راه رنج تا رستاخير از سياوش کسرايي

به کربلاي توآمدم
حسين!
نه بدان گذرگاه که امتي اندک
با توماندند و
ماندگار شدند
با تو آمديم بدان مَهلک
که معبر ملّتي است
و نه به دين تو
که به آيين تو
از سرِ صداقت
به شهادت
*
با توآمدم
تا عاشورا را به اَعشار بَرَم
به عَشًَرات برم
تا اين گل گونه را
درشت کنم
درشت تر کنم
و شنلي از خون بر آرم
شايسته ي اندام مردمم
*
تنها رفتم و
خلقي به خانه باز آمدم
گندمي
که در غلاف لاغر خويش
خرمني باخويش آورد!