در روایات قوی ای از اهل بیت(علیهم السلام) داریم: تنها مردم مؤمنی که در قیامت نمی دوند، قدم از قدم برنمی دارند و حرکت نمی کنند، به آنها هم می گویند حرکت کن و بشتاب؛ اما گوش نمی دهند. آنها سرپیچی نمی کنند و خود ملائکه هم که به آنها می گویند بشتاب، می دانند که اینها سرپیچی نمی کنند. این ها یک جا خیلی گیر هستند و نمی توانند تکان بخورند! کسانی که در قیامت «یَسْعی»، حرکت و تکان ندارند و راه نمی افتند، فقط و فقط یک گروه هستند و دو تا نیستند، آن هم حسینی های تاریخ هستند. 

به آنها می گویند: چرا حرکت نمی کنید؟ می گویند: ما نمی توانیم بدون حسین(ع) حرکت کنیم! ابی عبدالله(ع) راه بیفتند، ما هم راه می افتیم! حالا چرا ابی عبدالله(ع) راه نمی افتند؟ چون ابی عبدالله(ع) به تمام وابستگانشان، حتی کسی که کفش جفت می کرد، عشق دارند. آنها هم به ابی عبدالله(ع) عشق دارند. چرا امام راه نمی افتند؟ برای این که بعد از پیغمبر(ص) و امیرالمؤمنین(ع)، خدا بالاترین مقام شفاعت را به ایشان عطا کرده است و نمی توانند بدون یک نفر از وابستگان خودشان جلو بروند و قدمشان پیش نمی رود. حضرت ایستاده اند تا بقیه را بهشت بفرستد و به قول ما، خیالشان راه بشود که کسی نمانده است، بعد خودشان بروند.