در اين آيه، با كمك روايات، اين گونه تفسير مى‌شود كه صبر داراى سه مرحله است؛
نخست: صبر در مقابل تلخى‌ها و ناگوارى‌ها كه اميرالمؤمنين عليه‌السلام در دعاى كميل مى‌فرمايند:
«قَليلٌ مَكْثُه وَ يَسيرٌ بَقائُه»
مدت تلخى‌ها و ناگوارى‌ها براى انسان كوتاه و قابل تحمل است و انسان اين مدت كوتاه را خيلى زود از دست مى‌دهد و خوبى آن به همين است.
مثلًا در ماه مبارك رمضان، مدت تلخىِ گرسنگى، تشنگى، خوددارى از شهوات حلال و فرو رفتن در آب، بسيار كم است. انسان سى روز در برابر تلخى‌ها و ناگوارى‌ها بايد صبر كند؛ يعنى خود را در حريم خدا حفظ نمايد كه حريم خدا در اين ماه، روزه گرفتن است.
شخص نبايد براى فرار از گرسنگى، تشنگى، شهوت و ديگر لذت‌ها مرتكب عمل حرام شود و صبر خود را بشكند. يك ماه صبر كند كه به دنبال اين صبر در برابر تلخى‌ها، شيرينىِ رضايت و رحمت خدا و ساخته شدن سپر در مقابل عذاب جهنم را كسب كرده باشد كه فرمود:
«الصوم جُنّه»
روزه در روايات به سپر تعبير شده است؛ يعنى محال است كه روزه‌داران مؤمن به عذاب قيامت مبتلا شوند، چون پوششى دارند كه عذاب قيامت، قدرت ورود به آن و زخمى كردنش را ندارد و با هجوم عذاب جهنم نيز شكسته نمى‌شود. اين سپر، به امر و ساخت پروردگار است كه عليه آتش دوزخ ساخته شده است، لذا
دوزخ، با همه قدرت و توانى كه دارد، نمى‌تواند اين سپر را بشكند. صبر موجب مى‌شود كه انسان از غضب خدا و عذاب دوزخ در امان باشد و اگر در اين حريم
بماند، در امان خواهد ماند
منبع : پایگاه عرفان
