فرازی از مناجات خمس عشرة - ترجمه حضرت استاد حسین انصاریان

خدايا،پياپى آمدن كرمت،بر پا داشتن سپاست را از ياد من برد،و فراوانى بخششت مرا از شمارش ستايشت درمانده ساخت،و در پى هم آمدن احسانت مرا از ياد اوصاف نيكت بازداشت،و پشت هم رسيدن نعمتهايت مرا از گسترش خوبيهايت درمانده نمود،اين است جايگاه آن كه به برازندگى نعمتهاى تو و در برابر آن به كوتاهى خود اعتراف دارد و به زيان خود به سستى در بندگى و هدر دادن نعمتها گواهى مى دهند و تويى دلجو،مهربان،نيكوكار كريم،كه خواهنده اش را محروم نمى كند،و آرزومندش را از درگاهش نمى راند،به آستانت فرود مى آيد بار اميدواران،و در درگاه رحمت تو مى ايستد آرزوهاى عطاخواهان،پس آرزوهايمان را با محروميت و نااميدى روبرو مساز،و جامه نااميدى و دورى از رحمت را بر ما بپوشان،