HEPİMİZİN BABASI BİRDİR

Bir mecliste, her biri bir milletten olan üç Müslüman oturmuştu: İranlı Selman, Rumlu Süheyb ve Habeşistanlı Bilal! Bu sırada içeriye Kays girdi. Bu üç seçkin müminin Hz. Resulullah (s.a.a) ve İslâm ümmeti nezdindeki konumunu hatırlayan Kays'ın milliyetçilik damarları kabardı, kibrini yenemeyip şöyle dedi:

     "Evs ve Hazrec kabileleri Arap boylarındandır, Hz. Resulullah'a destek vermiş, ona yardımcı olmuşlardır. Ama şu üç yabancı nereden çıktı? Peygambere yardımcı olmaları için onları buralara kadar çağıran mı oldu?"

     Kays'ın bu sözleri Hz. Resulullah'a (s.a.a) ulaştığında hazret pek rahatsız oldu. Hemen Müslümanların camide toplanmasını emretti. Cemaat toplanınca minbere çıkıp şöyle buyurdu:

"Ey cemaat bilin ki Allah birdir, hepinizin babası birdir ve dininiz de birdir. Şu ikide bir övünüp durduğunuz Araplığınız ne babanızdan geçmiştir size, ne de annenizden. Arapça, sadece konuştuğunuz bir dildir!"

     Hz. Resulullah (s.a.a) ırkçılık ve milliyetçilik taassubunun kökünü kazıyabilmek için gayet titiz davranmış, etrafındaki insanların bütün reaksiyonlarını dikkat ve özenle izleyerek gerekli düzeltmelerde bulunmuştur.

     Bir gün Hz. Resulullah'ın (s.a.a) bulunduğu camiye, siyah bir bedevî geldi. Bu sırada orada bulunan ve daha önceden kalma bir kırgınlığı hatırlayan Ebuzer Gıfarî bu adama: "Ey siyah oğlu siyah!" diye hitap edince, Hz. Resulullah (s.a.a) pek rahatsız oldu. Ebuzer'i azarlarcasına: "Bir siyahın oğlu olduğu için onu hor mu gördün?" buyurdu. Peygamber'in bu uyarısı üzerine yaptığı hareketin çirkinliğinin farkına varan Ebuzer, hemen pişman olduğunu söyledi, mescidin kapısının eşiğine durup yüzünü toprağa koydu ve o siyah Müslümandan kendisini affetmesini istedi. Hz. Resulullah'ın (s.a.a) da rızasını almayıncaya kadar başını yerden kaldırmadı.