حوزه/ استاد حسين انصاريان خاطره زيبايي از يکي از سفرهاي تبليغي خود در خصوص پيرمردي يکصد و ده ساله نقل مي کند.
در يکي از مناطق کشاورزي جهت تبليغ دين در ايام تابستان دعوت داشتم، سخنراني پيش از نماز مغرب و عشا بود، روزي پس از پايان جلسه پيرمردي نوراني و باحال که گفتند عمرش متجاوز از صد و ده سال است به من مراجعه کرد و گفت: دوست دارم هر روزي که خود مي خواهيد براي صرف نهار به باغ من در چند کيلومتري اين منطقه بياييد ، دعوتش را پذيرفتم، بخشي از راه را که نزديک باغ بود پياده رفتم، باغ هاي دو طرف جاده با درختانش از محصول و ميوه خالي بود يا ميوه و محصولش اندک و کم بود، ولي هنگامي که وارد باغ آن مرد نوراني و چهره ملکوتي شدم، ديدم زير اکثر درختان به خاطر سنگيني شاخه ها از کثرت ميوه و محصول چوب هاي دو شاخه گذاشته اند، بسيار تعجب کردم، از صاحب باغ سبب بي محصولي يا کم محصولي باغ ديگران را پرسيدم گفت: من سه برنامه را از ابتداي جواني نسبت به اين باغ که جزء منابع هزينه زندگي من است رعايت کرده ام:
اولاً: پس از فروش ميوه و تأمين هزينه زندگي، خمس مالم را پرداخت کرده ام ،
ثانياً: کنار هر درختي بارها زيارت عاشوراي حضرت حسين(عليه السلام) را خوانده و پاي خاک درخت اشک ريخته ام.
ثالثاً: هر روز تابستان که در باغ هستم در باغ را به روي همه باز مي گذارم تا به راحتي بتوانند به باغ درآيند و از محصولش در حدّ لازم استفاده کنند و چون هنگام عصر از باغ به طرف خانه مي روم به اندازه اي که بتوانم ميوه در سبد يا کيسه اي مي ريزم و در مسير باغ به خانه، به هرکس مي رسم ميوه هديه مي کنم و برکت و پر محصولي اين باغ را در هر سال از اين سه برنامه مي دانم.
آري؛ بر اساس آيات قرآن مجيد و روايات: مَثَلُ الَّذِينَ يُنفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ فِي سَبِيلِ اللّه ِ کَمَثَلِ حَبَّةٍ أَنْبَتَتْ سَبْعَ سَنَابِلَ فِي کُلِّ سُنْبُلَةٍ مِاْئَةُ حَبَّةٍ وَاللّه ُ يُضَاعِفُ لِمَن يَشَاءُ وَاللّه ُ وَاسِعٌ عَلِيمٌ.
مَثَل آنان که اموالشان را در راه خدا انفاق مي کنند، مانند دانه اي است که هفت خوشه بروياند ، در هر خوشه صد دانه باشد و خدا براي هر که بخواهد چند برابر مي کند و خدا بسيار عطا کننده و داناست . إِنْ أَحْسَنتُمْ أَحْسَنتُمْ لأَنفُسِکُمْ وَإِنْ أَسَأْتُمْ فَلَهَا . . .
اگر نيکي کنيد به خود نيکي کرده ايد ، و اگر بدي کنيد به خود بدي کرده ايد . . .
حضرت امام صادق عليه السلام مي فرمايد: « فَالْمُؤمِنُونَ هُمُ الذِينَ يُضاعِفُ اللّه ُ لَهُمْ الحَسَناتِ لِکُلِّ حَسَنَةٍ سَبْعِينَ ضِعْفاً فَهذا مِنْ فَضْلِهِمْ وَيَزِيدُ اللّه ُ المؤمِنَ فِي حَسَناتِهِ عَلي قَدْرِ صِحَةِ إيمانِهِ أَضْعَافَاً مُضاعَفَةً کَثِيرَةً وَيَفْعَلُ اللّه ُ بِالْمُؤمِنينَ ما يَشاءُ ».
مؤمنان آناني هستند که خدا بر حسناتشان مي افزايد، در برابر هر حسنه اي هفتاد حسنه و خدا حسنات مؤمن را بر پايه اندازه سلامت ايمانش به چندين برابر مي افزايد و خدا نسبت به مؤمنان هر چه بخواهد انجام مي دهد . حضرت صادق عليه السلام مي فرمايد:
هنگامي که مؤمن عملش را نيکو انجام دهد خدا بر عملش مي افزايد، بر هر عملي هفتصد برابر و اين بر پايه گفتار خداست که مي فرمايد : وَاللّه ُ يُضَاعِفُ لِمَن يَشَاءُ.
پس اعمالي که انجام مي دهيد به خاطر پاداش الهي خوب و نيکو انجام دهيد، راوي مي گويد: به حضرت امام صادق عليه السلام گفتم: احسان چيست؟ حضرت فرمود: هنگامي که نماز مي خواني رکوع و سجودت را نيکو بجا آر و زماني که روزه مي گيري از هرچه سبب فساد روزه ات مي شود بپرهيز و وقتي به حج مي روي آنچه در حج و عمره بر تو حرام شده از آن اجتناب کن و هر عملي را که براي خدا انجام مي دهي بايد از آلودگي پاک و پاکيزه باشد.
منبع : آخرین خبر
