بهترين عامل رسيدن به مقام هدايت و پيشوايى و زمينه‌ساز يقين، صبر است. در روز قيامت، درجات و خيراتى كه به خاطر صبر و يقين به انسان مى‌دهند، فقط خداوند بر آن واقف است.
در كتاب شريف «كافى» نوشته شده است: وقتى ميت را در قبر مى‌گذارند و روح انسان وارد عالم برزخ مى‌شود، اولين برنامه‌اى كه در ابتداى ورود به عالم برزخ انجام مى‌شود اين است كه دو فرشته الهى براى سؤال و جواب بر روح انسان وارد مى‌شوند. مگر خداوند بر احوالات و كارهاى خوب و بد انسان علم ندارد كه دو فرشته را براى سؤال و جواب مأمور مى‌كند؟ اين سؤالات براى رفع جهل نمى‌باشد، بلكه براى اتمام حجت بر مسافر وارد شده در عالم برزخ است، يا مى‌خواهد او را با پاسخ‌هايى كه مى‌دهد، به اوج شرف و كرامت برساند كه حضرت مى‌فرمايند: بعد
از پاسخ دادن، مأموران خدا عالى‌ترين بستر راحت را به او هديه مى‌كنند و به او مى‌گويند: استراحت كن، تا در روز قيامت تو را صدا كنيم.
هنگامى كه او را صدا مى‌كنند، روز برپا شدن قيامت است، ممكن است پنج‌هزار سال در برزخ استراحت كرده باشد. او را صدا مى‌كنند، بيدار مى‌شود، مى‌بيند قيامت برپا شده است، بسيار خوشحال و شادمان مى‌شود كه به نقطه
وصال كامل نايل شده است.
طبق آيات قرآن، انسان از كسى كه در كنار او ايستاده است سؤال مى‌كند: چه مدت در عالم برزخ بوديم؟ او مى‌گويد: يك يا دو روز. برزخ را براى صابران قرار داده‌اند كه اين برزخ در آنها هيچ گونه اثر نامطلوبى ندارد؛ يعنى انسان در آنجا فراق همسر، پسر، دختر، مال، مغازه، خانه، دوستان، عروس و داماد را احساس نمى‌كند، چون استراحتى كه به او مى‌دهند، استراحت مطلق فكرى، عصبى و باطنى است.
از انسان سؤال مى‌كنند:
«مَنْ رَبُّكَ و مَنْ نَبيُّكَ وَ مَنْ امامُكَ وَ ما قِبْلَتُكَ؟»
حضرت مى‌فرمايند: قبل از اين كه در برزخ اين سؤالات شروع شود، نماز، روزه، زكات، حج، صدقه و خيرات او يك طرف و صبر در جانب ديگر او قرار مى‌گيرد.
صبر در برابر گناه، طاعت و ناگوارى، هر سه در روزه قرار دارد و به همين خاطر است كه در قرآن و روايات، پروردگار نمى‌فرمايد: «الصلوه لى»، «الحج لى»، «الزكوه لى» اما ارزش و منزلت روزه از همه عبادات بالاتر است، زيرا خداوند روزه را به ما واگذار نكرده است كه بگويد: «الصوم لكم» بلكه مى‌فرمايد: «الصوم لى» روزه مخصوص من است؛ گنجى است كه از باب محبت در اختيار شما مى‌گذارم و در روز قيامت، خودم به آن پاداش مى‌دهم: «و انا أجزى به».
پاداش روزه در ارتباط با وجود مقدس حضرت حق است، چون اگر تمام غيب و شهود جمع شوند، نمى‌توانند پاداش يك روز ماه رمضان را به شما بدهند.
يكى از زيباترين آيات قرآن را براى شما مطرح كنم. پروردگار مى‌فرمايد:
«مَا عِندَكُمْ يَنفَدُوَ مَا عِندَ اللَّهِ بَاقٍ»
لباس، مال، ثروت، زمين، ملك، عمر، مقام، صندلى، رياست، وكالت و وزارت و هر چه در ارتباط با شما است از دست رفتنى است، اما آنچه در ارتباط با من است، مانند: احسان، رحمت، مغفرت، رضوان و بهشت، ابدى است و هرگز از دست رفتنى نيست.
بعد مى‌فرمايد:
«وَ لَنَجْزِيَنَّ الَّذِينَ صَبَرُواْ أَجْرَهُم بِأَحْسَنِ مَا كَانُواْ يَعْمَلُونَ» «1» پاداش كسانى كه صبر كرده‌اند و براى رسيدن به هدف خود كوشش كرده‌اند را بر پايه بهترين عملى كه همواره انجام مى‌داده‌اند، به آنها مى‌دهيم؛ زيرا صبر، جاده است.
اما «ما عندالله» چيست؟ سرمايه‌ها، رحمت، لطف، رضوان، بهشت، درجات و خيرات بى‌نهايت است. براى رسيدن به «ما عندالله» اين جاده را بايد طى كرد؛ در برابر گناهان خود را حفظ نماييم، از حريم حرمت‌هاى خدا بيرون نرويم و حرام را حلال نكنيم و در برابر سختى‌ها، بلاها، مصايب و گرفتارى‌ها صبور باشيم و با ديدن مصايب، زبان به كفرگويى نگشاييم.
منبع : پایگاه عرفان
