امام صادق عليه السلام مى‌فرمايد: آدم و حوا در بهشت آخرت نبودند. در يك منطقه خوش آب و هوا در همين خاورميانه بودند، چون در بهشت آخرت هيچ چيزى ممنوع نيست. ما درباره بهشت آخرت مى‌خوانيم:
«فِي سِدْرٍ مَخْضُودٍ* وَ طَلْحٍ مَنْضُودٍ* وَ ظِلٍّ مَمْدُودٍ* وَ ماءٍ مَسْكُوبٍ وَ فاكِهَةٍ كَثِيرَةٍ* لا مَقْطُوعَةٍ وَ لا مَمْنُوعَةٍ* وَ فُرُشٍ مَرْفُوعَةٍ»
از اين آيه شريفه روشن مى‌شود اين بهشت آدم و حوا، بهشت آخرت نبوده است. چون قرآن مى‌فرمايد: هيچ بنده‌اى در آنجا از هيچ خوراك، پوشاك و لذّتى منع نمى‌شود. هيچ كس را هم از آنجا بيرون نمى‌كنند. به طور مكرر در آيات قرآن تأكيد شده كه:
«جَنَّاتٌ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ خالِدِينَ فِيها»
كسى را بيرون نمى‌كنند.
در بعضى از كتاب‌ها در مورد آخرتى يا دنيايى بودن بهشت آدم و حوا، بحث‌هاى بيهوده‌اى كرده‌اند. بايد يك نگاهى به خود قرآن مى‌انداختند، بهشت آخرت يعنى:
«لا مَقْطُوعَةٍ وَ لا مَمْنُوعَةٍ»
اما اين بهشت هم منع و هم بيرون كردن در آن بود. خدا محبتى به اين زن و شوهر كرد، ابتداى زندگى اينها را در كوير، بيابان، سنگلاخ، لابه‌لاى كوه‌هاى خشك و درّهاى عميق قرار نداد. پروردگار عالم زندگى آنها را در باغى پر از انواع ميوه‌ها و نعمت‌هاى فراوان و محلى خوش آب و هوا قرار داد.
منبع : پایگاه عرفان
