حضرت دوست بندگانش را در كمال مهر و محبّت به امورى كه ذاتاً چيزى جز مهر و محبّت نيست، دعوت فرموده و به آنان در صورتى كه دعوتش را اجابت نمايند اعلام عشق و محبّت كرده است:
[سارِعُوا إِلى مَغْفِرَةٍ مِنْ رَبِّكُمْ وَ جَنَّةٍ عَرْضُهَا السَّماواتُ وَ الْأَرْضُ أُعِدَّتْ لِلْمُتَّقِينَ* الَّذِينَ يُنْفِقُونَ فِي السَّرَّاءِ وَ الضَّرَّاءِ وَ الْكاظِمِينَ الْغَيْظَ وَ الْعافِينَ عَنِ النَّاسِ وَ اللَّهُ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ].
و به سوى آمرزشى از پروردگارتان و بهشتى كه پهنايش [به وسعتِ] آسمان‌ها و زمين است بشتابيد؛ بهشتى كه براى پرهيزكاران آماده شده است؛* آنان كه در گشايش و تنگ دستى انفاق مى‌كنند، و خشم خود را فرو مى‌برند، و از [خطاهاىِ] مردم در مى‌گذرند؛ و خدا نيكوكاران را دوست دارد.
دعوت به آمرزش و دعوت به بهشت، دعوتى برخاسته از عشق و محبّت است، انفاق به مردم در آسايش و سختى و فرو خوردن خشم و گذشت از مردم جز عشق و مهرورزى چيزى نيست.
حضرت حق با اينگونه دعوت‌ها نشان مى‌دهد كه عاشق بندگان است و عشق دارد كه بندگانش در حالات و اعمال عاشقانه قرار گيرند و نهايتاً جزء محسنان شوند تا مستغرق درياى بى‌پايان محبّت او گردند.
آرى؛ خدا مهر است، دعوت او مهر است، قرآن او مهر است، پيامبر او هم پيامبر مهر است و اهل بيت او، اهل بيت مهراند، ما هم بياييم به اين منابع مهر متصل شويم تا جلوه‌گاهى كامل و تام از مهر شويم و اين مهر الهى و معنوى و انسانى را براى همه هزينه كنيم و در برابرش پاداشى چون بهشت كه پهنايش آسمان‌ها و زمين است به دست آوريم.
منبع: فرهنگ مهرورزى
منبع : پایگاه عرفان
