آنجا ديگر صحبت از ربّ، رحمت، دعوت و خطاب نيست، اين خطاب مربوط به نفوسى است كه خود را با تدبير حكيمان تغذيه حلال كردند، آن هم حكيمانى چون خدا، انبيا و ائمه عليهم السلام.
«ارْجِعِي إِلى رَبِّكِ راضِيَةً مَرْضِيَّةً»
در حالى كه موج رضايت از خدا در تو و رضايت تو از خداست:
«فَادْخُلِي فِي عِبادِي»
بعد از بيرون رفتن از دنيا، تنها نيستى. تنهايى از آن نفوس شريره و حرام‌خور است كه بايد بعد از مردن، در تاريكى غيرقابل رد شدن قرار بگيرند.
نفوس شريره و خبيثه بعد از مردن بايد در تنهايى و خلوت، با هزاران شبح‌هايى كه از درون خود آنها بيرون مى‌ريزد رو به روى هم قرار مى‌گيرند. اما نفوس تزكيه شده و مطمئنّه نه، به ربّ رجوع دارند و در عباد حضرت حق داخل مى‌شوند.
منبع : پایگاه عرفان
