از دستورهاى مهم و با ارزش پيامبر عظيم الشأن اسلام صلى الله عليه و آله و ائمه طاهرين عليهم السلام اين است كه زياد ياد مرگ باشيد. ياد انتقال از اين عالم به عالم ديگر؛ يعنى توجه داشته باشيد كه روزى پايه‌هاى همه لذت‌هاى شما را ويران و سفره خوشى‌هاى دنيايى شما را جمع مى‌كنند و جمع شما را به هم مى‌زنند.
روايات فراوانى داريم كه دستور مى‌دهند- به طور مستحب- كه سوره‌هاى «تبارك»، «يس» و «واقعه» را بخوانيد، سوره «واقعه» در هر شب و «يس» و «تبارك» را شب‌هاى جمعه، به خاطر اين است كه پيوسته از طريق آيات اين سوره‌ها به ياد مردن بيافتيم.
ياد مرگ، اين كه روزى كه ما خبر نداريم و آگاه نيستيم و بنا نيست كه به ما زمان، كيفيت و مكانش را بگويند، به عمر ما خاتمه مى‌دهند و بين روح و بدن ما جدايى مى‌اندازند و ما را به عالم برزخ كه در قرآن مطرح شده است، انتقال مى‌دهند.
اين دو ركعت نماز نشسته‌اى كه بعد از نماز عشا مستحب است بخوانيم، گفته شده كه در ركعت اولش سوره مباركه واقعه را بخوانيد. همين چند آيه اولش براى توجه، تذكر و يادآورى ما نسبت به اين كه ما در دنيا ماندنى نيستيم و سفره لذّات ما را جمع مى‌كنند و دست ما را از همه چيز كوتاه مى‌كنند، كافى است.
بعد از «بسم الله» مى‌فرمايد:
«إِذا وَقَعَتِ الْواقِعَةُ* لَيْسَ لِوَقْعَتِها كاذِبَةٌ* خافِضَةٌ رافِعَةٌ* إِذا رُجَّتِ الْأَرْضُ رَجًّا* وَ بُسَّتِ الْجِبالُ بَسًّا* فَكانَتْ هَباءً مُنْبَثًّا»
اين براى ما كافى است كه مى‌فرمايد: تمام كوه‌هاى روى زمين مانند پنبه كنار زه حلّاج، زده مى‌شوند.
منبع : پایگاه عرفان
