تبارشناسی عاشورا از جواد محمدزمانی

عاشوراست که فریاد شور گسترش، در همیشه ی گلدسته های تاریخ بلند است و به روان مسلمانان، قرآن می آموزد.
عاشوراست، آن راز بزرگی که با ماندگاری حجّ می انجامد و صفا و مروه را حیاتی دیگرگونه می بخشد.
عاشوراست، آن خون سرخی که در رگ های جوانمردان اقلیم روشنایی، به خروش درآمده است.
عاشوراست، که از نماز، حماسه می سازد و سجاده را با گل های شقایق زینت می بخشد.
عاشوراست که «ما عرفنا حقَّ معرفتک» را جامه ی عمل می پوشاند و «ما عبدنا حقَّ عبادتک» را جلوه ی دیگرگونه می دهد. عاشوراست که «رسالت» را از «اسارت» باز می شناسانَد و «حیات» را در «ممات» می باورانَد.
عاشوراست، که به آبشار روان زندگی، طراوت می چشاند و پرتوهای ملکوت را به گستره ی خاکی باز می تاباند.
عاشوراست، که طفل عقل را در صحرای جنون می دواند و نهالِ خروش را در سرزمین سکوت می نشاند.
عاشوراست، که نوجوان شجاعت را به بلوغ می رساند و به چشمانِ منتظر، سعادت فروغ می رساند.
عاشوراست، که حساب از گستاخی زورمندان می ستاند و کتاب مظلومیّت بشر را باز می خواند.
عاشوراست، که دوباره به عدالت سلام می کند و کارِ هر چه ستم را تمام می کند.
و عاشوراست، آن حقیقتی که عاشورایش می خوانند و برادر بزرگ ترِ تاسوعا!