نخواهد بود و کسی که در مجلسی بنشیند که امر ما اهل بیت در آن مجلس احیا می‌شود، در روزی که قلبها همه می‌میرند قلب او زنده خواهد بود.
حدیث ۲
قال علی بن موسی الرضا(ع) :... یا ابن شبیب! إن المحرم هو الشهر الذی کان أهل الجاهلیه فیما مضی یحرمون فیه الظلم و القتال لحرمته، فما عرفت هذه الأمه حرمه شهرها و لاحرمه نبیّها. لقد قتلوا فی هذا الشهر ذریته و سبوا نساءه، وانتهبوا ثقله، فلا غفرالله لهم ذلک أبداً.
یا ابن شبیب! إن کنت باکیاً لشیء فابک للحسین بن علی بن ابیطالب(ع) فإنه ذبح کما یذبح الکبش، و قتل معه من أهل بیته ثمانیه عشر رجلاً ما لهم فی الأرض شبیهون، و لقد بکت السماوات السبع و الأرضون لقتله و لقد نزل إلی الأرض من الملائکه أربعه آلاف لنصره، فوجدوه قد قتل، فهم عند قبره شعث غبر إلی أن یقوم القائم(ع)، فیکونون من أنصاره، و شعارهم «یا لثارات الحسین(ع)».
یا ابن شبیب! لقد حدثنی أبی، عن أبیه، عن جده أنه لما قتل جدی الحسین(ع) أمطرت السماء دماًو تراباً أحمر، یا ابن شبیب! إن بکیت علی الحسین(ع) حتی تصیر دموعک علی خدیک غفرالله لک کل ذنب أذنبته صغیراً کان أو کبیراً قلیلاً کان أو کثیراً. یا ابن شبیب! إن سرّک أن تلقی الله عزوجل و لا ذنب علیک فزُر الحسین(ع).
یا إبن شبیب! إن سرّک ان تسکن الغرف المبنیه فی الجنه مع النبی(ص) فالعن قتله الحسین(ع). یا ابن شبیب إن سرک أن یکون لک من الثواب مثل ما لمن استشهد مع الحسین(ع) فقل متی ما ذکرته: «یا لیتنی کنت معهم فأفوز فوزاً عظیماً».
یا ابن شبیب! إن سرک أن تکون معنا فی الدرجات العلی من الجنان فاحزن لحزننا، و افرح لفرحنا، و علیک بولایتنا، فلو أن رجلاً تولی حجراً لحشره الله معه یوم القیمه.[۳]
امام رضا(ع) فرمود:
... ای فرزند شبیب! به درستی که محرم همان ماهی است که مردمان جاهلیت در گذشته به خاطر احترامی که این ماه داشت، ظلم کردن و جنگیدن را در آن حرام می‌دانستند، ولی این امت احترام این ماه و حرمت پیغمبر خود را نشناختند. در این ماه ذریه‌ی پیغمبر خود را کشتند و زنان او را به اسیری گرفتند و اموال و اشیای گران‌قیمت او را به غارت بردند، خداوند نیز هیچگاه این جرم را برایشان نبخشد.
ای فرزند شبیب! اگر بر چیزی گریان بودی [و خواستی برای چیزی گریه کنی به جای آن] بر حسین بن علی بن ابیطالب(ع) گریه کن [و تمام گریه‌های خود را به او اختصاص بده]، چرا که او را سر بریدند، همان گونه که گوسفند را سر می‌برند و به همراه او هجده مرد از خاندانش کشته شدند که برای آنها در زمین شبیهی یافت نمی‌شد و به تحقیق آسمانهای هفت گانه و زمینها برای کشته شدنش گریه کردند و برای یاری او در جنگ چهار هزار ملائکه به زمین نازل شدند، ولی هنگامی که به معرکه رسیدند، آن حضرت را کشته یافتند. بدین جهت آن ملائکه گرداگرد قبر او ژولیده و غبارآلود باقی می‌مانند تا زمانی که حضرت قائم(ع) قیام کند و ایشان از یاران آن حضرت خواهند بود و شعار آنان «یا لثارات الحسین(ع)» خواهد بود. [یعنی ما طلب‌کنندگان انتقام‌ها، در مقابل خون حسین(ع) هستیم].
ای فرزند شبیب! پدرم از پدرش از جدم برایم روایت کرد که هنگامی که جدم حسین(ع) کشته شد، آسمان خون و خاک سرخ بارید.
ای فرزند شبیب! اگر بر حسین(ع) گریه کنی، به حدی که اشکهایت بر گونه‌هایت جاری شود، خداوند هر گناهی را که مرتکب شده باشی، بر تو می‌آمرزد، خواه آن گناه کوچک باشد یا بزرگ، کم باشد یا زیاد.
ای فرزند شبیب! اگر دوست داری خداوند را ملاقات کنی، در حالی که هیچ گناهی بر دوش تو نباشد، زیارت کن حسین(ع) را.
ای فرزند شبیب! اگر دوست داری به همراه پیامبر اکرم(ص) ساکن غرفه‌های ساخته شده در بهشت باشی، بر قاتلین حسین(ع) لعنت بفرست.
ای فرزند شبیب! اگر دوست داری ثوابی همسان با ثواب کسانی که با حسین(ع) به شهادت رسیدند، برای تو باشد، هرگاه که به یاد او می‌افتی بگو: «یا لیتنی کنت معهم فافوز فوزاً عظیماً» [یعنی ای کاش من با ایشان بودم تا به فوز و پیروزی بزرگ نائل می‌شدم].
ای فرزند شبیب! اگر دوست داری در عالی‌ترین درجات بهشت با ما باشی، برای حزن ما محزون شو و برای شادی ما شادی کن و بر تو باد به ولایت ما [و وفادار و پایبند باش به ولایت ما]، چرا که اگر شخصی سنگی را به ولایت بپذیرد، خداوند او را با همان سنگ محشور می‌کند.
حدیث ۳
جامع الاخبار، عن أنس بن مالک عن النبی(ص) أنه قال: یقوم فقراء أمتی یوم القیامه و ثیابهم خضر و شعورهم منسوجه بالدّر و الیاقوت و بأیدیهم قضبان من نور، یخطبون علی المنابر فیمر علیهم الأنبیاء، فیقولون: هؤلاء من الملائکه، و تقول الملائکه: هؤلاء الأنبیاء، فیقولون: نحن لاملائکه و لا انبیاء بل نفر من فقراء أمه محمد(ص) . فیقولون بما نلتم هذه الکرامه؟ فیقولون: لم تکن أعمالنا شدیده و لم نصم الدهر و لم نقم اللیل، و لکن أقمنا علی الصلوات الخمس و إذا سمعنا ذکر محمد(ص) فاضت دموعنا علی خدودنا.[۴]
از پیامبر اکرم(ص) روایت شده است که فرمودند:
فقرای امت من روز قیامت از جا برمی‌خیزند در حالی که لباسهای ایشان سبز است و موهای آنها با درّ و یاقوت بافته شده است و ترکه‌هایی از نور در دست دارند و بر روی منبرها [نشسته و] خطبه می‌خوانند. در این حال انبیا بر ایشان عبور می‌کنند و می‌گویند: این گروه از ملائکه هستند و ملائکه می‌گویند: اینان انبیا هستند در این زمان این گروه می‌گویند: ما نه از ملائکه‌ایم و نه از انبیا، بلکه گروهی از فقرای امت محمد(ص) هستیم.
ملائکه و انبیا از ایشان می‌پرسند: چگونه به این مقام و کرامت دست پیدا کردید؟ پاسخ می‌گویند: اعمال ما در دنیا سخت و زیاد نبود و تمام عمر را به روزه نگذراندیم و تمام شب را به عبادت نایستادیم، ولیکن نمازهای پنجگانه را برپا داشتیم و هرگاه یاد و نام محمد(ص) را می‌شنیدیم، اشکهایمان بر گونه‌هایمان جاری می‌شد.
[۱] ـ بحارالانوار ۳۴/۶۶.
[۲] ـ بحارالانوار ۴۴/۲۷۸.
[۳] ـ بحارالانوار ۴۴/۲۸۵.
[۴] ـ مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل (الحاج میرزا حسین النوری الطبرسی;. موسسـ］ آل البیت: لاحیاء التراث. ۱۴۰۸ هـ . ق) ۱۰/۳۱۸.
منبع : کتاب جلوه های عزاداری در تعالیم اهل بیت(علیهم السلام)