عبداللَّه بن عمر كندى‏

در منابع كهن از وى نامى برده نشده است. تنها كسى كه وى را در زمره شهيدان كربلا(پس از حنظله بن سعد شامى) قلمداد كرده نويسنده «اسرار الشهاده» است.
   
وى مى نويسد: بعد از وى [حنظله ] عبداللَّه بن عمر كندى به ميدان رفت و مبارزه سختى عليه دشمن نمود و يك تنه در حالى كه چنين رجز مى خواند بر آنها حمله كرد:
  
          انِّى مِنْ كِنْدَةِ عالِى الاصْل             اطَعْنَكُمْ بِالرَّمْحِ قَبْلَ النَصَل
  
             ضَرْبُ غُلامٍ لَمْ يَكُنْ بِالفَشَلْ             عَنِ الحُسَينِ هَوَ جَليلُ الاصْل
   
من از قبيله كنده ام كه نسبى والا دارد، پيش از تير با نيزه به شما مى زنم زدن غلامى كه هرگز سست نمى شود، [و] از امام حسين عليه السلام كه داراى اصالتى والا است حمايت مى كنم ...
  
او جنگ سختى نمود و پس از كشتن پنجاه تن، نزديك امام حسين عليه السلام به شهادت رسيد.