در روایات قوی‌ای از اهل‌بیت(علیهم‌السلام) داریم: تنها مردم مؤمنی که در قیامت نمی‌دوند، قدم از قدم برنمی‌دارند و حرکت نمی‌کنند، به آنها هم می‌گویند حرکت کن و بشتاب؛ اما گوش نمی‌دهند. آنها سرپیچی نمی‌کنند و خود ملائکه هم که به آنها می‌گویند بشتاب، می‌دانند که اینها سرپیچی نمی‌کنند. این‌ها یک جا خیلی گیر هستند و نمی‌توانند تکان بخورند! کسانی که در قیامت «یَسْعی»، حرکت و تکان ندارند و راه نمی‌افتند، فقط و فقط یک گروه هستند و دو تا نیستند، آن‌هم حسینی‌های تاریخ هستند. 

به آنها می‌گویند: چرا حرکت نمی‌کنید؟ می‌گویند: ما نمی‌توانیم بدون حسین(ع) حرکت کنیم! ابی‌عبدالله(ع) راه بیفتند، ما هم راه می‌افتیم! حالا چرا ابی‌عبدالله(ع) راه نمی‌افتند؟ چون ابی‌عبدالله(ع) به تمام وابستگانشان، حتی کسی که کفش جفت می‌کرد، عشق دارند. آنها هم به ابی‌عبدالله(ع) عشق دارند. چرا امام راه نمی‌افتند؟ برای این‌که بعد از پیغمبر(ص) و امیرالمؤمنین(ع)، خدا بالاترین مقام شفاعت را به ایشان عطا کرده است و نمی‌توانند بدون یک نفر از وابستگان خودشان جلو بروند و قدمشان پیش نمی‌رود. حضرت ایستاده‌اند تا بقیه را بهشت بفرستد و به قول ما، خیالشان راه بشود که کسی نمانده است، بعد خودشان بروند.