فراز 4 از دعای 8 ( گناه یاری ستمگران )

و هرگاه كسانى را ديدى كه در آيات ما [به قصد شبهه اندازى‌] به ياوه گويى و سخن بى‌منطق مى‌پردازند از آنان روى گردان [و مجلسشان را ترك كن‌] تا در سخنى ديگر در آيند. و اگر شيطان تو را [نسبت به ترك مجلسشان‌] به فراموشى اندازد، پس از ياد آوردن [به سرعت بيرون برو و] با گروه ستمكاران منشين.

و اينان قوم عاد بودند كه آيات پروردگارشان را انكار كردند، و از پيامبران او نافرمانى نمودند، و فرمان هر سركش ستيزه‌جويى را پيروى كردند.* و در اين دنيا و روز قيامت با لعنتى بدرقه شدند.

و به كسانى كه [به آيات خدا، پيامبر و مردم مؤمن‌] ستم كرده‌اند، تمايل و اطمينان نداشته باشيد و تكيه مكنيد كه آتش [دوزخ‌] به شما خواهد رسيد ودر آن حال شما را جز خدا هيچ سرپرستى نيست، سپس يارى نمى‌شويد.

گفت: پروردگارا! به خاطر قدرت و نيرويى كه به من عطا كردى، هرگز پشتيبان مجرمان نخواهم شد.

مَنْ دَلَّ جائِراً عَلى جَوْرٍ كانَ قَرينَ هامانَ فى جَهَنَّمَ. وَ قالَ مَنْ تَوَلَّى خُصُومَةَ ظالِمٍ أوْ أعانَ عَلَيْها ثُمَّ نَزَلَ بِهِ مَلَكَ الْمَوْتِ قالَ لَهُ: أبْشِرْ بِلَعْنَةِ اللَّهِ وَ نارِ جَهَنَّمَ وَ بِئْسَ الْمَصيرُ. وَ قالَ: ألا وَ مَنْ عَلَّقَ سَوْطاً بَيْنَ يَدَىْ سُلْطانٍ جائِرٍ جَعَلَ اللَّهُ ذلِكَ السَّوْطَ يَوْمَ الْقِيامَةِ ثُعْباناً مِن النّارِ طُولُهُ سَبْعُونَ ذِراعاً يُسَلَّطُ عَلَيْهِ فى نارِ جَهَنَّمَ وَ بِئْسَ الْمَصيرُ. وَ نَهى (صلى الله عليه و آله) عَنْ إجابَةِ الْفاسِقينَ إلى طَعامِهِمْ.«5»

كسى كه ستمگرى را بر ستمى دلالت كند، در جهنّم همنشين هامان خواهد بود و هر كس مدافع ستمگرى باشد يا وى را بر ظلم و ستمش يارى دهد، چون ملك الموت بر او نازل گردد گويد: تو را به لعنت خدا و آتش جهنّم كه بدمكانى است بشارت باد. و هر كس تازيانه‌دار ظالمان و ستم پيشگان باشد، خداوند آن تازيانه را در قيامت تبديل به اژدهايى از آتش با هفتاد ذرع طول كند تا در جهنّم بر وى مسلّط باشد و جهنم بد بازگشت‌گاهى است و رسول خدا (صلى الله عليه و آله) از اجابت دعوت فاسق حتى براى يك وعده غذا نهى فرمود.

لا تُعِينُوا الظّالِمَ عَلى ظُلْمِهِ فَيَبْطُلَ فَضْلُكُمْ.«6»

به ستمكاران يارى ندهيد كه خوبى‌هاى شما نزد خداوند باطل مى‌شود.

إذا كانَ يَوْمُ الْقِيامَةِ نادى‌ مُنادٍ: أيْنَ الظَّلَمَةُ وَ أعْوانُهُم؟ مَنْ لاقَ لَهُمْ دَواةً، أوْ رَبَطَ لَهُمْ كيساً أوْ مَدَّ لَهُمْ مُدَّةَ قَلَمٍ فَاحْشُرُوهُمْ مَعَهُمْ.«7»

چون روز قيامت شود منادى ندا كند، ستمكاران و كمك دهندگانشان كجايند؟ هر كس براى آنان ليقه دوات آماده كرده، يا جيبى دوخته، يا قلمى را براى آنان به دوات زده، آنان را با ستمكاران يكجا قرار دهيد.

مَنْ أعانَ ظالِماً عَلى مَظْلُومٍ لَمْ يَزَلِ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَيْهِ ساخِطاً حَتّى يَنْزِعَ عَنْ مَعُونَتِهِ.«8»

كسى كه ستمكارى را در ستم بر مظلومى يارى دهد، دائم در غضب خداست‌ تا از آن عمل زشت دست بردارد.

مَنْ مَشى مَعَ ظالِمٍ لِيُعينَهُ وَ هُوَ يَعْلَمُ أنَّهُ ظالِمٌ فَقَدْ خَرَجَ مِنَ الإْسْلامِ.«9»

كسى كه با ظالمى براى كمك به او حركت كند در حالى كه بداند او مردى ستمگر و ظالم است، از اسلام خارج شده است.

شَرُّ النّاسِ الْمُثَلِّثُ، قيلَ: يا رَسُولَ اللَّهِ وَ ما الْمُثَلِّثُ؟ قالَ: الَّذى يَسْعى بِأخِيه إلَى السُّلطانِ فَيُهْلِكُ نَفْسَهُ، وَ يُهْلِكُ أخاهُ، وَ يُهْلِكُ السُّلْطانَ.«10»

بدترين مردم مثلِّث است. عرضه داشتند: مثلِّث چيست؟ فرمود: كسى كه عليه برادر مسلمانش نزد ستمگر سعايت و سخن چينى مى‌كند و بدين سبب خودش و برادرش و ستمگر را به هلاكت مى‌اندازد (برادرش را به دست سلطان و خود و سلطان را با عذاب جهنّم).

مَنْ أصْبَحَ لايَهْتَمُّ بِامُورِ الْمُسْلِمينَ فَلَيْسَ بِمُسْلِمٍ.«11»

كسى كه صبح كند و اهتمام به امور مسلمانان نورزد، مسلمان نيست.

مَنْ طَلَبَ الرِّياسَةَ هَلَكَ.«12»

هر كس طالب رياست باشد هلاك مى‌شود.

مَلْعُونٌ مَنْ تَرَأَّسَ، مَلْعُونٌ مَنْ هَمَّ بِها، مَلْعُونٌ كُلُّ مَنْ حَدَّثَ بِها نَفْسَهُ.«13»

از رحمت خدا دور است كسى كه به ناحق ادعاى رياست كند، ملعون است آن كه اهتمام به آن ورزد و از رحمت الهى دور است هر كس با خود از رياست سخن بگويد.

مَنْ طَلَبَ الرّياسَةَ لِنَفْسِهِ هَلَكَ، فَإنَّ الرّياسَةَ لاتَصْلَحُ إلّا لِأَهْلِها.«14»

هر كس براى خود طلب رياست كند هلاك گردد، به حقيقت كه رياست جز براى اهلش صلاح نيست.

الْبُهْتانُ عَلَى الْبَرى‌ء أثْقَلُ مِنَ الْجِبالِ الرّاسِياتِ.«15»

تهمت‌زدن به پاكدامن از كوههاى استوار سنگين‌تر است.

هر كس انسانى را جز براى حق، [قصاص‌] يا بدون آن كه فسادى در زمين كرده باشد، بكشد، چنان است كه همه انسان‌ها را كشته.

و از چيزى كه به آن علم ندارى [بلكه برگرفته از شنيده‌ها، ساده‌نگرى‌ها، خيالات و اوهام است‌] پيروى مكن؛ زيرا گوش و چشم و دل [كه ابزار علم و شناخت واقعى‌اند] موردِ بازخواست‌اند.

ما حَقُّ اللَّهِ عَلَى الْعِبادِ؟ قالَ: أنْ يَقُولُوا ما يَعْلَمُونَ، وَ يَقِفُوا عِنْدَ ما لا يَعْلَمُونَ.«19»

حق خدا بر بندگان چيست؟ فرمود: اين كه بگويند آنچه مى‌دانند و باز ايستند از آنچه نمى‌دانند.