ความจำเป็นในการมอบความรักต่อวงศ์วานของท่านศาสดา (ซ็อลฯ)

ความจำเป็นในการมอบความรักต่อวงศ์วานของท่านศาสดา (ซ็อลฯ)
 

ความรักที่มีต่อ “อะฮ์ลุลบัยต์” (อ.) ของท่านศาสดามุฮัมมัด (ซ็อลฯ) นั้นคือพื้นฐานสำคัญที่จะนำไปสู่ความรักต่อพระผู้เป็นเจ้า และความรักดังกล่าวนี้เช่นกันที่จะเป็นสื่อนำไปสู่ความรักในความดีงามและคุณค่าต่างๆ อันสูงส่งแห่งพระผู้เป็นเจ้า

 

     การที่จะไปถึงยอดอันสูงสุดของความสมบูรณ์ (กะม้าล) ทางด้านจิตวิญญาณและความเป็นมนุษย์ผู้สมบูรณ์นั้น หากปราศจากความรักใน “เอาลิยาอุลลอฮ์” (บรรดาผู้ที่อัลลอฮ์ทรงรัก) ย่อมไม่อาจเป็นไปได้ และการถูกตอบรับของการกระทำ (อะมั้ล) และความเหนื่อยยากต่างๆ ในการประกอบคุณงามความดีของมุสลิมแต่ละคนนั้น ขึ้นอยู่กับความรักและการยอมรับอำนาจปกครอง (วิลายะฮ์) ของอะฮ์ลุลบัยต์ (อ.)

 

     ท่านอิมามอะลี (อ.) ได้อ้างอิงคำพูดของท่านศาสดา (ซ็อลฯ) ซึ่งท่านกล่าวว่า

 

لا تَزُولُ قَدَمُ عَبْدٍ يَوْمَ القِيَامَةِ حَتّى يُسْأَلَ عَنْ أَرْبَعِ خِصَالٍ : عَنْ عُمْرِهِ فيما أَفـْناهُ، وَ عَنْ شَبابِهِ فيما أَبـْلاهُ

 وَ عَنْ مالِهِ مِنْ أَيـْنَ اكْتَسَبَهُ وَ فيما أَنـْفَقَهُ، وَ عَنْ حُبِّنا أَهـْلَ الْبَيْتِ

 

“ในวันกิยามะฮ์ (วันฟื้นคืนชีพในปรโลก) ไม่มีเท้าของบ่าวคนใดจะได้ก้าวเดินไป จนกว่าเขาจะถูกถามเกี่ยวกับสี่ประการ

    เกี่ยวกับชีวิตของเขาว่า เขาได้ใช้มันไปในสิ่งใด
    เกี่ยวกับความหนุ่ม (สาว) ของเขาว่า เขาได้ใช้มันหมดไปในสิ่งใด
    เกี่ยวกับทรัพย์สินของเขาว่า เขาได้แสวงหามันมาจากที่ใดและใช้มันไปในหนทางใด
    เกี่ยวกับความรักที่มีต่อเรา อะฮ์ลุลบัยต์” (1)

 

      บนพื้นฐานดังกล่าวนี้เองการแสวงหาความใกล้ชิดต่อพระผู้เป็นเจ้า และการไปถึงยังความผาสุกไพบูลย์ทั้งในโลกนี้และปรโลกนั้น ได้ถูกผสมผสานไว้กับความรักและมิตรภาพที่มีต่อวงศ์วานของท่านศาสดามุฮัมมัด (ซ็อลฯ)

 

      ความรักต่อผู้อื่นนั้นเป็นเรื่องของธรรมชาติแห่งการสร้าง (ฟิฏเราะฮ์) แต่จะเป็นสิ่งที่สวยงามยิ่งกระไร หากในการมอบความรักให้ใครนั้น มนุษย์จะเลือกบุคคลที่ดีที่สุด และอะฮ์ลุลบัยต์  (อ.) คือตัวอย่างของกลุ่มบุคคลที่ดีที่สุด และเป็นมนุษย์ผู้มีความสมบูรณ์ที่สุด

 

      อารมณ์ความรู้สึกที่สะอาดบริสุทธิ์ การแสดงความรักและความผูกพันที่มีต่ออะฮ์ลุลบัยต์ (อ.) ของท่านศาสดา (ซ็อลฯ) ผู้เป็นมะอ์ซูม (ผู้สะอาดบริสุทธิ์จากบาป) นั้น คือปัจจัยสำคัญที่จะทำให้เกิดการยืนหยัดอย่างมั่นคงในหนทางของศาสนา และความเป็นผู้เคร่งครัดในศาสนา ความรักและความผูกพันด้วยความบริสุทธิ์ใจที่มีต่ออะฮ์ลุลบัยต์ (อ.) นี่เอง ที่จะเป็นหลักประกันความปลอดภัยของเราในการเผชิญหน้ากับความชั่วและความเสื่อมทรามทางด้านจริยธรรม

 

      วิธีการที่ดีที่สุดในการผูกสัมพันธ์ตนเองเข้ากับบรรดาผู้นำผู้บริสุทธิ์ (อ.) นั่นก็คือ การแสดงความรักซึ่งเป็นสายสัมพันธ์ทางด้านจิตใจและด้านใน และในคัมภีร์อัลกุรอาน พระผู้เป็นเจ้าผู้ทรงสูงส่ง ก็ทรงเรียกร้องเชิญชวนมนุษย์ไปสู่การเสริมสร้างสายสัมพันธ์ดังกล่าวนี้ โดยที่พระองค์ได้ทรงตรัสว่า

 

قُل لَّا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَىٰ

 

“จงกล่าวเถิด (โอ้มุฮัมมัด) ว่า ฉันไม่ได้ขอรางวัลตอบแทนใดๆ จากพวกท่าน ในการ (ประกาศศาสนา) นี้ นอกจากความอาลัยรักในเครือญาติใกล้ชิดของฉัน" (2)

 

      และคัมภีร์อัลกุรอานยังชี้ถึงเหตุผลในการเรียกร้องไปสู่การมอบความรักแด่อะฮ์ลุลบัยต์ (อ.) ของท่านศาสดา (ซ็อลฯ) โดยกล่าวว่า

 

قُلْ مَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ مِنْ أَجْرٍ إِلَّا مَن شَاء أَن يَتَّخِذَ إِلَى رَبِّهِ سَبِيلاً

 

“จงกล่าวเถิด (โอ้มุฮัมมัด) ว่า ฉันไม่ได้ขอรางวัลตอบแทนใดๆ จากพวกท่าน ในการ (ประกาศศาสนา) นี้ นอกจากผู้ใดที่ปรารถนาจะยึดถือเป็นแนวทางไปสู่องค์พระผู้อภิบาลของเขา” (3)

 

     ไม่ว่าความรักและความผูกพันของหัวใจของเราที่มีต่อบรรดาอะฮ์ลุลบัยต์ (อ.) ผู้บริสุทธิ์นั้นเพิ่มมากขึ้นเท่าใด การร่วมทาง การยึดถือแบบอย่างและการปฏิบัติตามของเราต่อท่านเหล่านั้น ก็จะมีเพิ่มมากยิ่งขึ้นเพียงนั้น

 
สัญลักษณ์ต่างๆ ของความรักและความผูกพันที่มีต่ออะฮ์ลุลบัยต์ (อ.)

 

      การมีความรักและความผูกพันต่อสิ่งหนึ่งสิ่งใดนั้น ย่อมมีสัญลักษณ์และเครื่องหมายบ่งชี้ต่างๆ และหากปราศจากสิ่งเหล่านี้มนุษย์ก็ไม่สามารถที่จะรับรู้ถึงข้อเท็จจริงของการกล่าวอ้างในความรักต่อบุคคลใดได้เลย ด้วยเหตุนี้ในการกล่าวอ้างความรักต่ออะฮ์ลุลบัยต์ (อ.) นั้นจำเป็นต้องมีสัญลักษณ์และเครื่องบ่งชี้ในสิ่งดังกล่าว

 

      บางส่วนจากสัญลักษณ์บ่งชี้เหล่านี้ ตามคำพูดของท่านอิมามอะลี (อ.) คือ

 

    ความรักที่ประกอบไปด้วยอะมั้ล (การกระทำ) และตักวา (ความยำเกรงพระเจ้า)

 

การมีความรักต่ออะฮ์ลุลบัยต์ (อ.) ผู้บริสุทธิ์นั้น จำเป็นต้องมีตักวา (ความยำเกรง) ต่อพระผู้เป็นเจ้าและหัวใจที่สะอาดบริสุทธิ์ ผู้ที่หลงใหลผูกพันต่ออะฮ์ลุลบัยต์ (อ.) นั้นจะต้องแสดงตนออกมาให้เห็นในทางปฏิบัติ (อะมั้ล) และหากมิเช่นนั้นแล้วความรักด้วยลมปากอย่างเดียวนั้นจะไม่สามารถส่งผลกระทบในทางที่ดีงามต่อชีวิตมนุษย์ได้มากนัก

 

      ท่านอิมามอะลี กล่าวว่า

 

مَنْ‌ أَحَبَّنَا فَلْيَعْمَلْ‌ بِعَمَلِنَا وَ لْيَتَجَلْبَبِ‌ الْوَرَعَ

 

"ผู้ใดที่รักเรา ดังนั้นเขาจงปฏิบัติตามอะมั้ล (การกระทำ) ของเรา และจงสวมใส่อาภรณ์แห่งความยำเกรงเถิด” (4)

 
    ความรักที่มีต่อบรรดาผู้ที่รักในอะฮ์ลุลบัยต์ (อ.)

 

ใครก็ตามที่รักอะฮ์ลุลบัยต์ (อ.) ของท่านศาสดา (ซ็อลฯ) ย่อมจำเป็นที่เขาจะต้องรักบรรดามิตรสหายผู้ที่รักของท่านเหล่านั้นด้วย และนี่คือสัญลักษณ์อีกประการหนึ่งของผู้ที่รักในอะฮ์ลุลบัยต์ (อ.)

 

      ท่านอิมามอะลี (อ.) ได้กล่าวในเรื่องนี้ว่า

 

من سرّه أن یعلم أمحب لنا ام مبغض فلیمتحن قلبه ، فان کان یحب ولیًّا لنا فلیس بمبغض لنا و ان کان یبغض ولیّا لنا فلیس بمحب لنا

 

“ผู้ใดที่ปรารถนาจะรู้ว่า เขาเป็นผู้รักเราหรือว่าเป็นผู้เกลียดชังเรา ดังนั้นเขาจงตรวจสอบหัวใจของเขาเอง หากเขารักมิตรสหายของเรา ดังนั้นเขาก็ไม่ใช่ผู้ที่เกลียดชังเรา แต่หากเขาเกลียดชังมิตรสหายของเรา ดังนั้นเขาก็ไม่ใช่ผู้ที่รักเรา” (5)

 
    การปลีกตัวออกห่างจากบรรดาศัตรูของอะฮ์ลุลบัยต์ (อ.)

 

สัญลักษณ์อีกประการหนึ่งของความรักที่แท้จริง คือการปลีกตัวออกห่างจากบรรดาผู้ต่อต้านและเป็นศัตรูต่ออะฮ์ลุลบัยต์ (อ.) ของท่านศาสดามุฮัมมัด (ซ็อลฯ) ผู้ที่มีความรักอย่างแท้จริงต่ออะฮ์ลุลบัยต์ (อ.) นั้นจะต้องเอาตัวออกห่างจากบรรดาศัตรูของพวกท่าน จะต้องทำให้ความรักของตนที่มีต่ออะฮ์ลุลบัยต์ (อ.) นั้นบริสุทธิ์และไร้การเจือปนใดๆ  ในคำพูดของท่านอิมามมะอ์ซูม (อ.) นั้นเราจะพบเห็นได้อย่างมากมายในเรื่องนี้

 

      ดังที่ท่านอิมามซอดิก (อ.) ได้กล่าวว่า

 

هَیْهَاتَ! کَذِبَ مَنِ ادَّعَی مَحَبَّتَنَا وَ لَمْ یَتَبَرَّءْ مِنْ عَدُوِّنَا

 

“ช่างห่างไกลเหลือเกิน! บุคคลที่กล่าวอ้างความรักต่อเรา ในขณะที่ไม่ปลีกตัวออกห่างจากศัตรูของเรานั้น เขาได้โกหก” (6)

 

      ท่านอิมามอะลี (อ.) กล่าวว่า

 

لاَ یَجْتَمِعَ حُبُّنَا وَ حُبُّ عَدُوِّنَا فِیْ جَوْفِ إِنْسَانٍ

 

“ความรักเราและความรักศัตรูของเรา จะไม่รวมอยู่ในหัวใจของมนุษย์คนใด” (7)

 
    การเตรียมพร้อมตนเองสำหรับการทดสอบและความทุกข์ยาก

 

     สัญลักษณ์อีกประการหนึ่งของความรักและการปฏิบัติตามอะฮ์ลิลบัยต์ (อ.) นั่นคือ การยืนหยัดเผชิญหน้ากับความทุกข์ยากและการทดสอบต่างๆ ที่จะเกิดขึ้น ดังนั้นผู้ที่รักในอะฮ์ลุลบัยต์ (อ.) นั้น จำเป็นต้องเตรียมพร้อมตนเองสำหรับการเผชิญกับสิ่งดังกล่าว และใครก็ตามที่ขาดความพร้อมที่จะแบกรับความทุกข์ยากและการทดสอบต่างๆ นั้น เขาจะไม่สามารถดำรงตนอยู่ในเส้นทางของความรักต่ออะฮ์ลุลบัยต์ (อ.) ได้

 

      ท่านอิมามอะลี (อ.) กล่าวว่า

 

مَنْ أَحَبَّنَا أَهْلَ الْبَيْتِ فَلْيَسْتَعِدَّ عِدَةً لِلْبَلاَءِ

 

“ผู้ใดที่รักเรา อะฮ์ลุลบัยต์ ดังนั้นเขาจงเตรียมพร้อมตนเองสำหรับความทุกข์ยากเถิด” (8)

 

     หนทางของความรักนั้นเป็นหนทางที่ยากลำบากและเต็มไปด้วยความทุกข์ยาก และผู้ที่มีความรักที่แท้จริง เขาจะไม่ถอยหนีจากความทุกข์ยากที่เขาจะต้องเผชิญในเส้นทางนี้ แต่ทว่าเขาจะให้การต้อนรับและพร้อมที่แบกรับความทุกข์ยากทุกรูปแบบในหนทางของสิ่งที่ตนเองรัก และนั่นคือความสุขทางใจและความหวานชื่นสำหรับเขา

 

แหล่งที่มา :

(1) อัลคิศ๊อล, หน้าที่ 253, ฮะดีษที่ 125

(2) อัลกุรอานบทอัชชูรอ โองการที่ 23

(3) อัลกุรอานบทอัลฟุรกอน โองการที่ 57

(4) บิฮารุ้ลอันวาร, เล่มที่ 1, หน้าที่ 92

(5) อะฮ์ลุลบัยติ์ (อ.) ฟิลกิตาบ วัซซุนนะฮ์, หน้าที่ 421

(6) มุสตัฏริฟาต อัสสะรออิร, หน้าที่ 640

(7) อะฮ์ลุลบัยติ์ (อ.) ฟิลกิตาบ วัซซุนนะฮ์, หน้าที่ 423

(8) นะฮ์ญุลบะลาเฆาะฮ์, ฮิกมะฮ์ที่ 112

 

บทความโดย : เชคมุฮัมมัดนาอีม ประดับญาติ