اى بىنياز بىنيازان! اينك ما بندگان بر درت ايستادهايم و من از همه نيازمندان تو نيازمندترم. پس به گشايش خويش بينوايى ما را جبران فرما و با امتناع خود اميد ما را مبر و گرنه آن را كه به اميد نيكبختى روى به تو آورده سيه روزگار ساختهاى و آن كس را كه از فضل تو يارى جسته محروم گردانيدهاى.
استاد انصاریان این فراز را همراه با فرازهای قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.