فراز 8 از دعای 12 ( غنیمت شمردن فرصت توبه )

آن بنده‌اى كه گناهش بزرگ است و رو به افزايش مى‌باشد و روزگار به او پشت كرده و عمرش سپرى شده است؛ سرانجام مشاهده مى‌كند كه هنگام عمل گذشته و دوران عمر به پايان رسيده و يقين كند كه از عذاب تو پناهگاهى و از انتقام تو گريزگاهى نيست. خدايا! اكنون با ناله و انابه به سوى تو رو آورده و توبه را براى تو خالص نموده، پس با قلبى پاك و پاكيزه به سوى تو آمده و آن گاه با صدايى سوزناك و آرام، تو را خوانده است.

استاد انصاریان این فراز را همراه با فراز قبل شرح کرده اند، برای مشاهده لطفا «اینجا» را کلیک کنید.