عبداللَّه بن عمر كندى‏

در منابع كهن از وى نامى برده نشده است. تنها كسى كه وى را در زمره شهيدان كربلا(پس از حنظله بن سعد شامى) قلمداد كرده نويسنده «اسرار الشهاده» است.
   
وى مى‏نويسد: بعد از وى [حنظله‏] عبداللَّه بن عمر كندى به ميدان رفت و مبارزه سختى عليه دشمن نمود و يك تنه در حالى كه چنين رجز مى‏خواند بر آنها حمله كرد:
  
          انِّى مِنْ كِنْدَةِ عالِى الاصْل             اطَعْنَكُمْ بِالرَّمْحِ قَبْلَ النَصَل
   ‏
             ضَرْبُ غُلامٍ لَمْ يَكُنْ بِالفَشَلْ             عَنِ الحُسَينِ هَوَ جَليلُ الاصْل‏
   
من از قبيله كنده‏ام كه نسبى والا دارد، پيش از تير با نيزه به شما مى‏زنم زدن غلامى كه هرگز سست نمى‏شود، [و] از امام حسين عليه السلام كه داراى اصالتى والا است حمايت مى‏كنم ...
  
او جنگ سختى نمود و پس از كشتن پنجاه تن، نزديك امام حسين عليه السلام به شهادت رسيد.