ترجمه صحيفه كامله سجاديه، ص: 259
دانه ای است كه هفت خوشه رويانده، در هر خوشه صد دانه است، و خدای برای هر كه بخواهد، چند برابر می كند.»
و گفتی: «كيست كه به خدا قرض نيكو دهد، تا خدا آن را برايش به چندين برابر بيفزايد.» و آنچه از نظاير اين آيات درباره چندين برابر كردن خوبی ها در قرآن نازل فرمودی.
و تويی كه با گفتارت از غيبت خود، و تشويقت كه بهره آنها در آن است، به اموری راهنمايی كردی كه اگر آن امور را از ايشان می پوشاندی، ديدگانشان آنها را درك نمی كرد، و گوش هايشان فرا نمی گرفت و انديشه و فكرشان به آنها نمی رسيد. پس گفتی: «مرا ياد كنيد تا شما را ياد كنم، و مرا سپاس گزاريد، و كفران نكنيد.» و فرمودی: «اگر شكر كنيد، بر شما افزون می كنم و اگر ناسپاسی كنيد، محققاً عذاب من سخت است.»
و گفتی: «مرا بخوانيد تا شما را اجابت كنم. آنان كه از عبادت من- دعا- تكبّر می كنند، به زودی خوار و ذليل وارد جهنّم می شوند. دعا و خواندن خود را عبادت، و تركش را استكبار ناميدی، و بر ترك دعا به ورود در جهنّم با ذلّت و خواری تهديد كردی. بندگان واقعی ات، به خاطر نعمتت تو را ياد كردند، و به سبب احسانت به شكرگزاريت برخاستند، و به فرمانت تو را خواندند، و برای گرفتن عطای افزونت صدقه دادند، نجاتشان از خشمت، و كاميابيشان به خشنوديت در اين امور بود.»
و اگر مخلوقی از جانب خودش مخلوقی ديگر را، به همين گونه كه تو بندگانت را راهنمايی كردی، راهنمايی می كرد، موصوف به احسان، و نعمت بخشی بود، به هر زبانی مورد ستايش قرار گرفته بود. پس تو را سپاس تا آن جا كه در سپاست راهی يافت شود، و تا آن جا كه برای سپاس، كلمه ای كه به آن ستوده شدی، و معنايی كه به سپاس منحرف شود، باقی باشد.
