ابراهيم و اسماعيل در حال رفع قواعد بيت كه كارى بر پايه عبادت و اخلاص بود، نيازمندانه به پيشگاه بى نياز دست به دعا برداشتند و امورى بسيار بسيار مهم را از حضرت حق درخواست كردند، آنان به اين حقيقت آگاه بودند كه دعا در حالى عبادت و دنبال عبادت كارى بسيار نيكو، و به اجابت به طور يقين نزديك است.
آنان مى دانستند كه همه موجودات در حال دعا هستند چه اينكه همه ذاتاً فقير و نيازمندند و فقير و نيازمند براى رفع نياز و فقرش محتاج به درخواست از غنى است.
آنان مى دانستند كه انسان نيز مانند تمام موجودات نيازمند و فقير است و درهيچ امرى از امور از خود استقلال ندارد و براى رفع فقر و نيازش احتياج به درخواست و گدائى از حضرت بى نياز و غنى مطلق دارد.
آنان دعا را جزء بهترين عبادات مى دانستند، و براى آنان روشن بود كه هر انسانى مأمور است خواسته هاى خود را به زبان جارى كند و به پيشگاه دوست متواضعانه بنالد، و به اظهار حاجت برخيزد، و آگاه بودند كه متكبر در برابر دعا اهل دوزخ است.
آنان در حال دعا در حالت انقطاع از ما سوى محبوب بودند و غير خدا را سميع و عليم نمى دانستند تا عمل خود را به او ارائه دهند.
آنان از شدت اخلاص و تواضع و فروتنى متعلّق تقبّل را كه بناء كعبه بود در دعايشان نام بردند تا كمال خاكسارى را به پيشگاه حق عرضه داشته باشند، و به حضرتش اعلام كرده باشند كه عمل ما در برابر عظمت تو چنان ناچيز است كه قابل ذكر نيست!!
«اين دعاى مطلق كه محدود به قول و نيت نيامده به خوبى حال و وضع اين دو بانى را مى نماياند: دعائى است كه خضوع و انقطاع آنان را آشكار مى نمايد، و از راز دلشان برمى خاست و از زبانشان سرمى زد، گويا اين پدر و پسر چنان در برابر بزرگى و اراده حق مقهور بودند كه كار بنا در نظرشان ناچيز بود و نامى از آن نمى بردند.
قبول و پذيرش هر چيزى به اين است كه پذيرنده آن را جزء هستى خود نمايد و مقصود پيش آورنده را منظور دارد.
در اين آيه مقصود از درخواست پذيرش، گويا اين است كه پروردگار اين بنا را مشمول ربوبيت «رَبَّنا» خود گرداند و به سنگ و گلى كه روى هم چيده و در معرض فناست صورت بقا دهد، و در پرتو صفت ربوبيتش مانند ثابتات هستى شود و منشأ تربيت خلق گردد.
اين درخواست كه از ضمير سراسر اخلاص به حق و رحمت بر خلق برمى خاست در پيشگاه خداوند پذيرفته شد:
چنان كه نه عصبيت جاهليت و رقابت قحطان و عدنان بنيان آن را متزلزل ساخت و نه تاريكى هاى شرك بر آن پرده ى نسيان پوشانيد، بلكه پيوسته چراغ هدايت و رهنماى توحيد در ظلمت جاهليت عرب و جهان بود. و پرتو آن در هر گوشه و كنار جهان مى تابيد و معابد و مساجدى به نام خدا و با دست هاى اخلاص از بركت اين خانه و به سوى آن تأسيس گرديد.
آرى حكمت خداوند دعاى ابراهيم را اجابت نمود، و آن خانه تركيب يافته از سنگ و گل را در برابر عوامل انهدام نگه داشت و به آن صورت بقا بخشيد، با آن كه موجبات از ميان رفتن و فناء آن در داخل و خارج جزيره از هر بناء محكمى بيشتر بود، زيرا پاسداران آن در داخل تنها قبيله عدنان بود كه اولاد اسماعيل بودند و همين پاسدارى ميراثى، به قبيله عدنان برترى و سرورى بخشيده بود، از اين جهت ديگر اعراب متعصب و امتيازجو نمى بايد به اين برترى و سرورى عدنان تن دهند، يهود هم كه در بخشى از جزيره نفوذ اقتصادى داشتند قبله خود را فقط بيت المقدس مى دانستند و از نفوذ معنوى و روى آوردن مردم به كعبه براى قبله و مركزيت خود بيمناك بودند، چنان كه درباره ى تغيير قبله آن همه صدا در آوردند و عربده جوئى كردند، در خارج جزيره هم هر يك از دو دولت روم شرقى و ايران مى كوشيدند كه عرب را مقهور خود سازند و توجه آنان را به سوى خود جلب نمايند. چنان كه روميان اعراب شام را تحت نفوذ خود و به كيش مسيحى در آوردند و پادشاه حبشه و يمن براى ويران كردن كعبه سپاهى با پيلان جنگى بسيج كردند، دولت ايران هم براى از ميان بردن تمركز عرب كه اطراف اين خانه بود همه گونه مى كوشيد با همه اين عوامل دينى و سياسى، شكوه و قدرت معنوى اين خانه پيوسته رو به افزايش شد و در خلال اين قرون هميشه مركز طواف كنندگان، و اطرافش محيط امن و اصول مناسكش برپا بوده»
بقاى كعبه و دوام مناسكش، و آبادى آن منطقه و امنيتش، و سرازير شدن انواع ثمرات و محصولات به آن ناحيه مقدس همه و همه از آثار پربركت دعاى ابراهيم و اسماعيل عليهما السلام است.
منبع : پایگاه عرفان
